Taisbeanadh 12 - Am Bìoball Iomraidh Gàidhlig 1880 1992

1 Tha bean a bha sgeadaichte leis a’ ghrèin ri saothair‐chloinne: 4 tha an dràgon mòr dearg na sheasamh fa comhair, ullamh gus a leanabh a shlugadh suas. 6 Nuair a dh’aiseadadh i, theich i don fhàsach. 7 Chog Mìchael agus aingil‐san an aghaidh an dràgoin.

¹ Agus chunnacas iongantas mòr air nèamh, bean air a sgeadachadh leis a’ ghrèin, agus a’ ghealach fo a casan, agus air a ceann crùn de dhà‐reul‐dheug.

² Agus air dhi a bhith torrach, ghlaodh i ri saothair‐chloinne, agus bha i air a pianadh a‑chum a h‑aisead.

³ Agus chunnacas iongantas eile air nèamh, agus, feuch, dràgon mòr dearg, aig an robh seachd cinn, agus deich adhaircean, agus air a chinn seachd crùin.

⁴ Agus tharraing a earball an treas cuid de reultan nèimh, agus thilg e iad a‑chum na talmhainn; agus sheas an dràgon fa chomhair na mnà, a bha ullamh gu bhith air a h‑aisead, a‑chum a leanabh a shlugadh suas nuair a bheireadh i e.

⁵ Agus rug i leanabh mic, a bha gus na cinnich uile a riaghladh le slait iarainn: agus thogadh a leanabh suas a‑chum Dhè, agus a‑chum a rìgh‐chathrach‐san.

⁶ Agus theich a’ bhean don fhàsach, far a bheil aice ionad air ullachadh le Dia, a‑chum gum biodh i air a beathachadh an sin rè mìle agus dà cheud agus trì‐fichead là.

⁷ Agus bha cogadh air nèamh; rinn Mìchael agus a aingil cogadh an aghaidh an dràgoin; agus chog an dràgon agus a aingil fhèin;

⁸ Agus cha tug iad buaidh, cha mhò a fhuaireadh an àite nas mò air nèamh.

⁹ Agus thilgeadh a‑mach an dràgon mòr, an t‑seann nathair sin, ris an abrar an diabhal, agus Sàtan, a tha a’ mealladh an t‑saoghail uile: thilgeadh a‑mach e a‑chum na talmhainn, agus thilgeadh a‑mach a aingil maille ris.

¹⁰ Agus chuala mi guth mòr ag ràdh air nèamh, A‑nis tha slàinte agus neart, agus rìoghachd ar Dè, agus cumhachd a Chrìosd air teachd; oir thilgeadh sìos fear‐casaid ar bràithrean, a bha gan casaid an làthair ar Dè a là agus a dh’oidhche.

¹¹ Agus thug iad buaidh air tre fhuil an Uain, agus tre fhacal am fianais‐san; agus cha do ghràdhaich iad an anaman fhèin gu bàs.

¹² Uime sin biodh gàirdeachas oirbh, O nèamhan, agus oirbhse a tha nur còmhnaidh annta. An‑aoibhinn do luchd‐àiteachaidh na talmhainn, agus na fairge! Oir thàinig an diabhal a‑nuas dur n‑ionnsaigh, agus fearg ro‑mhòr air, do bhrìgh gur fiosrach e nach eil aige ach ùine gheàrr.

¹³ Agus nuair a chunnaic an dràgon gun do thilgeadh e a‑chum na talmhainn, rinn e geur‐leanmhainn air a’ mhnaoi a rug an leanabh mic.

¹⁴ Agus don mhnaoi thugadh dà sgèith iolair mhòir a‑chum gun rachadh i air itealaich leo don fhàsach, a‑chum a h‑ionaid fhèin; far a bheil i air a h‑altram rè aimsir, agus aimsirean, agus leth‐aimsir, o aghaidh na nathrach.

¹⁵ Agus thilg an nathair as a beul uisge mar thuil, an dèidh na mnà, a‑chum gun tugadh i oirre a bhith air a giùlan air falbh leis an t‑sruth.

¹⁶ Agus rinn an talamh còmhnadh ris a’ mhnaoi; agus dh’fhosgail an talamh a bheul, agus shluig e suas an tuil, a thilg an dràgon as a bheul.

¹⁷ Agus bha fearg air an dràgon ris a’ mhnaoi, agus chaidh e a dhèanamh cogaidh ris a’ chuid eile de a sliochd, a tha a’ coimhead àitheantan Dhè, agus aig a bheil fianais Iosa Crìosd.