Xonás 4 - Biblia SEPT

Desgusto de Xonás e revelación de Deus

¹ Isto causoulle a Xonás un grande desgusto e enfadouno.

² Rezoulle así ó Señor: Ai, Señor! Non é isto o que eu dicía, cando estaba na miña terra? Por iso me adiantei a primeira vez e fuxín a Tárxix: porque sabía que Ti es un Deus compasivo e misericordioso, lento para a ira e rico en bondade, e que te arrepintes da ameaza.

³ Pois agora, Señor, tírame a vida, pídocho!; porque para min é mellor morrer que vivir.

⁴ Respondeulle o Señor: É xusto que te enfades?

⁵ Xonás saíra xa da cidade e vivía ó leste dela, onde fixera para si unha cabana. Estaba sentado debaixo dela á sombra, esperando a ver que pasaba na cidade.

⁶ Entón o Señor Deus dispuxo unha árbore de rícino, que medrou por enriba de Xonás para darlle sombra á súa cabeza e deste xeito libralo do seu mal xenio. Alegrouse inmensamente Xonás por mor do rícino.

⁷ Cando subía a alba para o outro día, dispuxo Deus un verme que picou o rícino, e este secou.

⁸ Cando o sol apertaba, mandou Deus un abrasador vento soán, e o sol deulle na cabeza a Xonás, que se sentía esmorecer. Entón desexou con ansia a morte e dixo: Éme mellor morrer que vivir.

⁹ Díxolle Deus a Xonás: É xusta a túa carraxe por mor do rícino? Respondeulle: Si, é xusto que eu me enfade ata desexar a morte.

¹⁰ Repúxolle o Señor: Ti estás aflixido por un rícino que non traballaches nin o fixeches medrar, que durante unha noite se forma e durante outra noite perece.

¹¹ E non me vou eu aflixir e compadecer da grande cidade de Nínive, onde hai máis de cento vinte mil persoas que non distinguen entre a súa dereita e a súa esquerda, a máis de moitos animais?