Ioel 1 - Am Bìoball Iomraidh Gàidhlig 1880 1992

1 Chuir Ioel an cèill lèir‐sgrios na talmhainn leis an lòcaist, a’ chnàmh‐bhèist, agus a’ bhurras. 14 Chomhairlich e don t‑sluagh trasg a ghairm, agus iad fhèin irioslachadh an làthair an Tighearna a‑chum gun tilleadh e air falbh a bhreitheanais.

¹ Facal an Tighearna a thàinig a‑chum Ioeil mhic Phetueil.

² Cluinnibh‐se seo, a sheann daoine; agus thugaibh‐se fa‑near, uile luchd‐àiteachaidh na tìre: an robh seo nur làithean‐se, no an làithean ur n‑athraichean?

³ Innsibh‐se dur cloinn e, agus innseadh ur clann don cloinn‐san agus an clann‐san do ghinealach eile.

⁴ An nì sin a dh’fhàg a’ phailm‐chnuimh, dh’ith an lòcast; agus an nì a dh’fhàg an lòcast, dh’ith a’ chnàmh‐bheist; agus an nì sin a dh’fhàg a’ chnàmh‐bheist, dh’ith am burras.

⁵ Dùisgibh, a mhisgearan, agus guilibh; agus dèanaibh‐se caoidh, uile phòitearan fìona, airson an fhìon‐nuaidh, oir tha e air a ghearradh air falbh o ur beul.

⁶ Oir tha cinneach air teachd a‑nìos air m’fhearann‐sa, treun, agus thar àireamh; is fiaclan leòmhainn am fiaclan; agus tha fiaclan‐carbaid leòmhainn bhoirinn aca.

⁷ Dh’fhàg iad m’fhìonain‐sa na fàsach, agus rùisg iad mo chrann‐fìge; rùisg iad e gu buileach, agus thilg iad air falbh e; tha a gheugan air an dèanamh geal.

⁸ Dèan caoidh mar òigh crioslaichte le aodach‐saic airson cèile a h‑òige.

⁹ Tha an tabhartas‐bìdh air a ghearradh air falbh, agus an tabhartas‐dibhe o thaigh an Tighearna; dèanaibh‐se bròn, O shagartan, òglaich an Tighearna.

¹⁰ Tha a’ mhachair na fàsach, tha an talamh ri caoidh; oir tha an t‑arbhar air a mhilleadh; tha am fìon nuadh air seargadh, dh’fhàilnich an ola.

¹¹ Gabhaibh nàire, O threabhaichean: dèanaibh‐se caoidh, O luchd‐deasachaidh na fìonain, airson a’ chruithneachd, agus airson an eòrna: a chionn gun do mheath fogharadh na machrach.

¹² Tha an fhìonain air tiormachadh suas, agus an crann‐fìge air seargadh; tha am pomgranat, an crann‐pailme fòs agus an crann‐ubhall, eadhon uile chraobhan na machrach, air seargadh: gu deimhinn shearg aoibhneas air falbh o chloinn nan daoine.

¹³ Crioslaichibh sibh fhèin le aodach‐saic, agus tuiribh, O shagartan: dèanaibh ulartaich, a luchd‐frithealaidh na h‑altarach: thigibh, laighibh fad na h‑oidhche ann an aodach‐saic, òglacha mo Dhè: oir tha an tabhartas‐bìdh agus an tabhartas‐dibhe, air a chumail air ais o thaigh ar Dè.

¹⁴ Naomhaichibh‐se trasgadh, gairmibh là toirmisg, cruinnichibh na seanairean, uile luchd‐àiteachaidh na tìre, gu taigh an Tighearna ur Dia, agus glaodhaibh ris an Tighearna.

¹⁵ Och airson an là! Oir tha là an Tighearna dlùth, agus mar lèirsgrios on Uile‐chumhachdach thig e.

¹⁶ Nach eil ar lòn air a ghearradh as fa chomhair ar sùl? Aoibhneas agus luathghair o thaigh ar Dè?

¹⁷ Lobh an sìol fo a fhòidean; dh’fhàgadh fàs na h‑ionadan‐tasgaidh; bhriseadh sìos na saibhlean: a chionn gun do shearg an t‑arbhar.

¹⁸ Cionnas a tha na beathaichean ag osnaich? Tha na buailtean sprèidhe ann an airc, a chionn nach eil ionaltradh aca: tha na treudan chaorach fòs air am milleadh.

¹⁹ Riutsa, O Thighearna, glaodhaidh mise; oir chaith an teine cluaintean an fhàsaich, agus loisg an lasair uile chraobhan na machrach.

²⁰ Tha beathaichean na machrach fòs a’ glaodhaich riutsa: oir thiormaicheadh suas na h‑aibhnichean uisge, agus chaith an teine cluaintean an fhàsaich.