Deuteronomi 32 - Am Bìoball Gàidhlig 1992

¹ Cluinnibh, O nèamhan, agus labhraidh mi; agus èisdeadh an talamh ri briathran mo bheòil.

² Silidh mar an t‑uisge mo theagasg, tuitidh mar an drùchd mo chainnt; mar mhìn-uisge air an lus mhaoth, agus mar fhrasan air an fheur;

³ A chionn gum foillsich mi ainm an Tighearna: thugaibh-se mòrachd dar Dia-ne.

⁴ Is esan a’ charraig, tha a obair iomlan; oir is breitheanas a shlighean uile: Dia na fìrinn, agus gun eucoir, cothromach agus ceart tha esan.

⁵ Thruaill iad iad fhèin, chan e an smal smal a chloinne-san: is ginealach coirbte agus fiar iad.

⁶ An ann mar seo a dh’ìocas sibh don Tighearna, O shluaigh amaidich agus gun chèill? Nach esan d’athair a cheannaich thu? Nach do rinn e thu agus nach do dhaingnich e thu?

⁷ Cuimhnich na làithean o chian, thoir fa‑near bliadhnachan nan iomadh ginealach: fiosraich ded athair, agus nochdaidh e dhut; ded sheanairean agus innsidh iad dhut.

⁸ Nuair a roinn an Tì as ro‑àirde do na cinnich an oighreachd, nuair a sgar e mic Adhaimh o chèile, shuidhich e crìochan nan sluagh a rèir àireamh chloinn Israeil:

⁹ Oir is e a shluagh cuibhreann an Tighearna; is e Iàcob crannchur a oighreachd-san.

¹⁰ Fhuair e ann am fearann fàs e, eadhon ann am fàsach falamh, làn ulfhartaich: threòraich e mun cuairt e, theagaisg e e, ghlèidh e mar ubhal a shùla e.

¹¹ Mar a charaicheas iolair suas a nead, a dh’itealaicheas i os cionn a h‑àlaich, a sgaoileas i a‑mach a sgiathan, a ghabhas i iad, a ghiùlaineas i iad air a sgiathan;

¹² Mar sin threòraich an Tighearna na aonar esan, agus cha robh Dia coigreach maille ris.

¹³ Thug e air marcachd air àitean àrda na talmhainn, a‑chum gun itheadh e toradh an fhearainn, agus thug e air mil a dheoghal as a’ charraig, agus ola as a’ charraig ailbhinn;

¹⁴ Im cruidh, agus bainne chaorach, maille ri saill uan agus reitheachan de shìol Bhasain, agus ghobhar, maille ri reamhrachd àirnean a’ chruithneachd; agus dh’òl thu fuil fhìorghlan nam fìondhearc.

¹⁵ Ach dh’fhàs Iesurun reamhar, agus bhreab e; tha thu air cinntinn reamhar, tha thu air fàs tiugh, tha thu còmhdaichte le saill: an sin thrèig e an Dia a rinn e, agus rinn e dìmeas air carraig a shlàinte.

¹⁶ Bhrosnaich iad e gu eud le diathan eile, le gràinealachdan chuir iad corraich air.

¹⁷ Dh’ìobair iad do dheamhain, chan ann do Dhia; do dhiathan nach b’aithne dhaibh, do dhiathan nuadha a dh’ùr‑èirich suas, ro nach robh eagal air ur n‑athraichean.

¹⁸ Air a’ charraig a ghin thu tha thu mì‑chuimhneachail, agus tha thu dearmadach air an Dia a dhealbh thu.

¹⁹ Agus nuair a chunnaic an Tighearna e, ghabh e gràin dhiubh, airson brosnachadh a mhac agus a nigheanan.

²⁰ Agus thubhairt e, Falaichidh mi mo ghnùis uapa, chì mi ciod as crìoch dhaibh: oir is ginealach ro‑choirbte iad, clann anns nach eil creideamh.

²¹ Rinn iad eudmhor mise leis an nì nach Dia, bhrosnaich iad mi gu feirg len dìomhanais: agus nì mise eudmhor iadsan leòsan nach eil nan sluagh, brosnaichidh mi iad gu feirg le cinneach amaideach.

²² Oir tha teine air fhadadh am fheirg, agus loisgidh e gu ifrinn ìochdaraich, agus cuiridh e as don talamh le a thoradh, agus cuiridh e ri theine bunaitean nam beann.

²³ Càrnaidh mi suas uilc orra, mo shaighdean caithidh mi orra.

²⁴ Claoidhear iad le acras, agus cuirear as dhaibh le teas loisgeach, agus le sgrios searbh: fiaclan fhiadh-bheathaichean mar an ceudna cuiridh mi orra, maille ri nimh nathraichean an duslaich.

²⁵ On leth a‑muigh sgriosaidh an claidheamh, agus on leth a‑staigh uamhann, araon an t‑òigfhear agus an òigh, an cìochran agus fear na gruaige lèithe.

²⁶ Thubhairt mi, Sgapaidh mi iad gu cùiltean, bheir mi air an cuimhne sgur o mheasg dhaoine:

²⁷ Mura biodh gu robh eagal orm ro chorraich an nàmhaid, air eagal gun giùlaineadh an eascairdean iad fhèin gu mì‑chubhaidh, air eagal gun abradh iad, Is i ar làmh àrd-ne, agus chan e an Tighearna, a rinn seo uile.

²⁸ Oir is cinneach gun chomhairle iad, cha mhò a tha tuigse annta.

²⁹ O gum biodh iad glic, gun tuigeadh iad seo, gun tugadh iad fa‑near an crìoch dheireannach!

³⁰ Cionnas a chuireadh a h‑aon ruaig air mìle, agus a chuireadh dithis deich mìle air theicheadh, mura biodh an carraig air an reiceadh, agus mura biodh an Tighearna air an druideadh suas?

³¹ Oir mar ar carraig-ne chan eil an carraig-san, air bhith dar naimhdean fhèin nam britheamhan.

³² Oir de fhìonain Shòdoim tha am fìonain-san, agus de mhachraichean Ghomorrah: is fìondhearcan mairbhteach am fìondhearcan, tha am bagaidean searbh:

³³ Is e nimh nan dràgon am fìon, agus puinsean an‑iochdmhor nan nathraichean nimhe.

³⁴ Nach eil seo air a thasgadh suas agam, air a sheulachadh am ionmhasan?

³⁵ Dhòmhsa buinidh dìoghaltas, agus luigheachd; ri ùine sleamhnaichidh an cas: oir tha là an sgrios am fagas, agus tha na nithean a thig orra a’ dèanamh deifir.

³⁶ Oir bheir an Tighearna breith air a shluagh, agus gabhaidh e aithreachas a‑thaobh a sheirbhiseach, nuair a chì e gun d’fhalbh an neart, agus nach eil neach dhiubh air a dhruideadh suas, no air fhàgail.

³⁷ Agus their e, Càit a bheil an diathan, a’ charraig as an d’earb iad;

³⁸ A dh’ith saill an ìobairtean, a dh’òl fìon an tabhartais-dibhe? – èireadh iad suas, agus cuidicheadh iad leibh; biodh iad dhuibh nan dìdean.

³⁹ Faicibh a‑nis gur mise, eadhon mise e, agus nach eil Dia sam bith maille rium: marbhaidh mi, agus beothaichidh mi; lotaidh mi, agus lèighsidh mi: agus chan eil neach ann a shaoras as mo làimh.

⁴⁰ Oir togaidh mi suas mo làmh gu nèamh, agus their mi, Is beò mise gu sìorraidh.

⁴¹ Ma gheuraicheas mi mo chlaidheamh lasrach, agus ma nì mo làmh greim air breitheanas, ìocaidh mi dìoghaltas dom naimhdean, agus bheir mi luigheachd dhaibhsan aig a bheil fuath dhomh.

⁴² Cuiridh mi air mhisg mo shaighdean le fuil, agus ithidh mo chlaidheamh suas feòil; eadhon le fuil nam marbh, agus nam braighdean, o thoiseach nan dìoghaltas air an nàmhaid.

⁴³ Dèanaibh gàirdeachas, O chinnich, maille ra shluagh-san: oir dìolaidh e fuil a sheirbhiseach, agus nì e dìoghaltas air a eascairdean, agus bidh e tròcaireach da thìr, agus da shluagh fhèin.

⁴⁴ Agus thàinig Maois, agus labhair e uile bhriathran na laoidhe seo ann an èisdeachd an t‑sluaigh, e fhèin agus Hosèa mac Nuin.

⁴⁵ Agus chuir Maois crìoch air na briathran sin uile a labhairt ri Israel uile:

⁴⁶ Agus thubhairt e riu, Socraichibh ur cridhe air na facail uile air a bheil mise a’ toirt fianais nur measg air an là‑an‑diugh, a dh’àithneas sibh dur cloinn a choimhead, a‑chum gun dèan iad uile bhriathran an lagha seo.

⁴⁷ Oir cha nì dìomhain e dhuibh, a chionn gur e ur beatha e; agus leis an nì seo buanaichidh sibh ur làithean anns an fhearann a tha sibh a’ dol a‑null thar Iòrdan ga shealbhachadh.

⁴⁸ Agus labhair an Tighearna ri Maois anns an là sin fhèin, ag ràdh,

⁴⁹ Imich suas don bheinn seo Abarim, do shliabh Nebo, a tha ann an tìr Mhòaib, a tha fa chomhair Iericho, agus gabh sealladh de thìr Chanàain, a tha mi a’ toirt do chloinn Israeil mar sheilbh;

⁵⁰ Agus gheibh thu bàs anns an t‑sliabh don tèid thu suas, agus cruinnichear thu a‑chum do dhaoine; mar a fhuair Aaron do bhràthair bàs ann an sliabh Hor, agus a chruinnicheadh e a‑chum a dhaoine:

⁵¹ A chionn gun do chiontaich sibh am aghaidh-sa am measg chloinn Israeil, aig uisgeachan Mheribah-Cadeis, ann am fàsach Shin; do bhrìgh nach do naomhaich sibh mi am meadhon chloinn Israeil.

⁵² Gidheadh chì thu am fearann fad chomhair; ach cha tèid thu a‑steach don fhearann a tha mi a’ tabhairt do chloinn Israeil.