Sealm 22 - Anglo-Saxon Psalms c.890-950 AD

Sealm XXI (22)

¹ Drihten, Drihten, min God, beseoh to me; hwi forlete þu me swa feor minre hælo?

² Ic clypige dæges and nihtes to ðe, and andette mine scylda and seofige min ungelimp, and þu hit ne gehyrst. Ac ne understand þu hit me to unrihtwisnesse, for ðæm ic þe na ne oðwite þæt þu me ne gehyrst, ac minum agnum scyldum ic hit wite.

³ Ðu wunast on halgum stowum, Drihten, Israela lof.

⁴ To þe hopedon ure fæderas; hi hopedon to þe and þu hi alysdest.

⁵ Hy clypodon to ðe and hi wurdon for ði gehælde; hi hopedon, and hi þæs ne sceamode.

⁶ Ic eam wyrme gelicra ðonne men, for þam ic eom worden mannum to leahtrunge and to forsewennesse, and ic eom ut aworpen fram him of heora gesomnunga swa þer wyrm.

⁷ Ælc þæra þe me gesyhð, he me forsyhð and onscunað. Hi sprecað mid heora welerum and wecgað heora heafdu and cweðað:

⁸ “He hopode to Drihtne, alyse he hine nu he gealp þæt he hine lufode.”

⁹ Drihten, þu eart se þe me gelæddest of minre modor innoðe; þu wære min tohopa syþþan ic fram minre modor breoston gelæd wæs.

¹⁰ Þinre gymenne ic wæs beboden, syððan ic of hire innoðe eode, þu wære min God.

¹¹ Ne gewit þu fram me, for þam me synt earfoðu swyðe neh, and nis nan oþer þe wylle oððe mæge me gehelpan.

¹² Me ymbhringdon swiðe mænige calfru (þæt synt, lytle and niwe fynd), and þa fættan fearas me ofsæton (þæt synd, strengran fynd).

¹³ Hi todydon heora muð ongean me, swa swa leo þonne he geonað and grymetað and gefehð þæt þæt he wyle.

¹⁴ Eall min mægen is tostenged and to nauhte worden, swa swa þæt wæter þæt þe byð ut agoten. Min heorte and min mod is gemolten swa þær weax oninnan me,

¹⁵ and min mægen ys forsearod swa swa læmen crocca; and min tunge ys gecleofod to minum gomum, and to deadum duste fulneah mine fynd me geworhton,

¹⁶ for ðan me ymbhringdon swiðe mænige hundas, and seo gegaderung þara awyrgedra me ofsæton. Hy þurhdulfon mine handa and mine fet

¹⁷ and gerimdon eall min ban (þæt ys, min mægn). And mine getrywan frynd þam ic getruwode swa wel swa minum agenum limum, hy min hawodon and me beheoldon,

¹⁸ and gedældan him min hrægl and þæt tohlutan.

¹⁹ Ac, la Drihten, ne afyr þinne fultum fram me, ac loca to minre generennesse.

²⁰ Ahrede mine sawle æt heora sweordum, and of þæs hundes handa min lif.

²¹ Gefriða me of þæs leon muðe, and of þam hornum þara anhyrna gefriða me, yrming.

²² Ic þonne bodie þinne naman minum broðrum; on midre heora gesomnunge ic þe herie and cweþe to him:

²³ “Se þe Drihten ondræde, herie hine, eall Iacobes cynn. Ondræde hine eall Israela cynn,

²⁴ for þam he na forsyhð ne ne awyrpð earmra manna gebeda; ne he his andwlitan ne awende fram me, ac þonne ic clypode to him, þonne gehyrde he me.”

²⁵ Beforan þe byð min lof on þære myclan cyrcan; ic gylde min gehat Drihtne beforan þam þe hine ondrædað.

²⁶ Þonne etaþ þa þearfan and hi beoð gefyllede; and heriað þonne Drihten þa þe hine secað, and heora heortan onfoð mægene and libbað a worlda world.

²⁷ Þonne gemunan þæt eall eorðgemæru and gecyrrað ealle to Drihtne, and gebiddað hy to him ealle þeoda and ælc cynn,

²⁸ for þam ðe Drihtnes synd þa ricu, and he wylt ealra þeoda.

²⁹ Hy etað and hy gebiddað, ealle þa welegan geond þas eorþan; beforan his ansyne cumað ealle þa ðe on eorðan astigað.

³⁰ And min sawl him leofað and min sæd him þeowað. And hy bodiað Drihten ure cyn þæt æfter us cymð;

³¹ and heofonas bodiað his rihtwisnesse þam folcum þe þonne beoð acende, þa worhte Drihten.