Lluka 22 - Dhjata e Re 1827

Krie e njëzeteditë

¹ E u afërua e krëmptea e lipsovet, që thuhetë pashkë.

² E kërkoijnë të parët’ e priftëret edhe grammatejtë me çfarë lloi punë ta vrisnë atë, sepse trëmbishnë nga llaoi.

³ E hiri satanai nde Iudha, që quhej Iskariot, që ai qe një nga të dimbëdhjetë.

⁴ E vate e kuvëndoi me të parët’ e priftëret e me të parët’ e vëndit, me çfarë punë t’ua ip ai atë mbë dorë ature.

⁵ E u gëzuanë e bënë kuvënd t’i ipnë atij asprë.

⁶ E u sterks e kërkon kohë t’ua ip atë ature mbë dorë pa nakatosí.

⁷ E erdhi dita e lipsovet që mb’atë duhej të therë për pashkë.

⁸ E dërgoi Petronë edhe Ioannë, e u tha: Hajdeni, e bënani gati pashkënë, të hamë.

⁹ Edhe ata i than’ atij: Ku do të bëjëmë gati?

¹⁰ Edhe ai u tha ature: Ja, me të hijturë të parë tuaj ndë qutet, do të piqeni me një njeri që mban një stamnë me ujë, hajdeni pas atij nd’atë shtëpi që të hijë.

¹¹ E do t’i thoi zotit së shtëpisë: Dhaskali të thotë tij, ku është të ndënjuritë tek do të ha pashkënë bashkë me mathitit’ e mi?

¹² E ai do t’u dëftojë juvet një çardhak të madh, të shtruarë. Atje të bëni gati.

¹³ E si vanë, gjenë sikundrë ju tha ature; e bënë gati pashkënë.

¹⁴ E kur erdhi koha, ndënji ndë mësallë; edhe të dimbëdhjetë apostojtë bashkë me të.

¹⁵ E u tha ature: Me shumë dëshërim desha të ha këtë pashkë me juvet bashkë, më përpara të pësuarit sim.

¹⁶ Se u thom juvet, që nukë do të ha më nga ajo, ngjera sa të mbushetë ajo ndë mbretëri të Perndisë.

¹⁷ E si mori potirë, efharistisi e tha: Merri këtë, e ndanie njëri me jatërinë.

¹⁸ Se u thom juvet, që do të mos pi nga ç’pjell vështi, ngjera sa të vijë mbretëria e Perndisë.

¹⁹ E mori bukë, e si efharistisi, e theu, e ua dha ature, e u tha: Kij është kurmi im, që ipetë për juvet. Këtë bëni për të mbajturë mënd mua.

²⁰ Ashtu edhe potirë si dërkujti, e tha: Kij është potiri i dhjatësë së re mbë gjak tim, që do të derdhetë për juvet.

²¹ Po ja, dor’ e atij që do të më paradhosjë me mua bashkë ndë mësallë.

²² E sa për të bir’ e njeriut, ai vete sikundr’ është thënë, po ve mb’atë njeri, që prej si paradhosetë.

²³ E ata zunë të kërkoijnë njëri me jatërinë, vallë cili nga ata është kij që do ta bëjë këtë.

²⁴ E u bë edhe qartë ndëpërmes të ture mbi këtë, cili prej ature duketë të jetë m’i madh.

²⁵ Edhe ai u tha ature: Mbretërit’ e filivet së tjera i zapëtojënë me fuqi, e ata që i urdhërojënë ato thonë se u bëjënë të mirë.

²⁶ E ndër ju nuk’ është kështu; po ai që është m’i madh ndër ju, le të bënetë posi më i vogëli, e i pari posi shërbëtori.

²⁷ Sepse kush është më i madh, ai që rri ndë mësallë, a ai që shërben? Nuk’ është m’i madh ai që rri? E unë jam ndë mes tuaj posi një që shërben.

²⁸ E juvet jini ata që kini mbeturë bashkë me mua ndë pirasmonje të mia.

²⁹ E sikundrë më bëri mua gati babai im mbretërinë, ashtu edhe unë do t’ua bëj juvet.

³⁰ Që të hai e të piji ndë mësallë time, ndë mbretëri time, e të rriji mbi dimbëdhjetë frone të gjukoni të dimbëdhjetë filit’ e Israilit.

³¹ E i tha Zoti Simonit: Simon, ja, satanai kërkon t’u shosjë juvet sikundrë shosjënë grurëtë.

³² E unë u lutçë për ti, që të mos të të lipsjë besa jote e ndonjëherë kur të ktheneç, stereos vëllazërit’ e tua.

³³ Edhe ai i thot’ atij: Zot, jam gati të vete me ti bashkë edhe ndë hapsanë edhe ndë vdekëjë.

³⁴ Edhe ai i thotë: Të thom ti, o Petro, do të mos këndojë kokoshi sot përpara se ti të m’ arniseç tri herë, që s’më ke njohurë.

³⁵ E u tha ature: Kur u dërgova juvet pa kuletë, e pa torvë, e pa këpucë, u lipsi gjë kurrë? Edhe ata i thanë: Nukë na lipsi gjë.

³⁶ E u tha ature: Po ndashti ai që ka një kuletë, le ta marrë, kështu edhe torvë; e ai që nukë ka, le të shesë këmishën’ e tij e le të blejë thikë.

³⁷ Sepse u thom juvet, se duhetë të paguhetë mbë mua edhe këjo që është shkruarë, që: edhe me të panomtë u nëmërua; sepse punëtë që qenë për mua janë mbë të sosurë të ture.

³⁸ Edhe ata i thanë: Zot, ja di thikëra këtu. Edhe ai u tha ature: Sado është.

³⁹ E si dolli, vate sikundrë kish adetnë ndë mal t’Ullinjet. E i vanë pas atij edhe mathitit’ e tij.

⁴⁰ E poqë vate ndë vënd, u thot’ ature: Faluni që të mos hini ndë piraksi.

⁴¹ E ai u largua nga ata sa të shtieç një gur, e ra mbë gjunjë, e falej.

⁴² E thoshte: Baba, ndë do largo nga meje këtë potir; ma le të mos bënetë thelima ime, po jotea.

⁴³ E u duk nde ai një Ëngjëll nga Qielli, për të forcuarë atë.

⁴⁴ E si erdhi mbë shtrëngim, falej më nëndurë. E ju bë tjers’ e tij posi pika gjakut që bijnë mbë dhe.

⁴⁵ E si u ngre nga të falturitë e erdhi ndë mathitit’ e tij, i gjeti ata fleturë nga helmi.

⁴⁶ E u tha ature: Pse fliri? Ngrihi, e faluni, të mos hini ndë piraksi.

⁴⁷ E pa sosurë edhe ai fjalënë, na e arriu një turmë njerëzet, edhe ai që thuhej Iudhë, që qe një nga të dimbëdhjetë, vinte përpara ature, e u afërua nde Iisui, e duan ta puth atë.

⁴⁸ Edhe Iisui i tha atij: Iudhë, me një të puthurë paradhos të bir’ e njeriut?

⁴⁹ E si pan’ ata që qenë rrotull’ atij, atë që do të bënej, i than’ atij: Zot, do t’u biemë me thikë?

⁵⁰ E një nga ata i ra me thikë kopilit të së parit së priftëret, e i preu atij veshn’ e djathëtë.

⁵¹ E Iisui u përgjegj, e tha: Sado ngjera këtu. E zuri veshn’ e atij e ja shëroi atë.

⁵² E u thotë Iisui të parëvet së priftëret, e të parëvet së Ieroit, e pleqet që qenë ardhurë mbë të: Posi mbë një kusar dualltë, armatosurë me thikëra e me shkopinj?

⁵³ Kur gjëndeshë unë me juvet bashkë ngadita ndë Iero, nukë shtitë duartë mbë mua. Po këjo është koha juaj, edhe fuqi e erësirësë.

⁵⁴ E si e zunë atë, e shpun’ atë brënda ndë shtëpi të së parit së priftëret’ e Petrua vij pas si për së largut.

⁵⁵ E dheznë zjar ndë mes të vathit, e ndëjnë ata, ndënji edhe Petrua ndë mes të ture.

⁵⁶ E poqë e pa atë një kopile që rrijte mb’anë të zjarit, e vështroi atë mirë, e tha: Edhe kij me atë bashkë qe.

⁵⁷ E ai e arnisi atë, e tha: Nuk’ e di, o grua, atë.

⁵⁸ E për një çikë, si e pa atë një tjatër, tha: Edhe tij nga ata je. E Petrua tha: S’jam, o njeri.

⁵⁹ E si shkoi afër një sahat e pastaje, veveos një tjatër, e thoshte: Vërtet edhe kij qe me ata, sepse është Galileo.

⁶⁰ E Petrua i thotë: Njeri, nukë di se ç’thua. E atë çast pa sosur’ ai këtë fjalë, këndoi kokoshi.

⁶¹ E Zoti si u kthie vështroi Petronë, e Petrua u kujtua fjalësë Zotit, që i tha atij, se pa kënduarë dhe kokoshi, do të m’arniseç tri herë.

⁶² E si dolli jashtë Petrua, qau me pikëllim.

⁶³ E ata burra që mbaijnë Iisunë lidhurë, e përqeshnë atë e e rrihnë.

⁶⁴ E i mbuloijnë sit’ e tij, e i bijnë shuplaka faqevet, e e pietnë, e i thoshnë: Profiteps se cili ësht’ ai që të ra.

⁶⁵ Edhe të tjera vllasfimira thoshnë kondrë tij.

⁶⁶ E si u kdhi e u bë ditë, u mbëjodh gjithë pleqësia e llaoit, e të parët’ e priftëret, e grammatejtë, e e shpunë atë ndë mbëjedhëjë të ture.

⁶⁷ E i thoshnë: Ndë je ti Krishti thuajna edhe navet. E u thot’ ature: Nd’ua thafça juvet, ju do mos më besoni.

⁶⁸ Edhe ndë ju pietça, do të mos më përgjegjeni, as do të mos më lëshoni.

⁶⁹ Ma ndashti e pastaje, do të rrijë i Biri njeriut mb’anë të djathëtë të fuqisë Perndisë.

⁷⁰ E i thanë të gjithë: Ti adha je i biri i Perndisë? Edhe ai u tha ature: Juvet thoi se unë jam.

⁷¹ Edhe ata thanë: Ç’na duhetë më martiria, navet digjuam nga vetë goj’ e tij.