Sealm 42 - Anglo-Saxon Psalms c.890-950 AD

Sealm 41

¹ Swa heort wilnað to wætre þonne he werig byð oþþe ofþyrst, swa wilnað min sawl and min mod to þe, Drihten.

² Mine sawle þyrst and lyst þæt heo mæge cuman to Gode, for þam he is se libbenda wylle. Eala Dryhten, hwænne gewyrð þæt, þæt ic cume and ætywe beforan Godes ansyne?

³ Me wæran mine tearas for hlafas, ægþer ge on dæg ge on niht, þonne ic gehyrde mine fynd cweþan: “Hwær is þin God þe þu to hopast?”

⁴ Ac þonne gemunde ic þine ærran gyfa, and gestaðelode on me mine sawle, for þy ic geare wiste þæt ic sceolde cuman for Godes mildheortnesse to þam wundorlican temple (þæt ys, Godes hus). Þyder ic sceal cuman mid mycelre wynsumnesse stemne and mid andetnesse, swylce symblendra sweg byð and bliðra.

⁵ For hwi eart þu þonne unrot, min sawl and min mod; hwi gedrefe gyt me? Hopa to Drihtne - for þam ic hine gyt andette, for þam he ys min hælend and min God.

⁶ Wið me sylfne wæs min sawl and min mod gebolgen and gedrefed; for þæm ic eom gemyndig þin, Drihten, be Iordane staðe, and on þam lytlan cnolle þe Ermon hatte.

⁷ Seo neolnes cliopað to þære neolnesse, and heo oncwyð for þære stemne eorðan wæterædra (þæt ys, þin yrre). Eall heah witu and hefug coman to me, and þine yþa me oferfleowon.

⁸ On dæg bebead God his mildheortnesse cuman to me, me to gefriþianne wið þyssum yrmðum; and on niht he us bebead þæt we sceoldon singan his sang. Mid me beoð symble gearo gebedu to þam Gode þe me libbendne þanon gelædde.

⁹ Ic cweðe to þam Gode: “Þu eart min andfengend. Hwy forgits þu min, and hwi awyrpst þu me fram þe, oððe hwy lætst þu me gan þus unrotne, þonne me mysceað mine fynd;

¹⁰ and þonne hy tobrecað eall min ban; and þonne me hyspað þa þe me swencað; and huru swiðost þonne hy cweðað ælce dæge: hwær ys þin God?”

¹¹ For hwy eart þu unrot, min mod and min sawl, and hwy gedrefst þu me? Hopa to Drihtne - for þam ic gyt hine andette, for þam he is min hælend and min God.