Apolalipsi 18 - Dhjata e Re 1827

Krie e tetëmbëdhjetëtë

¹ E pas këturevet paçë një ëngjëll që cbriti nga qielli, e kish urdhër të madh; e dheu u ndrit nga të llampsurit’ e tij.

² E thirri fort me zë të madh, e tha: Ra, ra Vavillona e madhe, e u bë të ndënjurë të dhemonëvet, e hapsanë e çdo shpirtit të pëgërë, e çdo shpezet së pëgërë e së urrierë.

³ Sepse nga vera e urgjisë së kurvërisë saj pinë gjithë miletetë; edhe mbretëret’ e dheut me atë kurvëruanë; e reshperët’ e dheut u zotëruanë nga bollëku i huzurevet së saj.

⁴ E digjova tjatër zë nga qielli, që thosh: Deli nga ajo llaoi im, që të mos kini pjesë nga fajet’ e saj, e të mos goditi nga plagat’ e saj.

⁵ Sepse arrijtinë fajet’ e saj ngjera mbë Qiell, e kujtoi Perndia adhiqit’ e saj.

⁶ Epni asaj sikundr’ ua ka dhënë juvet, e dhipllosiani asaj mbë di, sikundrë ka bërë punët’ e saj; me atë kupë që u qerasi juvet, qerasnie di herë.

⁷ Sa madhëcoi vetëhen’ e saj, e rroi ndë bolluk, e gëzim, e kaqë t’i epni asaj mundim e të qarë; sepse thotë ndë zëmërë të saj: Rri mbretëreshë, e nukë jam e ve, as do të di se ç’është të qarëtë.

⁸ Pra andaj ndë një ditë të shquarë do të vijënë plagët’ e saj, vdekëjë, të qarë, edhe u; do të digjetë me zjar, sepse i fortë është Zoti Perndia që gjukon atë.

⁹ E do ta qajënë atë, e do të çirenë për të mbretëret’ e dheut, ata që kurvëruanë e bënë asotite me të, kur të shohënë timnë të djegurit’ së saj.

¹⁰ Tuke ndënjurë për së mërguarit, për frikë të mundimit së saj, e të thonë: Ve, ve, o qutet i madh, o Vavillonë, o quteti i fortë, që për një sahat t’erdhi gjuqia jote.

¹¹ E reshperët’ e dheut qajënë e helmonenë për të, sepse do të mos blejë më njeri reshperín’ e ture.

¹² Reshperín’ e arit, e ërgjëndit, e gurit së pançmuarë, e vishnjesë, e porfirësë, e sirmësë, e së kuqesë, e gjithë druvet prej Thinosë, e çdofarë enë të fildishta, e çdo enë prej drurit së pançmuarë, e prej bakërit, e hekurit, e marmarit.

¹³ E qinamomonë, e thimjamëtë, e mironë, e livanë, e verënë, e vajtë, e simidhalë, e grurëtë, e kafshëtë, e dhëntë, e kuajtë, e koçitë, e skllevtë, e Shpirtërit’ e njerëzet.

¹⁴ E pemëtë që dëshëron shpirti it, iknë nga teje, e gjithë të majmetë e të feksuratë humbnë për tij, e do të mos i gjeç më ato.

¹⁵ Reshperët’ e këture që u zotëruanë nga ajo, do të rrinë mërguarë për frikë të mundimit së saj, tuke qarë e tuke mbiturë.

¹⁶ E do të thonë: Ve, ve, quteti i madh i veshurë me vishnjë, e me porfire, e me të kuqe, e i lieri me ar e me gurë të pançmuarë, e me margaritarë, qish humbi mbë një çast kaqë gjë!

¹⁷ E çdo qivernit, e gjithë turma që është ndë karave, e nafatrëtë, e sa punojënë detnë, qëndruanë për së mërguarit.

¹⁸ E thërrisnë kur panë timnë të djegurit së saj, tuke thënë: Cila ish si kij qutet i madh?

¹⁹ E shtinë pluhur mbi kokëra të ture, e thërrisnë tuke qarë e tuke çjerë, e thoshnë: Hei, hei, quteti i madh, që mbë të u bënë të pasurë gjith’ ata që kishnë karave ndë det, nga të mirat’ e saj, qish mbë një çast u shkretua.

²⁰ Qiell hidhu për të, e ju shënjtorët’ apostoj edhe profitëtë, sepse bëri Perndia gjuq juvet kondr’ asaj.

²¹ Atëherë një Ëngjëll i fortë ngrijti një gur të madh si gur mollirit, e e shtiu ndë det, e tha: Kështu shpejt do të gremisetë Vavillona quteti i madh, e do të mos gjëndetë më.

²² E do të mos digjonetë më tek ti zëri i qitharavet, i musikovet, i flloereçivet, i zurnavet, as do të mos gjëndetë më tek ti zanatçi i çdofarë zanatit; e do të mos digjonetë më tek ti gjëmimi mullirit.

²³ E dritë fotiet do të mos feksjë më tek ti; as zë dhëndërit e nuse do të digjonetë më tek ti; sepse reshperët’ e tua qenë megjistanët’ e dheut, sepse me magjira të tua u pllanepsnë gjithë miletetë.

²⁴ E mbë të u gjënd gjak i profitëvet, e i Shënjtorëvet, e i gjithëvet ature që qenë therturë mbi dhe.