Sealm 44 - Anglo-Saxon Psalms c.890-950 AD

Sealm 43

¹ Drihten, we gehyrdon mid urum earum and ure fæderas hit us sædon: þa weorc þe þu worhtest on hiora dagum and on hiora foregengena dagum.

² Þæt wæs, þæt þin hand towearp þæ elðeodegan folc and plantode and tydrede ure foregengan. Þu swenctest þa elðeodgan folc and hy awurpe.

³ Ne geeodon ure foregengan na ðas eorðan mid sweorda ecgum, ne hy mid þy ne geheoldon, ne heora earmas hy ne geheoldon ne ne gehældon, ac þin swiðre hand and þin earm and þæt leoht þines andwlitan, for þam hy þe þa licodon, and þe licode mid him to beonne.

⁴ Hu! ne eart þu min cyning and min Drihten, swa ylce swa þu hiora wære, þu þe bebude hælo cuman to Iacobes cynne?

⁵ Þurh þe we beþurscon ure fynd and awindwedan, and for þinum naman we forsawan þa þe stodon ongean us.

⁶ Ne getruwode ic næfre on minne bogan, ne min sweord me ne gefriðode ne ne gehælde.

⁷ Ac þu us ahreddest æt þam þe ure ehton, and þa ðe us hatedon þu gebysmrodest.

⁸ And we þa heredon God ælce dæge, and we wæron eac geherede fram oþrum þeodum for his weorcum, and his naman we andettað a weoruld,

⁹ þeah þu, Drihten, us nu adrifen hæbbe fram þe and us gebysmrod, and mid us ne fare on fyrd, swa þu geo dydest.

¹⁰ Ac þu hæfst nu us gehwyrfde on bæclincg and us forsewenran gedone þonne ure fynd; and þa þe us hatiað, hy us gegripað and him sylfum gehrespað.

¹¹ Þu us geþafodest him to metsianne swa swa sceap, and þu us tostenctest geond manega þeoda.

¹² Þu us bebohtest and bewrixledest, and nan folc mid us ne gehwyrfdest.

¹³ Þu us gesettest to edwite and to bysmre urum neahgeburum, and to hleahtre and to forsewennesse eallum þam þe us ymbsittað.

¹⁴ Þu hæfst us gedon to ealdspræce, þæt oðra þeoda nyton hwæt hy elles sprecon buton ure bysmer, and wecggeað heora heafod ongean us on heora gesamnuncge.

¹⁵ Ælce dæge byð min sceamu beforan me and ongean me, and mid minum bysmre ic eom bewrogen,

¹⁶ for þara stemne þe me hyspað and tælað, and for þara ansyne þe min ehtað.

¹⁷ Eall þas earfoðu becoman ofer us, and ne forgeate we þeah na þe, ne þæt woh ne worhton þæt we þine æ forleten,

¹⁸ ne ure mod ne eode on bæclincg fram þe. And þeah þu geþafodest þæt ure stæpas wendon of þinum wege,

¹⁹ for þam þu woldest us geeaðmedan on þære stowe ure unrotnesse, þær we wæron bewrigene mid deaþes sceade.

²⁰ Gif we ofergeotole wæron Drihtnes naman, ures Godes, and gif we ure handa upphofon to oþrum gode,

²¹ hu, ne wræce hit þonne God, for þan he wat ealle dygelnessa ælcere heortan?

²² For þam we beoð ælce dæge for ðe geswencte; hy teohhiað us him to snædincgsceapum.

²³ Aris, Drihten, for hwi slæpst þu? Aris and ne drif us fram þe oð urne ende.

²⁴ For hwi wendst þu þinne andwlitan fram us, oððe hwy forgytst þu ure yrmða and ure geswinc?

²⁵ for þam synt nu fullneah to duste gelæd ure sawla, and ure wamb lið on þære eorðan.

²⁶ Aris, Drihten, and gefultuma us, and alys us for þinum naman.