Iob 9 - Am Bìoball Iomraidh Gàidhlig 1880 1992

1 Tha Iob ag aideachadh ceartais Dhè; 14 a’ nochdadh nach eil e ag iarraidh e fhèin fhìreanachadh; 20 agus nach còir breith a thoirt air neach air bith on dòigh air am bheil Dia a’ buntainn ris.

¹ Agus fhreagair Iob, agus thubhairt e,

² Gu deimhinn tha fhios agam gu bheil e mar sin: oir cionnas a shaoras duine e fhèin am fianais Dhè?

³ Mas àill leis a chùis a thagradh na làthair, cha fhreagair e e aon uair as a’ mhìle.

⁴ Glic ann an cridhe, agus treun ann an neart, cò a chruadhaich e fhèin na aghaidh, agus a shoirbhich?

⁵ A dh’atharraicheas na beanntan, agus cha bhi fios aca air, a thilgeas bun‐os‑cionn iad na fheirg:

⁶ A chrathas an talamh as a àit, agus criothnaichidh a phuist:

⁷ A dh’àithneas don ghrèin, agus chan èirich i; agus air na reultan a chuireas seula:

⁸ A sgaoileas a‑mach na nèamhan na aonar, agus a shaltras air tonnan na fairge:

⁹ A tha a’ dèanamh Arcturuis, Orioin, agus Phleiades, agus seòmraichean na h‑àird a deas:

¹⁰ A tha a’ dèanamh nithean mòra, nach bi e an comas fhaghail a‑mach, agus nithean iongantach nach gabh àireamh.

¹¹ Feuch, thèid e seachad orm, agus chan fhaic mi e; agus gabhaidh e thairis, ach cha mhothaich mi e.

¹² Feuch, ma bheir e air falbh, cò a bhacas e? Cò a their ris, Ciod a tha thu a’ dèanamh?

¹³ Cha tionndaidh Dia air falbh a fhearg: foidhe cromaidh fir‐chuideachaidh an àrdain;

¹⁴ Nach ro‑lugha na sin a fhreagras mise e, a thaghas mi mo bhriathran ris?

¹⁵ Oir ged bhithinn ionraic, cha fhreagrainn e; air mo bhritheamh dh’aslaichinn.

¹⁶ Nan gairminn, agus gum freagradh e mi, cha chreidinn gun d’èisd e rim ghuth:

¹⁷ Oir le doineann tha e gam bhruthadh, agus a’ dèanamh mo lot lìonmhor gun adhbhar.

¹⁸ Cha leig e leam m’anail a tharraing, ach lìonaidh e mi le seirbhe.

¹⁹ Ma labhrar mu neart, feuch, tha e làidir; agus ma labhrar mu bhreitheanas, cò a shuidhicheas àm air mo shon?

²⁰ Ma dh’fhìreanaicheas mi mi fhèin, dìtidh mo bheul fhèin mi; agus foirfe ma nì mi mi fhèin, nochdaidh e fiar mi.

²¹ Foirfe ged bhithinn, chan aithnichinn e: am anam dhèanainn tàir air mo bheatha.

²² Is aon nì e: uime sin thubhairt mi, Am foirfe agus an t‑aingidh tha e a’ sgrios.

²³ Ma mharbhas an t‑slat gu h‑obann, ri deuchainn nan neochiontach gàiridh e.

²⁴ Thugadh an talamh ann an làimh an aingidh: aghaidhean a bhritheamhan còmhdaichidh e: mura dèan e mar seo, càite, cò esan a nì?

²⁵ Bha mo làithean na bu luaithe na gille‐ruith: theich iad air falbh, chan fhaca iad math.

²⁶ Ghabh iad seachad mar na longan luatha; mar an iolair a’ dol air iteig a‑chum cobhartaich.

²⁷ Ma their mi, Dìochuimhnichidh mi mo ghearan, leigidh mi dhìom mo dhubhachas, agus bheir mi comhfhurtachd dhomh fhèin;

²⁸ Tha eagal orm ro mo dhoilgheasan uile; tha fhios agam nach meas thu neochiontach mi.

²⁹ Ma bhios mi aingidh, carson, matà, a shaothraichinn gu dìomhain?

³⁰ Ma nigheas mi mi fhèin ann an uisgeachan sneachda, agus ma ghlanas mi gu glan mo làmhan;

³¹ An sin tumaidh tu mi anns an t‑sloc, agus gabhaidh m’aodach fhèin gràin dhìom.

³² Oir cha duine e mar a tha mise, gum freagrainn e, gun tigeamaid cuideachd gu breitheanas.

³³ Chan eil fear‐rèite eadarainn, a chuireadh a làmh oirnn le chèile.

³⁴ Thugadh e air falbh a shlat dhìom, agus na cuireadh eagal roimhe uamhas orm.

³⁵ An sin labhrainn, agus cha bhiodh eagal orm roimhe: ach chan eil mi mar sin agam fhèin.