Xoán 6 - Biblia SEPT

Multiplicación do pan e dos peixes: 6, 1-15

¹ Despois disto foi Xesús á outra banda do Mar de Galilea (o de Tiberíades).

² Seguíao unha chea de xente, porque viran os sinais que facía nos enfermos.

³ Subiu Xesús ó monte e sentou alí cos seus discípulos.

⁴ Estaba a chegar a Pascua, a festa dos xudeus.

⁵ Levantou a vista Xesús e, vendo vir tanta xente cara a el, díxolle a Filipe: Onde imos mercar pan, para que coma esta xente?

⁶ (Isto dicíao para tentalo, que el ben sabía xa o que ía facer).

⁷ Respondeulle Filipe: Nin medio ano de xornal chega para que cada un deles reciba un codelo.

⁸ Un dos seus discípulos, Andrés, o irmán de Simón Pedro, díxolle:

⁹ Hai aquí un rapaz que ten cinco bolos de pan de cebada e dous peixes. Claro que, que é iso para tantos?

¹⁰ Xesús ordenou: Facede sentar a xente. Había moita herba naquel sitio. E sentaron como uns cinco mil homes.

¹¹ Entón colleu Xesús os pans e, dando grazas, repartiu ós sentados canto quixeron e o mesmo os peixes.

¹² Cando se fartaron, díxolles ós seus discípulos: Recollede os anacos sobrantes, para que non se estrague nada.

¹³ Entón xuntáronos e encheron doce cestas cos anacos dos cinco bolos de pan de cebada, que lles sobraran ós que comeron.

¹⁴ O veren aqueles homes o sinal que fixera, dicían: "Este si que é o profeta que había de vir ó mundo".

¹⁵ Entón Xesús, decatándose de que o ían vir coller para proclamar o rei, retirouse só outra vez ó monte.

Xesús camiña sobre o mar: 6, 16-21

¹⁶ Como xa caera a tarde, baixaron os seus discípulos ó mar,

¹⁷ e, montando nun bote, dirixíanse cara á outra beira, a Cafarnaúm. Xa era noite pecha e Xesús aínda non chegara onda eles.

¹⁸ O mar empezouse a picar, porque ventaba rexo.

¹⁹ Despois de levaren vogado unhas tres millas, viron a Xesús camiñando por riba do mar e, conforme se ía achegando ó bote, empezaron a coller medo.

²⁰ Pero el díxolles: Son eu, non teñades medo.

²¹ Entón queríano facer subir ó bote, pero naquel instante o bote quedou varado no sitio onde ían.

O discurso do "pan da vida": 6, 22-71

²² O outro día, a xente que quedara na outra banda do mar, decatouse de que alí non había máis ca un bote e que Xesús non montara nel cos seus discípulos, senón que estes marcharan sós.

²³ Nisto chegaron algúns botes de Tiberíades, de cerca do sitio onde comeran o pan despois de o Señor dar grazas a Deus.

²⁴ Así que, en vendo a xente que Xesús non estaba alí, nin tampouco os seus discípulos, montaron nos botes e chegaron a Cafarnaúm buscando a Xesús.

²⁵ Atopárono na outra banda do mar e dixéronlle: —Rabbí, cando chegaches aquí?

²⁶ Xesús contestoulles: Con toda verdade volo aseguro: buscádesme non porque vistes sinais, senón porque comestes pan ata vos fartar.

²⁷ Traballade non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica a vida eterna, o que vos dará o Fillo do Home: pois el é a quen o Pai Deus marcou co seu selo.

²⁸ Eles preguntáronlle: Que temos que facer para realizar as obras de Deus?

²⁹ Respondeu Xesús: Esta é a obra de Deus: que creades naquel que El mandou.

³⁰ Replicáronlle: Que sinal fas ti, para que véndoo creamos en ti? Que podes facer?

³¹ Os nosos pais comeron o maná no deserto, conforme está escrito: deulles a comer pan do ceo.

³² Entón díxolles Xesús: Con toda verdade volo aseguro: non foi Moisés quen vos deu o pan do ceo; meu Pai é quen vos dá o verdadeiro pan do ceo:

³³ pois o pan de Deus é o que baixa do ceo e que lle dá vida ó mundo.

³⁴ Dixéronlle entón: Señor, dános sempre dese pan.

³⁵ Xesús respondeulles: Eu son o pan da vida: quen vén onda min, non pasará fame e quen cre en min, endexamais non terá sede.

³⁶ Pero xa vos dixen que, aínda que vistes, non credes.

³⁷ Todos os que o Pai me entregou, virán onda min; e a quen vén onda min, non o botarei fóra.

³⁸ Pois eu baixei do ceo non para facer a miña vontade, senón a vontade daquel que me mandou.

³⁹ Esta é a vontade daquel que me mandou: que non perda a ningún dos que me entregou, senón que os resucite no derradeiro día.

⁴⁰ Esta é, polo tanto, a vontade do meu Pai: que todo aquel que ve ó Fillo e cre nel, teña vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día.

⁴¹ Entón os xudeus comezaron a murmurar del, porque dixera "Eu son o pan que baixou do ceo",

⁴² e dicían: Non é este Xesús, o fillo de Xosé? Non lle coñecemos o pai e mais a nai? Como di, logo "Eu baixei do ceo"?

⁴³ Xesús respondeulles: Non esteades aí a murmurar.

⁴⁴ Ninguén pode vir onda min se non o trae o Pai que me mandou, e eu resucitareino no derradeiro día.

⁴⁵ Está escrito nos Profetas: todos serán ensinados por Deus: todo aquel que escoita ó Pai e aprende, vén onda min.

⁴⁶ Non porque alguén vise ó Pai; o único que viu ó Pai é o que estaba onda Deus.

⁴⁷ Con toda verdade volo aseguro: quen cre, ten vida eterna.

⁴⁸ Eu son o pan da vida.

⁴⁹ Os vosos pais comeron o maná no deserto, pero morreron.

⁵⁰ Este é o pan que baixa do ceo, para que quen coma del non morra.

⁵¹ Eu son o pan vivo que baixou do ceo: se alguén come deste pan, vivirá para sempre; e o pan que eu darei, é a miña carne, para a vida do mundo.

⁵² Discutían entón entre eles os xudeus: Como pode este darnos a comer a súa carne?

⁵³ Díxolles entón Xesús: Con toda verdade volo aseguro: se non comedes a carne do Fillo do Home e non bebedes o seu sangue, non teredes vida en vós.

⁵⁴ Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, ten vida eterna e eu resucitareino no derradeiro día.

⁵⁵ Pois a miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida.

⁵⁶ Quen come a miña carne e bebe o meu sangue, permanece en min e eu nel.

⁵⁷ Así coma o Pai, que me mandou, vive e eu vivo polo Pai, así tamén quen me coma vivirá por min.

⁵⁸ Este é o pan que baixou do ceo; non coma o que comeron os pais que mesmo así morreron: quen come este pan, vivirá para sempre.

⁵⁹ Dixo estas cousas ensinando na sinagoga, en Cafarnaúm.

⁶⁰ Cando tal oíron, moitos dos seus discípulos dixeron: Que dura é esta doutrina! Quen pode admitir tal cousa?

⁶¹ Comprendendo Xesús que os seus discípulos murmuraban do asunto, díxolles: Escandalízavos iso?

⁶² E logo se vísedes o Fillo do Home subindo a onde estaba antes?

⁶³ O espírito é quen dá vida, a carne non vale para nada; as palabras que eu vos falei, son espírito e son vida.

⁶⁴ E, aínda así, hai algúns de vós que non cren. Pois ben sabía Xesús desde o principio quen eran os que non crían e mais quen o había de entregar.

⁶⁵ E proseguiu: Por iso téñovos dito que ninguén pode vir a min, se non llo concede o Pai.

⁶⁶ Desde aquela moitos dos seus discípulos botáronse para atrás, e xa non andaban con el.

⁶⁷ Preguntoulles entón Xesús ós Doce: Vós tamén vos queredes ir?

⁶⁸ Respondeulle Simón Pedro: Señor, e onda quen imos ir? Ti tes palabras de vida eterna,

⁶⁹ e nós cremos e recoñecemos que ti es o Santo de Deus.

⁷⁰ Xesús dixo aínda: Non vos escollín eu os Doce? E mais un de vós é un Satán.

⁷¹ (Falaba de Xudas, o de Simón o Iscariote, pois este, sendo como era un dos Doce, habíao de entregar).