Sealm 137 - Anglo-Saxon Psalms c.890-950 ADSealm 136 1 Ofer Babilone bradum streame, þær we sittað and sare wepað, þonne we Sion gemunan swiðe georne. 2 On salig we sarige swiðe gelome ure organan up ahengan. 3 For þon us þær frunon fæcnum wordum, woh meldedan, ða us on weg læddan: “Singað us ymnum ealdra sanga þe ge on Sione sungan geneahhige.” 4 Hu magon we singan sangas Drihtne on þære foldan þe us fremde is? 5 Gif ic þin, Hierusalem, forgyten hæbbe, forgyte min seo swyðre symble æt þearfe; 6 ætfeole min tunge fæste gomum, gif ic ofergittol þin æfre weorðe, Gif ic ne forsette þe symble æt frymðe; ac ic on Hierusalem georne blissie. 7 Gemune þu, Drihten, manigra bearna, þe on Edom synt eal lifigende, þonne þu Hierusalem gegodie; þa nu oft cweðað: “Wutun hi idle gedon, oð þæt hi heora eard geceosan.” 8 Hwæt, þu eart Babilone bitere ætfæsted ænge and yfele, hire earm dohter; eadig byð hwæðere se þe eft gyldeð þa þu him on ealdre ær forgeafe and us eallum eac gesealdest. 9 Eadig byð se þe nimeð and eac seteð his agen bearn on þone æþelan stan. |
The first 50 psalms are credited to King Alfred the Great and were written in c.890-899 AD, and the last 100 psalms were translated c.900-950 AD by an unknown poet.
British & Foreign Bible Society