Sealm 2 - Anglo-Saxon Psalms c.890-950 AD

Sealm II

¹ Hwy ryð ælc folc, and hwi smeagað hi unnytt?

² And hwy arisað eorðcynincgas, and ealdormenn cumað tosomne wið Gode and wið þam þe he to hlaforde geceas and gesmyrede?

³ Hi cweðað: “utan tobrecan heora bendas and aweorpan heora geocu of us.”

⁴ Hwæt forstent heora spræc (cwæð se witega) þeah hi swa cweðen, for þam se God þe on heofonum ys hig gehyspð, and Drihten hyg gescent;

⁵ and he clypað to him on his yrre and gedrefð heora geþeaht.

⁶ And ic eam, þeah, cincg geset fram Gode ofer his ðone halgan munt Syon,

⁷ to þam þæt ic lære his willan and his æ. For þan cwæð Drihten to me: “Þu eart min sunu; nu todæg ic ðe acende.

⁸ Bide me and ic þe sylle þeoda to agnum yrfe, and þinne anwald ic gebræde ofer ðeoda gemæro.

⁹ And ic gedo þæt þu heora wylst mid isernre gyrde, and hi miht swa eaðe abrecan swa se croccwyrhta mæg ænne croccan.”

¹⁰ Ongytað nu, kyningas, and leorniað ge domeras þe ofer eorðan demað.

¹¹ Þeowiað Drihtne and ondrædað hine, blissiað on Gode, and ðeah mid ege.

¹² Onfoð lare þy læs eow God yrre weorðe, and þy læs ge wendon of rihtum wege, for þæm þonne his yrre byð onæled, þonne beoð eadige þa þe nu on hine getrywað.