Maitiú 12 - Na Ċeiṫre Soisgéil agus Gníoṁarṫa na n-Aspol 1915 1921 (Peadar Ua Laoghaire)

CAIBIDIOL XII. Daille na ḃFairisíneaċ dá cáineaḋ ag Críost, ⁊ iad á mbréagnú aige nuair a deirid siad gur le cóṁaċt Ṡátain a ḋeineann sé na mírḃuiltí.

¹ Sa n-am san do ġluais Íosa tré ġortaiḃ arḃair, lá na sabbóide; agus ḃí ocras ar a ḋeisgiobuil, agus ċromadar ar na diasaiḃ do staṫaḋ agus d’iṫe.

² Agus ċonaic na Fairisíniġ iad, agus duḃradar: Féaċ, táid do ḋeisgiobuil ag déanaṁ ruda naċ dleaġṫaċ a ḋéanaṁ lá na sabbóide.

³ Aċ duḃairt seisean leó: An aṁlaiḋ nár léiġeaḃair cad a ḋein Dáiḃid nuair a ḃí ocras air féin agus ar an muintir a ḃí i n-aonḟeaċt leis?

⁴ Conus mar a ċuaiḋ sé isteaċ i dtiġ Dé agus d’iṫ sé na bulóga a ḃí curṫa i láṫair Dé, níḋ nár, ċeaduiġṫe ḋó a ḋ’iṫe, ná do’n ṁuintir a ḃí le n-a ċois, ná d’aoinne aċ dos na sagairt aṁáin?

⁵ Nó an aṁlaiḋ nár léiġeaḃair sa dlíġ conus mar, a ḋeinid na sagairt sa teampall an tsabbóid do ḃriseaḋ agus ná ḋeinid siad peacaḋ?

⁶ Aċ deirim-se liḃ go ḃfuil anso aon is mó ’ná an teampall.

⁷ Aċ dá dtuigeaḋ siḃ cad é an níḋ, Trócaire is áil liom, agus ní h-íḋbirt, ní ḋaorfaḋ siḃ ċoíḋċe na neaṁċiontaċa.

⁸ Óir isé Tíġearna na sabbóide féin Mac an Duine.

⁹ Ansan d’ḟág sé an áit sin, agus ṫáinig sé isteaċ i n-a sinagóig ċúċa.

¹⁰ Agus féaċ, ḃí duine ann agus a láṁ gan tapaḋ. Agus d’ḟiafraiġeadar de, An dleaġṫaċ leiġeas a ḋéanaṁ sa tsabbóid? ionus go ḃféadfaidís rud a ċur ’n-a leiṫ.

¹¹ Agus duḃairt seisean leo: Cé h-é an duine agaiḃ-se, dá mbeaḋ aon ċaora aṁáin aige, agus go dtuitfeaḋ sí i bpoll lá sabbóide, na béarfaḋ uirṫi agus í ṫarang amaċ?

¹² Naċ mó le ráḋ go mór duine ’ná caora? D’á ḃríġ sin is dleaġṫaċ tairḃe déanaṁ sa tsabbóid.

¹³ Ansan duḃairt sé leis an nduine: Sin amaċ do láṁ. Agus do ṡín; agus ḃí sí ċóṁ slán leis an láiṁ eile.

¹⁴ D’imṫiġ na Fairisíniġ amaċ, áṁṫaċ, agus ċuadar i gcóṁairle ’n-a ċoinniḃ ċun a ṁairḃṫe.

¹⁵ Aċ ḃí a ḟios san ag Íosa, agus d’imṫiġ sé as an áit sin; agus do lean mórán daoine é, agus do leiġis sé iad go léir.

¹⁶ Agus d’órduiġ sé dóiḃ gan é ċur i n-iúil.

¹⁷ Ionus go gcóṁlíonfaí an níḋ aduḃraḋ tré Isáias fáiḋ mar a ndeir sé:

¹⁸ Féaċ, mo ṡeirḃíseaċ, an t-é a ṫoġas, an t-é is ionṁuin liom, an t-é ar a ḃfuil greann ó m’anam. Cuirfead mo spioraid air, agus fógróċaiḋ sé breiṫeaṁantas dos na geintiḃ.

¹⁹ Ní ḋéanfaiḋ sé aiġneas, agus ní ḋéanfaiḋ sé collóid; agus ní cloisfar a guṫ ins na sráidiḃ.

²⁰ Ní ḃrisfiḋ sé an cuaile leóinte, agus ní ṁúċfaiḋ sé an líon go ḃfuil an deataċ as, go dtí go gcuirfiḋ sé amaċ breiṫeaṁantas ċun buaiḋte.

²¹ Agus is as a ainim a ḃeiḋ a mainiġin ag na geintiḃ.

²² Ansan do tugaḋ ċuige duine go raiḃ deaṁan ann, agus ḃí sé dall agus balḃ; agus do leiġis sé é, i dtreó go raiḃ raḋarc agus urlaḃra aige.

²³ Agus ṫáinig uaṫḃás ar na sluaiġtiḃ go léir, agus deiridís: An féidir gur b’é seo mac Dáiḃid?

²⁴ D’airiġ na Fairisíniġ an ċaint sin, agus duḃradar: Ní ċuireann sé seo na deaṁain amaċ aċ le cóṁaċt Ḃeelsebub, rí na ndeaṁan.

²⁵ Aċ do ċonaic Íosa a smuínte, agus duḃairt sé leó: Gaċ riġeaċt a ḃeiḋ deiġilte ’n-a ċoinniḃ féin déanfaiḋ fásaċ dé; agus gaċ caṫair, nó gaċ teiġleaċ, a ḃeiḋ deigilte i gcoinniḃ a ċéile, ní ṡeasóċaiḋ sé;

²⁶ Agus má ’sé Sátan a ċuireann amaċ Sátan, siné deigilte ’n-a ċoinniḃ féin é; agus d’á ḃríġ sin conus a ṡeasócaiḋ a ríġeaċt?

²⁷ Agus má’s le cóṁaċt Ḃeelsebub a ċuirim-se amaċ na deaṁain, cad leis go gcuirid ḃúr gclann féin amaċ iad? Fágaim, d’á ḃríġ sin, fé ḃreiṫ ḃur gclainne féin siḃ.

²⁸ Aċ má’s le Spioraid Dé a ċuirim-se na deaṁain amaċ, siné ríġeaċt Dé tagaiṫe i nḃúr measg.

²⁹ Nó conus is féidir do ḋuine dul isteaċ i dtiġ an ḟir láidir agus a ṡeóide ḋ’ḟuadaċ, mura ndeiniḋ sé an fear láidir do ċeangal ar dtúis? Ansan sgartálfaiḋ sé a ṫiġ.

³⁰ An t-é ná fuil liom, tá sé am’ aġaiḋ; agus an t-é ná cnuasaiġeann a’ ṫeannta, sgaipeann sé.

³¹ Deirim liḃ, d’á ḃríġ sin: Maiṫfar do ḋaoine gaċ peacaḋ agus gaċ diaṁasla, aċ diaṁasla i n-aġaiḋ an Spioraid ní maiṫfar do ḋaoine é.

³² Agus an t-é a ḋéarfaiḋ focal i n-aġaiḋ Ṁic an Duine, maiṫfar dó é; aċ an t-é a ḋéarfaiḋ i n-aġaiḋ an Spioraid Naoiṁ é, ní maiṫfar dó é, ar an saoġal so ná ar an saoġal atá le teaċt.

³³ Deiniḋ an crann a ḃeiṫ go maiṫ agus a ṫoraḋ fóġanta air; nó deiniḋ an crann go h-olc agus an toraḋ go h-olc air; óir is as a ṫoraḋ do h-aiṫniġtear an crann.

³⁴ A ṡlioċt na naiṫreaċ niṁe, conus is féidir daoíḃ-se neiṫe fóġanta do laḃairt agus siḃ go h-olc? óir is á líonṁaireaċt an ċroiḋe do laḃrann an béal.

³⁵ Tugann an fear fóġanta neiṫe fóġanta uaiḋ, amaċ a’ stór fóġanta; agus tugann an droċ-ḋuine droċ-neiṫe uaiḋ amaċ a’ droċ-stór.

³⁶ Agus deirim liḃ, an uile ḟocal díoṁaoin d’á laḃraid daoine, go dtaḃarfaid siad cúntas ann lá an ḃreiṫeaṁantais.

³⁷ Óir is de ḃárr do ḃréiṫre féin a saorfar ṫu, agus is de ḃárr do ḃréiṫre féin a daorfar ṫu.

³⁸ Ansan d’ḟreagair cuid des na Sgríḃneóiríḃ agus des na Fairisíniġ agus duḃradar: A Ṁáiġistir, is mian linn cóṁarṫa ḋ’ḟeisgint uait.

³⁹ Agus d’ḟreagair sé iad: Tá droċ-ṡlioċt aḋaltranaċ ag lorg cóṁarṫa; agus ní taḃarfar de ċóṁarṫa ḋóiḃ aċ cóṁarṫa Iónais an fáiḋ.

⁴⁰ Óir, fé mar a ḃí Iónas trí lá agus trí oiḋċe i mbolg an ṁíolṁóir, beiḋ Mac an Duine trí lá agus trí oiḋċe i gcroiḋe na talṁan.

⁴¹ Eireóċaid muintir Nineḃe i mbreiṫeaṁantas i n-aġaiḋ an tsleaċta so, agus daorfaid siad iad; óir do ḋeineadar-san aiṫriġe nuair a ṫeagaisg Iónas iad. Agus féaċ duine is mó ’ná Iónas anso.

⁴² Eireóċaiḋ banríġin na tíre ṫeas i mbreiṫeaṁantas i n-aġaiḋ an tsleaċta so, agus daorfaiḋ sí iad; óir do ṫáinig sí ó imeall an tsaoġail ċun éisteaċt le h-eagna Ṡalomóin. Agus féaċ duine is mó ’ná Salomón anso.

⁴³ Agus nuair a ṫéiġeann an spioraid neaṁġlan amaċ as an nduine, siúḃlann sé tré áiteana feóċta ag lorg suaiṁnis, agus ní ḟaġann sé é.

⁴⁴ Agus deir sé, Raġad tar n-ais ċun mo ṫiġe féin as a dtánag amaċ. Agus tagann sé agus ġeiḃeann sé an tiġ folaṁ agus é sguabṫa, glan, órnáideaċ.

⁴⁵ Ansan imṫiġeann sé, agus tugann sé leis seaċt spioraidí eile is measa ’ná é féin, agus téiġid siad isteaċ, agus cóṁnuiġid siad sa tiġ sin. Agus is measa an cor atá ar an nduine sin sa deire ’ná mar a ḃí ar dtúis air. Sin mar a ḃeiḋ an sgéal ag an slioċt so atá ċóṁ fíor-olc.

⁴⁶ An ḟaiḋ a ḃí sé ag caint leis an bpobul, ṫáinig a ṁáṫair agus a ḃráiṫre amuiġ agus iad a d’iarraiḋ laḃairt leis.

⁴⁷ Agus duḃairt duine leis, Féaċ, tá do ṁáṫair agus do ḃráiṫre amuiġ, agus iad a d’iarraiḋ laḃarṫa leat.

⁴⁸ Aċ d’ḟreagair seisean agus duḃairt: Cia h-í mo ṁáṫair, agus cé h-iad mo ḃráiṫre?

⁴⁹ Agus do ṡín sé a láṁ ċun a ḋeisgiobul agus duḃairt sé: Féaċ, siniad mo ṁáṫair-se agus mo ḃráiṫre.

⁵⁰ Óir pé duine a ḋéanfaiḋ toil m’Aṫar-sa atá ins na flaṫais, siné is bráṫair agus siúr agus máṫair agam-sa.