Ioanni 11 - Dhjata e Re 1827

Krie e njëmbëdhjetëtë

¹ Qe sëmurë një Llazar nga Vithania, nga fshati i Mariësë edhe i Marthësë, motrësë saj.

² (E Maria ish ajo që leu Zotnë me miro, e i fshiu këmbët’ e tij, me leshërat’ e kreit së saj, e vëllai kësaja qe sëmurë).

³ Dërguanë dha motratë nde ai, t’i thoshnë: Zot, ja ai që do ti, është sëmurë.

⁴ E si digjoi Iisui, tha: Këjo sëmundë nuk’ është për vdekëjë, po për lëvdim të Perndisë, që të lëvdonetë i biri i Perndisë me anë t’asaj.

⁵ E i duaj Iisui Marthënë, edhe motrën’ e saj, edhe Llazarinë.

⁶ E poqë digjoi dha që është sëmurë, ndënji ahiere mb’atë vënd di dit.

⁷ E pasandaj u thotë mathitivet: Le të vemi përsëri ndë Iudheë.

⁸ I thon’ atij mathititë: Dhaskal, ndashti të kërkoijnë ti të të vrisnë çifutë me gurë, e përsëri vete atje?

⁹ U përgjegj Iisui: Nukë ka dimbëdhjetë sahat dita? Kur ecën njeriu ditënë, nukë skondaps, sepse sheh dritën’ e kësaj diniasë.

¹⁰ Ma kur të ecëjë njeri natënë, skondaps, sepse s’ka dritë mbë vetëhe.

¹¹ Këto tha, e pasandaj u thot’ ature: Llazari miku inë fjeti. Po vete ta zgjoj atë nga gjumi.

¹² I thanë dha mathitit’ e tij: Dhaskal, ndë flë, do t’i jetë për shëndet.

¹³ Ma Iisui u tha për vdekëjë të tij, e ature ju duk se u thosh për të fleturit’ e gjumit.

¹⁴ Ahiere pa u tha ature Iisui hapëtë: Llazari vdiqi.

¹⁵ E kam gëzim për juvet (që të besoni) që unë s’jeshë atje, po hajdeni të vemi tek ai.

¹⁶ Thotë dha Thomai që thuhej Dhidhimo shokëvet së tij: Hajdeni të vemi edhe na, të vdesëmë bashkë me atë.

¹⁷ E kur erdhi atje Iisui, e gjeti atë që kishnë shkuarë katër dit që qe ndë varr.

¹⁸ (E Vithania qe afër nga Ierusalimi ngjera pesëmbëdhjetë stadhe).

¹⁹ E shumë nga çifutë vanë te Martha e te Maria që t’i parigorisnë ato për vëllan’ e ture.

²⁰ E Martha poqë digjoi që vjen Iisui, i dolli përpara; e Maria ndënji ndë shtëpi.

²¹ I thotë dha Martha Iisuit: Zot, të jeshe këtu, nukë duaj të vdis vëllai im.

²² Po edhe ndashti e di, se sa që t’i kërkoç Perndisë, do të t’i apë tij Perndia.

²³ I thot’ asaj Iisui: Do të ngjalletë vëllai it.

²⁴ I thot’ atij Martha: E di që do të ngjalletë, ndë të ngjallturë të ditësë pastajme.

²⁵ I thot’ asaj Iisui: Unë jam të ngjallturitë, edhe jeta. Kush beson mbë mua, edhe ndë vdektë, do të rrojë.

²⁶ E çdo njeri që rron e beson mua, nukë vdes ndë jetë të pasosurë. Beson ti këtë?

²⁷ I thot’ atij Martha: Vërtet, o Zot, unë besova që ti je Krishti i biri i Perndisë, që ke ardhurë ndë botë.

²⁸ E si tha këto fjalë iku, e thirri fshehura Mariënë motrën’ e saj, e i tha: Është këtu Dhaskali, e të thërret.

²⁹ Ajo poqë digjoi, u ngre me të shpejta e vate tek ai.

³⁰ (Sepse edhe nukë kish hirë Iisui ndë fshat, po ish ndë vënd që e poqi atë Martha).

³¹ E andaj çifutë që ishnë me të ndë shtëpi e e parigorisnë atë, si panë Mariënë, që u ngre me të shpejta e dolli jashtë, i van’ asaj pas, sepse silloisnë që vete ndë varr të qajë atje.

³² E Mariaja, poqë vate tek qe Iisui e poqë e pa atë, ra përmbis ndër këmbë të tij, e i thosh: Zot, të jeshe këtu, nukë duaj të vdis vëllai im.

³³ E Iisui si pa atë që qan, edhe çifutë që kishn’ ardhurë me të që qaijnë, i sëmboi mbë zëmërë, e drodhi vetëhen’ e tij.

³⁴ E tha: Ku e kini vënë atë? I thon’ atij: Zot, eja e shih.

³⁵ E Iisunë e muarrë lotë.

³⁶ Andaj thoshnë çifutë: Shihni sa e duaj atë.

³⁷ Ma ca të tjerë nga ata thanë: Nukë mund kij, që hapi sit’ e së verbërit, të bën që të mos vdis edhe kij?

³⁸ Ma Iisui përsëri tuke sëmbuarë mbë zëmërë, vjen mbë varr, që qe një spile, e mb’atë qe vënë një gur sipër.

³⁹ E thotë Iisui: Ngrini gurë. I thot’ atij e motr’ e së vdekurit Martha: Zot, qelbetë ndashti, se është katër diç.

⁴⁰ I thot’ asaj Iisui: Nukë të thaçë tij, që ndë besofç do të shohç lëvdimn’ e Perndisë?

⁴¹ Ngrijtinë dha gurë tek dergjej i vdekuri, e Iisui ngrijti sitë lart, e tha: Baba, t’efharistis tij, sepse më digjove.

⁴² Po un’ e dijë që kurdo më digjon mua, ma e thaçë për turmë që gjëndetë këtu rrotullë, që të besojënë se ti më ke dërguarë.

⁴³ E si tha këto, thirri me zë të madh: Llazar, dil jashtë.

⁴⁴ E dolli i vdekuri lidhurë këmbëtë edhe duartë me fashqe. Edhe faqe tij qe pështjellë me destemel. U thot’ ature Iisui: Zgjidhnie atë, e lirie të vejë.

⁴⁵ Andaj shumë nga çifutë që patnë ardhurë te Maria e pan’ atë që bëri Iisui, besuanë nde ai.

⁴⁶ Ma ca nga ata vanë ndë Farisej, e u rrëfien’ ature ato që bëri Iisui.

⁴⁷ U mbëjuadhë dha për këtë punë të parët’ e priftëret edhe Farisejtë, e thoshnë: Ç’të bëjëmë? Sepse kij njeri bën shumë nishane e thavmëra.

⁴⁸ Ndë e lafçim atë kështu, do të besojënë gjithë nde ai e do të vijënë Romanëtë të na shkuljënë edhe vëndnë, edhe filinë tënë.

⁴⁹ Ma një nga ata që quhej Kajafë, që ish i pari i priftëret i atij motit, u thot’ ature: Ju nukë diji fare gjë.

⁵⁰ As silloisni, që ësht’e mbarë për nevet të vdesë një njeri për gjithë llaonë, e të mos humbasë gjithë filia.

⁵¹ E këtë nuk’ e tha nga vetëheja e tij, po sepse qe i pari i priftëret i atij motit profitepsi, që duhej të vdis Krishti për fili.

⁵² E jo për fili vetëmë, po edhe për të përmbëjedhurë gjithë bashkë djelmt’ e Perndisë që qenë përhapurë.

⁵³ E që nga ajo ditë bënë mushavere që ta vrisnë atë.

⁵⁴ Iisui adha nuk’ ecën më faqeza ndëpër çifut, po iku e vate ndë një vënd afër erimisë, ndë qutet që quhej Efraim; e atje rrij bashkë me mathitit’ e tij.

⁵⁵ E ish afër pashka e çifutet’ e hipnë shumë nga ai vënd ndë Ierusalim përpara pashkësë, për të pastruarë vetëhen’ e ture.

⁵⁶ E e kërkoijnë Iisunë, e thoshnë njeri me jatërinë tek rrijnë ndë Iero: Qish u duketë juvet, që të mos vijë vallë ndë të krëmpte?

⁵⁷ E të parët’ e priftëret edhe Farisejtë panë dhënë porsi, se kush ta dijë se ku ësht’ ai, t’u rrëfejë, që ta zën’ atë.