Xudas 1 - Biblia SEPT

Saúdo

¹ Xudas, servidor de Xesús Cristo e irmán de Santiago, saúda ós chamados, os benqueridos de Deus Pai e gardados para Xesús Cristo:

² Que a misericordia, a paz e o amor se realicen en vós con toda abundancia.

Os falsos mestres

³ Queridiños, levado polo empeño que poño en vos escribir acerca da nosa común salvación, crin de necesidade dirixirme a vós para vos pedir un esforzo especial na loita pola fe que dunha vez por todas se lle entregou ó pobo santo.

⁴ Pois á disimulada metéronse algunhas persoas impías, xa de vello apuntadas para esta condenación, que converten en libertinaxe a graza do noso Deus e rexeitan o noso único Dono e Señor Xesús Cristo.

⁵ Aínda que estas cousas as teñades xa ben sabidas, quérovos, non obstante, lembrar que o Señor, despois de sacar o seu pobo da escravitude de Exipto, acabou logo cos que non creran.

⁶ E tamén que os anxos que non mantiveran a súa dignidade e abandonaran a súa morada, tenos gardados nas tebras, encadeados con cadeas eternas ata o día do gran xuízo.

⁷ O mesmo ca Sodoma e Gomorra e as cidades veciñas que, por se deixaren levar coma eles por inmoralidades e por vicios contrarios á natureza, están coma escarmento sufrindo o castigo do lume eterno.

⁸ Pois estes, igual: deixándose levar das súas matinacións, lixan a carne, aldraxan o Señorío e maldín os Seres Gloriosos.

⁹ O mesmo arcanxo Miguel, cando andaba ás retesías co demo, discutindo sobre o corpo de Moisés, non tivo o atrevemento de lle botar unha sentencia aldraxante senón que dixo: "Que o Señor te reprenda".

¹⁰ Pero estes, por unha banda, maldín do que non coñecen; e, pola outra, corrómpense naquelas cousas que como as bestas coñecen por instinto.

¹¹ Pobres deles! Colleron polo camiño de Caín e polos cartos deixáronse caer no erro de Balaam e morreron na revolta de Coré.

¹² Estes son os que deshonran os vosos xantares de irmandade, con enchentes desaxeitadas e cebándose; nubes sen auga, levadas polos ventos de acá para acolá; árbores outonizas sen froito, dúas veces mortas, desenraizadas;

¹³ Ardentías do mar que rebotan coma escuma as súas porcalladas; estrelas errantes, ás que lles agardan unhas tebras pechas para sempre.

¹⁴ Destes tamén profetizou Henoc, o sétimo despois de Adán, cando dixo: "Velaquí vén o Señor rodeado de milleiros de anxos,

¹⁵ para facer xuízo a todos e para demostrarlles a todos os malvados as impiedades todas que ruinmente fixeron e todos as insolencias que contra El esbardallaron estes impíos pecadentos".

¹⁶ Sonvos murmuradores, ándanse a queixar decote, camiñan seguindo as súas cobizas, os seus labios pronuncian verbas abraiantes, afagan as persoas buscando o propio interese.

¹⁷ Pero vós, queridiños, facede lembranza do que predixeron os apóstolos do noso Señor Xesús Cristo.

¹⁸ Eles dicíanvos que no intre derradeiro xurdirían homes burlóns, que camiñarían na impiedade, seguindo as súas cobizas.

¹⁹ Ben, pois estes sonvos os tales, provocadores de divisións, homes "animais" que non teñen espírito.

²⁰ Pero vós, queridiños, edificádevos enriba dos alicerces da vosa fe santísima; rezade no Espírito Santo;

²¹ mantédevos no amor de Deus, agardando que a misericordia do noso Señor Xesús Cristo vos dará a vida eterna.

²² Compadecédevos dos que dubidan:

²³ salvade a algúns, arrincándoos do lume; e dos outros tede piedade; pero con receo, aborrecendo mesmo a roupa lixada polos seus baixos vicios.

Conclusión

²⁴ A Aquel que é potente para vos gardar sen pecado e así presentarvos na súa presenza sen mancha e con alegría,

²⁵ ó único Deus, noso Salvador por Xesús Cristo o noso Señor, a El, digo, deamos a gloria, a maxestade e a autoridade suprema desde o principio, agora e por todos os séculos dos séculos. Amén.