Xoán 4 - Biblia SEPT

Xesús deixa a Xudea: 4, 1-3

¹ Xesús decatouse de que os fariseos oíran que el facía máis discípulos e bautizaba máis ca Xoán

² (aínda que a verdade era que non bautizaba Xesús mesmo senón os seus discípulos).

³ Entón deixou a Xudea e partiu outra vez para Galilea.

Conversa de Xesús coa Samaritana: 4, 4-42

⁴ Necesitaba pasar pola Samaría.

⁵ Chegou, logo, a unha cidade da Samaría chamada Sicar, preto do terreo que lle deixara Xacob a seu fillo Xosé.

⁶ Estaba alí o pozo de Xacob. E Xesús, canso do camiño, sentou onda o pozo. Era ó pé do mediodía.

⁷ Chegou unha muller da Samaría sacar auga. E Xesús díxolle: Dáme de beber.

⁸ (Os seus discípulos foran á vila, mercar comida).

⁹ Preguntoulle entón a muller samaritana: Como é que ti, sendo xudeu, me pides a min, muller samaritana, que che dea de beber? (Porque os xudeus non se levan cos samaritanos).

¹⁰ Respondeulle Xesús: Se coñecése-lo don de Deus e quen é o que che di "dáme de beber", ti mesma lle pedirías a el e el daríache auga viva.

¹¹ Replicoulle a muller: Señor, se ti nin sequera tes caldeiro e o pozo é fondo, de onde pensas quitar esa auga viva?

¹² Seica es ti máis có noso pai Xacob, quen nos deu este pozo, do que beberon el, seus fillos e mais o seu gando?

¹³ Xesús contestoulle: Todo o que bebe auga desta, terá sede outra vez;

¹⁴ pero o que beba da auga que eu lle darei, nunca mais terá sede: a auga que eu lle darei, converterase dentro del nunha fonte que saltará ata a vida eterna.

¹⁵ A muller suplicou: Señor, dáme, logo, desa auga para non ter sede nin ter que vir aquí por ela.

¹⁶ Díxolle Xesús: Vai chamar polo teu marido e volve aquí.

¹⁷ A muller contestou: Non teño marido. Xesús díxolle: Falaches ben, dicindo "non teño marido";

¹⁸ tiveches cinco homes e o que tes agora non é teu marido. Desta si que falaches a verdade.

¹⁹ A muller respondeu: Señor, vexo que ti es profeta.

²⁰ Os nosos pais adoraron neste monte e vós dicides que é en Xerusalén onde hai que adorar.

²¹ Xesús díxolle: Faime caso, muller: chega a hora en que nin neste monte nin en Xerusalén adoraréde-lo Pai.

²² Vós adoráde-lo que non coñecedes; nós adoramos o que coñecemos, pois a salvación vén dos xudeus.

²³ Pero chega a hora é xa agora en que os verdadeiros adoradores adorarán o Pai en espírito e verdade, pois eses son os adoradores que procura o Pai.

²⁴ Deus é espírito e cómpre que os que o adoran, o adoren en espírito e verdade.

²⁵ Respondeu a muller: Sei que está para vir o Mesías, o chamado Cristo. Cando el veña, hanos anunciar todas as cousas.

²⁶ Díxolle Xesús: Son eu, o que está falando contigo.

²⁷ Nisto chegaron os seus discípulos e chamoulles a atención que falase cunha muller. Pero ningún lle preguntou: "Que pretendes?" ou "De que falas con esa?"

²⁸ Entón, deixando a muller o seu cántaro, foi á vila e díxolles ós veciños:

²⁹ Vide ver un home que me dixo todo canto eu fixen. Non será el o Mesías?

³⁰ Eles saíron da vila e viñeron onda el.

³¹ Mentres, os seus discípulos insistíanlle: —Rabbí, come.

³² Mais el díxolles: Eu teño para xantar unha comida que vós non sabedes.

³³ Dicíanse entón os discípulos, uns ós outros: Traeríalle alguén de comer?

³⁴ Xesús díxolles: A miña comida é facer a vontade daquel que me mandou e levar a remate a súa obra.

³⁵ Non dicides vós que aínda faltan catro meses para que chegue a seitura? Ben, pois mirade o que vos digo: erguede os vosos ollos e veredes que os campos están brancos para a seitura.

³⁶ O que sega recibe a paga e recolle froito para a vida eterna; de xeito que se alegran tanto quen sementa coma quen sega.

³⁷ Pois nisto é verdadeiro o dito de que un é quen sementa e outro quen recolle.

³⁸ Eu mandeivos recolle-lo que vós non traballastes: outros traballaron e vós recolléste-lo froito do seu traballo.

³⁹ Moitos samaritanos daquela vila creron nel, pola palabra da muller, que declaraba: "díxome todo canto eu fixen".

⁴⁰ Por iso os samaritanos chegados onda el, rogábanlle que quedase con eles; e quedou alí dous días.

⁴¹ E creron aínda moitos máis polo que el lles dixo.

⁴² Dicíanlle despois á muller: Xa non cremos polo que ti nos dixeches: nós mesmos o escoitamos e sabemos que este é de verdade o Salvador do mundo.

Xesús en Caná: curación do fillo dun oficial: 4, 43-54

⁴³ Pasados os dous días, saíu de alí para Galilea

⁴⁴ (pois o mesmo Xesús afirmara que ningún profeta é honrado na súa patria).

⁴⁵ Entón, cando chegou á Galilea, fórono esperar os galileos, pois, como tamén eles foran á festa, viran todo canto el fixera en Xerusalén ese día.

⁴⁶ Volveu así de novo a Caná de Galilea, onde cambiara a auga en viño. Había en Cafarnaúm un funcionario que tiña o fillo enfermo.

⁴⁷ Oíndo que Xesús viña da Xudea cara á Galilea, foino esperar, e rogáballe que baixase a curar o seu fillo, que estaba á morte.

⁴⁸ Díxolle entón Xesús: Se non vedes sinais e prodixios, non credes.

⁴⁹ O funcionario insistiu: Señor, baixa antes de que morra o meu meniño.

⁵⁰ Xesús contestoulle: Vaite, o teu fillo vive. O home creu na palabra que lle dixera Xesús e foise.

⁵¹ E, cando xa el baixaba, saíronlle ó encontro os seus servos, para lle dicir que o neno xa se puxera ben.

⁵² Entón preguntoulles a que hora empezara a notar a melloría. Eles respondéronlle: Onte, a iso da unha baixoulle a febre.

⁵³ Decatouse entón o pai de que aquela fora a hora na que lle dixera Xesús "o teu fillo vive", e creu el e mais toda a súa familia.

⁵⁴ Este segundo signo fíxoo Xesús cando volvía da Xudea para a Galilea.