Eoin 3 - Na Ċeiṫre Soisgéil agus Gníoṁarṫa na n-Aspol 1915 1921 (Peadar Ua Laoghaire)

CAIBIDIOL III. Caint Ċríost le Nicodémus. Fiaḋnaise Eóin.

¹ Agus ḃí duine de sna Fairisíneaċaiḃ dár ḃ’ainim Nicodémus, agus priúnsa de sna Iúdaiġ ab eaḋ é.

² Ṫáinig an duine sin ag triall ar Íosa sa n-oiḋċe, agus duḃairt sé leis: A Rabbí, is eól dúinn gur ó Ḋia a ṫáinís ad’ oide, mar ní ḟéadfaḋ aon duine na mírḃúiltí a ḋeineann tusa do ḋéanaṁ gan Dia ḃeiṫ leis.

³ Duḃairt Íosa leis ’ġá ḟreagraḋ: Go deiṁin deiṁin adeirim leat, mura mbéarfar duine an tarna h-uair, ní féidir dó ríġeaċt Dé a d’ḟeisgint.

⁴ Duḃairt Nicodémus leis: Conus ab féidir go mbéarfaí duine agus é ’n-a ṡeanduine? An aṁlaiḋ ḟéadfaḋ sé dul isteaċ airís i mbroinn a ṁáṫar agus teaċt ar an saoġal an tarna h-uair?

⁵ Duḃairt Íosa ’ġá ḟreagraḋ: Go deiṁin adeirim leat, mura n-aiṫġeintear duine ó uisge agus ó’n Spioraid Naoṁ, ní féidir é ḋul isteaċ i ríġeaċt Dé.

⁶ An níḋ a geintear ó’n ḃfeóil is feóil é, agus an níḋ a geintear ó’n Spioraid is spioraid é.

⁷ Ná dein iongna ḋe go nduḃart leat: Ní foláir siḃ a ḃreiṫ an tarna h-uair. Gluaiseann an Spioraid pé treó is áil leis.

⁸ Cloiseann tú a ġuṫ, aċ ní h-eól duit cá dtagann sé na cá ngaḃann sé. Sin mar atá ag gaċ duine a geintear o’n Spioraid.

⁹ D’ḟreagair Nicodémus agus duḃairt sé: Conus is féidir na neiṫe sin a ḃeiṫ aṁlaiḋ?

¹⁰ Duḃairt Íosa leis ’ġá ḟreagraḋ: Is oide i n-Israél tusa, agus ní h-eól duit na neiṫe sin?

¹¹ Go deiṁin deiṁin adeirim leat, an níḋ atá ar eólus againn gur b’é adeirimíd, agus an níḋ a ċonacamair gur b’air a ḋeinimíd fiaḋnaise, agus ní ġlacann siḃ an ḃfiaḋnaise.

¹² Má innseas neiṫe saoġalta ḋaoiḃ agus ná creideann siḃ mé, conus a ċreidfiḋ siḃ mé má innsim neiṫe neáṁṫa ḋaoiḃ?

¹³ Agus níor ċuaiḋ aoinne suas ar neaṁ aċ an t-é a ṫáinig anuas ó neaṁ, Mac an Duine atá an neaṁ.

¹⁴ Agus fé mar a ḋein Maois an t-aṫair niṁe do ċur anáirde sa ḃfásaċ, sin mar a ċaiṫfar Mac an Duine do ċur anáirde;

¹⁵ I dtreó, gaċ duine a ċreidfiḋ ann, ná caillfí é, aċ go mbeaḋ beaṫa ṡíoruiḋe aige.

¹⁶ Óir do ġráḋuiġ Dia an doṁan ċóṁ mór san gur ṫug sé a Aon Ṁac féin uaiḋ, i dtreó, gaċ duine a ċreidfeaḋ ann, na caillfí é, aċ go mbeaḋ beaṫa ṡíoruiḋe aige.

¹⁷ Mar ní ċun go dtaḃarfaḋ sé breiṫ ar an saoġal a ċuir Dia a Ṁac uaiḋ ar an saoġal, aċ ċun go ndéanfaí an saoġal do ṡaoraḋ tríd.

¹⁸ An t-é a ċreideann ann, ní tugtar breiṫ air; aċ an t-é ná creideann, tá breiṫ taḃarṫa air ċeana féin, toisg nár ċreid sé i n-ainim Ṁic Dé, an t-Aon Ġein.

¹⁹ Agus sidí an breiṫ, go dtáinig an solus ar an saoġal agus gur ġlac na daoine an doirċeaċt mar roġa roimis an solus, toisg a ngníoṁarṫa ḃeiṫ go h-olc.

²⁰ Óir, gaċ aoinne a ḃíonn ag déanaṁ an uilc bíonn fuaṫ aige do’n tsolus, agus ní ṫagann sé ċun an tsoluis le h-eagla go gcáinfí a ġnioṁarṫa.

²¹ Aċ an t-é a ḋeineann gníoṁ na fírinne tagann sé ċun an tsoluis, i dtreó go dtaisbeánfaí a ġnioṁarṫa, óir is i nDia a deineaḋ iad.

²² Ansan do ṫainig Íosa agus a ḋeisgiobuil isteaċ i dtalaṁ Iúdaéa agus bí sé ’n-a ċóṁnuiġe ann mar aon leó agus ag déanaṁ baiste.

²³ Agus ḃí Eóin ag baisteaḋ na ndaoine i n-Aennon i n-aice Ṡalim, mar ḃí coṫrom uisge ann, agus ṫagaḋ na daoine ann agus do baistí iad.

²⁴ Óir ḃí Eóin fós gan cur isteaċ sa ṗríosún.

²⁵ Agus d’eiriġ aiġneas idir ḋeisgiobuil le h-Eóin agus na Iúdaiġ i dtaoḃ níġeaċáin.

²⁶ Agus ṫánadar ag triall ar Eóin agus duḃradar leis: A Rabbí, an t-é úd a ḃí ad’ ḟoċair-se lastall de’n Iórdan agus gur ḋeinis fiaḋnaise ḋó, féaċ, tá sé sin ag déanaṁ baiste agus táid na daoine go léir ag dul ag triall air.

²⁷ D’ḟreagair Eóin agus duḃairt sé: Ní féidir do ḋuine aon níḋ do ġlacaḋ mura dtugtar dó é ó neaṁ.

²⁸ Is fínniṫe ḋóm-sa siḃ-se féin go nduḃart: Ní mise an Críost, aċ is aṁlaiḋ a cuireaḋ roimis amaċ mé.

²⁹ An t-é go ḃfuil an ḃainċéile aige siné an céile; aċ cara an ċéile, atá ’n-a ṡeasaṁ ag éisteaċt leis, glacann sé áṫas mór ó ġuṫ an ċéile. An t-áṫas so d’a ḃríġ sin atá orm-sa, tá sé iomlán.

³⁰ Méadú is dual dó-san, luiġeadú is dual dóṁ-sa.

³¹ An t-é a ṫáinig anuas, tá sé os cionn ċáċ. An t-é atá ó’n dtalaṁ, is ó’n dtalaṁ atá sé, agus is neiṫe talṁanta a laḃrann sé; an t-é a ṫáinig ó neaṁ, tá sé os cionn gaċ aoinne.

³² Agus an níḋ a ċonaic sé agus d’airiġ sé, déineann sé fiaḋnaise air; agus ní ġlacann aoinne a ḟiaḋnaise.

³³ An t-é a ġlac a ḟiaḋnaise tá urúḋas déanta aige ar Ḋia ḃeiṫ fíor.

³⁴ Óir an t-é a ċuir Dia uaiḋ laḃrann sé bréiṫre Dé; mar ní do réir tóṁais a ṫugann Dia an Spioraid uaiḋ.

³⁵ Tá gráḋ ag an Aṫair do’n Ṁac agus tá gaċ níḋ taḃarṫa ’n-a láiṁ dó aige.

³⁶ An t-é a ċreideann sa Ṁac tá an ḃeaṫa ṡíoruiḋe aige; an t-é, áṁṫaċ, a ḋiúltuiġeann do ċreideaṁaint sa Ṁac ní ḟeicfiḋ sé an ḃeaṫa, aċ tá fearg Dé socair air.