Sealm 142 - Anglo-Saxon Psalms c.890-950 ADSealm 141 1 Min stefn to þe styrmeð, Drihten, and ic mid strangere stefne swylce eam biddende bealde Drihten. 2 Ic mine bene bealde swylce on his gesihðe symble ageote, and mine earfeþu ealle full georne fore him sylfum sæcge geneahhe, 3 Gif mine grame þenceað gast teorian, and þu mine stige strange ongeate. On þyssum grenan wege, þe ic gange on, me oferhydige æghwær setton gearwe grine; geara ic sceawade, 4 geseah on þa swyðran, ne me sylfne þær ænig mid gode ongitan wolde. Ða me eac frecne fram fleam gedydan, næs þa þe mine sawle secean wolde, 5 þa ic to þe, Drihten, digle cleopode and sona cwæð : “Þu eart min se soða hiht; eart þu on lifigendra lande swylce se gedefa dæl, Drihten, æghwær.” 6 Beheald mine sawle, hæleþa wealdend, for þon ic geeadmeded eom ungemete swiðe. Alys me fram laþum; hi me lungre synt ealle ofer me ungemete strange. 7 Alæd me of carcernes cluse swylce mine sawle, þæt ic syþþan forð þinne naman mote neode sæcgean. Min soðfæste snotere bidað, oþ þæt þu me edlean eft forgylde. |
The first 50 psalms are credited to King Alfred the Great and were written in c.890-899 AD, and the last 100 psalms were translated c.900-950 AD by an unknown poet.
British & Foreign Bible Society