Lúcas 17 - Na Ċeiṫre Soisgéil agus Gníoṁarṫa na n-Aspol 1915 1921 (Peadar Ua Laoghaire)

CAIBIDIOL XVII. Teagasg ar conus sgannal do ṡeaċaint: ar éifeaċtaṁlaċt creidiṁ, ⁊rl. An deiċniúḃar loḃar. An moḋ ar a dtiocfaiḋ Críost.

¹ Agus duḃairt sé le n-a ḋeisgiobuil: Ní féidir gan sgannail do ṫeaċt, aċ is léanṁar do’n t-é tré n-a dtagaid siad.

² B’ ḟearra ḋó gur bró ṁuilinn a curfaí ar a ṁuineál agus é ċaiṫeaṁ sa ḃfaraige ’ná go dtaḃarfaḋ sé sgannal do ḋuine de’n ṁuintir ḃeag so.

³ Tugaiḋ aire ḋaoiḃ féin. Má ḋeineann do ḋriṫáir beart ad’ ċoinniḃ, cas leis é; agus má ḃíonn caṫú air, maiṫ ḋó é.

⁴ Agus má ḋeineann sé beart ad’ ċoinniḃ seaċt n-uaire sa lá, agus má iompuiġeann sé ċúġat seaċt n-uaire sa lá agus go ndéarfaiḋ sé, Tá caṫú orm: maiṫ ḋó.

⁵ Agus duḃairt na h-Aspoil leis an dTiġearna: Méaduiġ creideaṁ dúinn.

⁶ Agus duḃairt an Tiġearna: Dá mbeaḋ oiread gráinne mustáird de ċreideaṁ agaiḃ, déarfaḋ siḃ leis an gcrann sícamín seo, Tógtar as do ṗréaṁaċaiḃ ṫú agus curtar sa ḃfaraige ṫu, agus ḋéanfaḋ sé rud oraiḃ.

⁷ Agus cé h-é an duine agaiḃ-se go ḃfuil seirḃíseaċ aige, ag treaḃaḋ nó ag aeḋreaċt, agus a déarfaiḋ leis nuair a ṫiocfaiḋ sé isteaċ ó’n bpáirc, Imṫiġ láiṫreaċ agus suiḋ ċun bíḋ?

⁸ Agus ná déarfaiḋ leis, Faiġ rud le n-iṫe ḋom, agus criosuiġ ṫu féin agus dein frioṫálaṁ orm go mbeiḋ iṫte agus ólta agam, agus ’n-a ḋiaiḋ san déanfair-se iṫe agus ól.

⁹ An aṁlaiḋ a ġeoḃaiḋ sé a ḃuiḋeaċas leis an seirḃíseaċ san toisg gur ḋein sé an rud a ḋ’órduiġ sé ḋó a ḋéanaṁ?

¹⁰ Ní h-eaḋ, dar liom. Mar sin daoiḃ-se, nuair a ḃeiḋ gaċ níḋ déanta agaiḃ mar atá órduiġṫe ḋaoiḃ, abraiḋ: Seirḃísiġ gan ṁaiṫ iseaḋ sinn; an rud a ḃí ḟiaċaiḃ orainn a ḋéanaṁ isé a ḋeineamair.

¹¹ Agus do ṫárla, agus é ag dul go Ierúsalem, go raiḃ sé ag gaḃáil tré lár Ṡamaria agus Ġaililí;

¹² Agus ag dul isteaċ dó i mbaile áiriṫe do ḃuail deiċniúḃar loḃar uime, agus do ṡeasuiġeadar aḃfad amaċ uaiḋ,

¹³ Agus d’árduiġeadar a nglór agus duḃradar: A Íosa, a Ṁáiġistir, déin trócaire orainne.

¹⁴ Agus nuair a ċonaic sé iad duḃairt sé leó: Imṫiġiḋ agus taisbeánaiḋ siḃ féin do sna sagairt. Agus do ṫárla, ar an slíġ ḋóiḃ, gur glanaḋ iad.

¹⁵ Aċ ḃí duine acu agus nuair a ċonaic sé go raiḃ sé glan, d’ḟill sé ṫar n-ais agus é ag molaḋ Dé go h-árd,

¹⁶ Agus ċaiṫ sé é féin ar a ḃéal a’s ar a aġaiḋ ag cosaiḃ Íosa ag gaḃail a ḃuiḋeaċais leis, agus Samaritánaċ dob’ eaḋ é.

¹⁷ Agus d’ḟreagair Íosa é agus duḃairt: Nár glanaḋ deiċniúḃar? Agus an naonḃúr eile, cá ḃfuil siad?

¹⁸ Nár fuaraḋ aoinne ċun teaċt agus glóire ṫaḃairt do Ḋia aċ an duine iasaċta so?

¹⁹ Agus duḃairt sé leis: Eiriġ agus imṫiġ leat, óir do ṡlánuiġ do ċreideaṁ ṫú.

²⁰ Agus d’ḟiafraiġ na Fairisíniġ de: Caṫain a ṫiocfaiḋ ríġeaċt Dé? Agus duḃairt sé ’ġá ḃfreagraḋ: Ní ṫiocfaiḋ ríġeaċt Dé i rioċt go ḃféadfar ḃeiṫ ag faire air.

²¹ Na ní déarfar, Féaċ anso é, ná Féaċ ansúd é. Óir, féaċ, tá ríġeaċt Dé i nḃúr measg.

²² Agus duḃairt sé le n-a ḋeisgiobuil: Tiocfaiḋ na laeṫanta ’n-a mbeiḋ dúil agaiḃ aon lá aṁáin de laeṫiḃ Ṁic an Duine a ḋ’ḟeisgint, agus ní ḟeicfiḋ siḃ é.

²³ Agus déarfaid siad liḃ, Féac anso é, agus, Féaċ ansúd é. Ná téiġiḋ ann, agus ná leanaiḋ iad.

²⁴ Óir, mar an splannc a lasann fé’n spéir, ar na neiṫe atá fé’n spéir, iseaḋ ḃeiḋ Mac an Duine ’n-a lá féin.

²⁵ Ní foláir dó an dtúis, áṁṫaċ, mórán d’ḟulang, agus an tslioċt só ’ġá ṡéanaḋ.

²⁶ Agus mar a ṫárla i laeṫiḃ Nóe iseaḋ ḃeiḋ i laeṫiḃ Ṁic an Duine.

²⁷ Ḃíodar ag iṫe agus ag ól, ag pósaḋ ban agus ag taḃairt ban le pósaḋ, go dtí an lá ’n-ar ċuaiḋ Nóe isteaċ sa n-áirc; agus ṫáinig an díle agus do ḃáiḋ sí iad go léir.

²⁸ Díreaċ mar a ṫárla i laeṫiḃ loit: Ḃíodar ag iṫe agus ag ól, ag ceannaċ agus ag díol, ag cur síl agus ag déanaṁ tiġṫe;

²⁹ Agus an lá a ḋ’imṫiġ Lot amaċ a’ Sodomaiḃ do ṫuit an ciṫ teine agus an ċloċġorm ó neaṁ orṫa, agus do loisgeaḋ iad go léir.

³⁰ Mar sin isead ḃeiḋ, an lá a taisbeánfar Mac an Duine.

³¹ An lá san, an t-é ḃeiḋ ar ḃuaic an tiġe, agus a ċuid sa tiġ, ná téiġeaḋ sé isteaċ a d’iarraiḋ a ċoda; agus an t-é a ḃeiḋ sa ṗáirc, ar an gcuma gcéadna, ná téiġeaḋ sé ṫar n-ais.

³² Cuiṁniġiḋ ar ṁnaoi Loit.

³³ Pé duine ḃeiḋ a d’iarraiḋ a anama ṡáḃáil, caillfiḋ sé é; agus an t-é a ċaillfiḋ a anam sáḃálfaiḋ sé é.

³⁴ Deirim liḃ, beiḋ, an oiḋċe sin, beirt i n-aon leabaiḋ: tógfar duine acu agus fágfar an duine eile. Beiḋ beirt ḃan ag meilt i n-aonḟeaċt: tógfar bean acu agus fágfar an ḃean eile;

³⁵ Beirt ḟear sa ṗáirc: tógfar duine acu agus fágfar an duine eile.

³⁶ Duḃradar leis ’ġá ḟreagraḋ: Canad, a Ṫiġearna?

³⁷ Agus duḃairt sé leó: An áit ’n-a mbeiḋ an corp, is ann a cruinneofar na fiolair.