Maitiú 20 - Na Ċeiṫre Soisgéil agus Gníoṁarṫa na n-Aspol 1915 1921 (Peadar Ua Laoghaire)

CAIBIDIOL XX. Parabal an luċt oibre sa ḃfíonġort. Árd-aiḋm ċlainne Sebedé. A raḋarc á ṫaḃairt ag Críost do ḃeirt dall.

¹ Is cosṁail ríġeaċt na ḃflaṫas le fear tiġe a ċuaiḋ amaċ go moċ ar maidin ag réiḋteaċ le luċt oibre d’á ḟíonġort.

² Agus do réiḋtiġ sé leis an luċt oibre ar ṗingin sa ló, agus ċuir sé ag obair iad sa ḃfíonġort.

³ Agus ċuaiḋ sé amaċ airís tímpal an tríṁaḋ h-uair, agus fuair sé tuille ’n-a seasaṁ díoṁaoin ag áit an ṁargaiḋ;

⁴ Agus duḃairt sé leó: Téiġiḋ-se, leis, isteaċ am’ ḟíonġort-sa, agus taḃarfad daoiḃ fé mar a ḃeiḋ ceart.

⁵ Agus d’imṫiġeadar san. Agus ċuaiḋ sé amaċ airís ar an séṁaḋ h-uair, agus ar an naoṁaḋ h-uair, agus ḋein sé mar an gcéadna.

⁶ Aċ do ċuaiḋ sé amaċ tímpal an t-aon uair ḋéag, agus fuair sé tuille ’n-a seasaṁ, agus duḃairt sé leó: Cad ċuige ḋaoiḃ ḃeiṫ anso i nḃúr seasaṁ díoṁaoin an lá go léir?

⁷ Duḃradar leis: Mar níor réiḋtiġ aoinne linn. Duḃairt sé leó: Téiġiḋ-se, leis, isteaċ am’ ḟíonġort-sa.

⁸ Nuair a ḃí an tráṫnóna ann, duḃairt tiġearna an ḟiónġuirt le n-a stíḃard: Glaoiḋ ar an luċt oibre, agus taḃair a dtuarasdal dóiḃ, agus turnuiġ leis an muintir is déanaiġe a ṫáinig, go dtí an ṁuintir is luaṫa a ṫáinig.

⁹ Ṫáinig an ṁuintir a ṫusnuiġ an obair ar uair a h-aondéag, agus do tugaḋ pingin an duine dóiḃ.

¹⁰ Ansan do ṫáinig an ċéad ṁuíntir agus ṁeasadar go ḃfaġdís breis; aċ do fuaradar san, leis, pingin an duine.

¹¹ Nuair a fuaradar é ċromadar ar ċeisneaṁ i n-aġaiḋ an ḟir ṫiġe,

¹² Agus duḃradar: Níos ḋeineadar so a ṫáinig go déanaċ aċ uair oibre, agus ċuiris ar aon dul leó san sinne a ḋ’ḟuiling cruaḋtan agus broṫall an lae.

¹³ Do laḃair seisean le duine acu, agus duḃairt; a ḋuine ṁuintearṫa, ní’l aon éagcóir agam ’á ḋéanaṁ ort. Náċ ar ṗingin a réiḋtiġis liom?

¹⁴ Seo, tóg leat do ċuid agus imṫiġ; aċ is toil liom oiread a ṫaḃairt do’n ḟear so is déanaiġe a ṫáinig agus atá agam ’á ṫaḃairt duit-se.

¹⁵ An aṁlaiḋ náċ dleaġṫaċ dom an níḋ is toil liom a ḋéanaṁ? An droċ-ṡúil atá agat, óir is duine fóġanta mise?

¹⁶ Sin mar a ḃeiḋ an ṁuintir ḋéanaċ ar tosaċ, agus an ṁuintir ṫosaiġ ar deire. Óir tá glaoiḋte ar ṁórán agus níl toġṫa aċ beagán.

¹⁷ Ḃí Íosa ag dul suas go Ierúsalem, agus ar an slíġ ḋó ṫóg sé i leiṫ taoiḃ an dáréag deisgiobul, agus duḃairt sé leó:

¹⁸ Féaċ, táimíd ag dul suas go Ierúsalem, agus taḃarfar Mac an Duine suas d’uaċtaránaiḃ na sagart agus dos na Sgríḃneóiríḃ, agus daorfaid siad ċun báis é.

¹⁹ Agus taḃarfaid siad dos na geintiḃ é le tarcaisniú, agus le sgiúrsáil, agus le céasaḋ ar ċrois; agus eireóċaiḋ sé airís an tríṁaḋ lá.

²⁰ Ansan ṫáinig ċuige máṫair clainne Sebedé i n-aonḟeaċt le n-a macaiḃ, agus do ṡléaċt sí ḋó, ag lorg ruda éigin air.

²¹ Agus duḃairt sé léi: Cad ’tá uait? Duḃairt sí leis: Abair go suiḋfid an ḃeirt ṁac so liom-sa, duine acu ar do ḋeis, agus duine acu ar do ċlí ad’ ríġeaċt.

²² Aċ d’ḟreagair Íosa, agus duḃairt: Ní h-eól daoiḃ cad ’tá agaiḃ ’á iarraiḋ. An ḃfuil siḃ ábalta ar an gcailís a ḋ’ólfad-sa d’ól? Deirid siad leis, Táimíd.

²³ Duḃairt sé leó: Is fíor go n-ólfaiḋ siḃ mo ċailís; aċ suiḋe ar mo ḋeis nó ar mo ċlí, ní h-agam-sa atá san a ṫaḃairt daoiḃ-se aċ do’n ṁuintir go ḃfuil sé ceapaiṫe ag m’Aṫair dóiḃ.

²⁴ Agus nuair airiġ an deiċniuḃar é, ḃí fearg acu ċun na beirte driṫár.

²⁵ Agus do ġlaoiḋ Íosa ċuige iad agus duḃairt: Is eól daoiḃ conus mar a ḋeinid tiġearnaí na ngeinte iad do smaċtú, agus go ndeinid a ndaoine móra a gcóṁaċt do ċur i ḃfeiḋm orṫa.

²⁶ Ní mar sin a ḃeiḋ eadraiḃ-se; aċ an t-é gur maiṫ leis ḃeiṫ mór eadraiḃ, bíoḋ sé ’n-a ḟear ḟrioṫáilte agaiḃ;

²⁷ Agus an t-é gur maiṫ leis ḃeiṫ i n’ḟear ṫosaiġ eadraiḃ, bíoḋ sé ’n-a ṡeirḃíseaċ agaiḃ.

²⁸ Fé mar nár ṫáinig Mac an Duine ċun seirḃíse ḋ’ḟáġail, aċ ċun seirḃíse ṫaḃairt uaiḋ, agus ċun a anama ṫaḃairt uaiḋ mar ċeannaċ ar a lán.

²⁹ Agus nuair a ḃíodar ag dul amaċ a’ Ieriċó do lean sluaġ ṁór éisean.

³⁰ Agus féaċ, ḃí beirt dall ’n-a suiḋe i n-aice an ḃóṫair, agus d’airiġeadar gur ḃ’é Íosa a ḃí ag gaḃáil ann, agus do liúġadar: A Ṫiġearna, ar siad; déin trócaire orainn, a Ṁic Dáiḃid.

³¹ Agus ḃí an tsluaġ ’ġá gcosg, go n-éistfidís. Aċ sin mar a b’aoirde do liúġadar-san: A Ṫiġearna, ar siad; déin trócaire orainn, a Ṁic Dáiḃid.

³² Agus do stad Íosa, agus ġlaoiḋ sé orṫa, agus duḃairt sé: Cad is maiṫ liḃ a ḋéanfainn daoiḃ?

³³ Go n-osgalófaí ár súile, a Ṫiġearna, ar siad.

³⁴ Agus ṫáinig truaġ ag Íosa ḋóiḃ, agus ċuir sé a láṁ ar a súiliḃ: agus ṫáinig a raḋarc dóiḃ láiṫreaċ, agus do leanadar é.