Marko 5 - Dhjata e Re 1827

Krie e pesëtë

¹ E u hodhë mb’anë të tejme të detit, mbë fshat të Gadharinovet.

² E poqë dolli ai nga varka, atëherë e poqi atë një njeri me Shpirt të pëgërë, që duall nga varretë.

³ Ai kishte të ndënjurit’ e tij ndë varre, e as me zinçirë s’mund ta lidh atë njeri.

⁴ E ndonëse e lidhë atë shumë herë me zinçirë, edhe me hekura mbë këmbë, edhe zinçiretë i këput, edhe hekurat’ e këmbëvet, e ndonjë s’mund ta mbante atë.

⁵ E gjithë kohënë nat’ e ditë rrijte ndëpër male, e ndëpër varre, tuke prerë vetëhen’ e tij me gurë.

⁶ E si pa Iisunë për së largut, u lëshua me vrap, e u fal nde ai.

⁷ E si briti me zë të madh, i tha: Ç’ke të bëç ti me mua Iisu i biri i Perndisë së lartë? Të betoj te Perndia të mos më mundoç.

⁸ (Sepse i thosh atij: Del jashtë nga njeriu Shpirt i pëgërë.)

⁹ E e piet atë: Ç’është ëmëri it? E u përgjegj, e tha: Legjeon është ëmëri im, se jemi shumë.

¹⁰ E i lutej atij shumë, që të mos i dërgon ata jashtë nga vëndi.

¹¹ E atje rrotull malevet ishte një kope derravet e madhe, që kullotnë.

¹² E i lutejn’ atij gjithë të paudhëtë, e thoshnë: Dërgona navet të hijëmë mbë derra, e të rrimë mb’ata. E atëherë u dha urdhërinë ature Iisui.

¹³ E si duallë Shpirtet’ e pëgëra, hinë mbë derra, e u vërsul kopeja me vrap, e u gremis mbë det (që qenë ngjera di mijë) e u mbitnë mbë det.

¹⁴ E ata që kullotnë derratë iknë, e vanë të rrëfeijnë ndë qutet edhe ndë fshatëra.

¹⁵ E duallë të shihnë ç’është këjo që u bë; e vijënë tek ishte Iisui, e shohënë të dhemonisurinë, atë që kish legjeonë që rrijte veshurë rrobatë, edhe urtëcuarë, e u frikuanë.

¹⁶ E ata që e panë, u rrëfienë ature të gjitha ç’u bënë te i dhemonisuri, edhe ç’u bë ndë derra.

¹⁷ E nisnë t’i lutejn’atij, që të dil nga sinoret’ e ture.

¹⁸ E si hipi ai mbë varkë, i lutej atij ai që pat të paudhëtë, që të rrij bashkë me të.

¹⁹ E Iisuj nuk’ e la atë, po i tha atij: Hajde mbë shtëpi tënde, mbë njerëz të tu, e thuaj ature sa bëri tek teje Zoti, e i erdhi keq për ti.

²⁰ E vate; e nisi të rrëfente ndë Dhekapol sa bëri nde ai Iisui, e çuditeshinë të gjithë.

²¹ E si shkoi pagjene Iisui mb’anë të përtejme me varkë, u mbëjuadhë nde ai shumë turmë; e qe mbanë detit.

²² E na, i vjen një nga të parët’ e sinagojit, që kish ëmërinë Iairo, e si e pa atë, i ra mbë këmbë të tij.

²³ E i lutej atij shumë, e i thosh se: Vashëza ime është mbë të vdekurë. Nxito, e të vëç mbi të duartë, të shpëtojë, e të rrojë.

²⁴ E vate bashkë me të, e vint’ pas si shumë turmë, e e shtrëngoijnë atë.

²⁵ (E një grua që kish të rrjedhurë të gjakut dimbëdhjetë vjet.

²⁶ E kishte hequrë shumë nga shumë xherahë, e kish prishurë gjithë gjën’ e saj pa mbrodhurë, po ishte bërë më keq.

²⁷ Si digjoi për Iisunë, erdhi prapazë ndë turmë, e zuri rrobën’ e tij.

²⁸ Sepse thosh, që: Edhe rrobën’ e tij ndë zufça, do të shëronem.

²⁹ E atë çast ju tha të rrjedhurit’ e gjakut së saj, e digjoi mbë kurm të saj se u shërua nga ajo plagë.

³⁰ E Iisui atë çast si digjoi brënda mbë vetëhe të tij fuqinë që dolli nga vetëheja e tij, u kthie ndë turmë, e thoshte: Cili më zuri nga rrobatë?

³¹ E mathitit’ e tij i thoshnë atij: Sheh turmënë që të shtrëngon, e thua cili më zuri?

³² E vështron rrotullë të shih atë që bëri këtë.

³³ E gruaja, si e dij atë që u bë mbë të, u frikua, e dridhej, e erdhi e i ra mbë këmbë të tij, e i tha atij gjithë të vërtetënë.

³⁴ Edhe ai i tha asaj: Bijë, besa jote të sosi ti, ecë ndë të mirë tënde, e shërou nga të keqtë tat).

³⁵ E pa sosurë ai fjalënë vijënë nga i pari sinagojit, e thonë, se: Vashëza jote vdiqi, pse i ep tjatër zahmet dhaskalit?

³⁶ Edhe Iisui atë çast poqë digjoi fjalënë që thanë, i thotë së parit së sinagojit: Mos u trëmb, po vetëmë beso.

³⁷ E nukë la njeri të vinte pas si, përveçme Petronë, edhe Iakovonë, edhe Ioannë, të vëllan’ e Iakovoit.

³⁸ E vjen mbë shtëpi të së parit së sinagojit, e sheh shumë nakatosí, e shumë që qajnë, edhe ulërijnë fort.

³⁹ E si hiri brënda u thot’ ature: Pse nakatoseni e qani? Vashëza nukë vdiqi, po flë.

⁴⁰ E e përqeshnë atë. Edhe ai si i kreu të gjithë jashtë, mori me vetëhe të jatn’ e djalit, edhe mëmënë, edhe ata që pat me vetëhe, e vate brënda tek qe vashëza shtrijturë.

⁴¹ E si e zuri vashëzënë nga dora, i thot’ asaj: Talitha kumi, që domethënë: Vashëza (ti të thom), ngreu.

⁴² E u ngre atë çast vashëza mbë këmbë, e ecënte; sepse ishte dimbëdhjetë vjeç, e u çuditnë çudi të madhe.

⁴³ E i porsiti ata shumë, që të mos e dijë ndonjë njeri këtë; e u tha t’i apënë asaj të hajë.