Xoán 12 - Biblia SEPT

María unxe a Xesús en Betania: 12, 1-11

¹ Seis días antes da Pascua, foi Xesús a Betania, onde estaba Lázaro, a quen resucitara de entre os mortos.

² Fixéronlle alí unha cea. Marta servía, mentres que Lázaro era un dos comensais.

³ Entón María, collendo unha libra de perfume de nardo puro, de moito prezo, unxiu os pés de Xesús e enxugoullos cos seus cabelos. A casa quedou chea do recendo do perfume.

⁴ Pero Xudas, o Iscariote, un dos seus discípulos, o que o había de entregar, dixo:

⁵ Por que non se vendeu ese perfume por trescentos denarios, e non se lles deron ós pobres?

⁶ Dixo isto non porque tivese interese polos pobres, senón porque era ladrón e, tendo el a bolsa, botaba man do que se metía nela.

⁷ Pero Xesús replicou: Déixaa estar: que garde isto para o día do meu enterro;

⁸ pois ós pobres sempre os tedes entre vós, mentres que a min non sempre me ides ter.

⁹ Unha chea de xente de entre os xudeus soubo entón que el estaba alí e viñeron non só por Xesús, senón tamén para veren a Lázaro, a quen resucitara de entre os mortos.

¹⁰ Pero os sumos sacerdotes decidiron matar tamén a Lázaro,

¹¹ pois moitos, por causa del, fuxían dos xudeus e crían en Xesús.

Entrada triunfal en Xerusalén: 12, 12-19

¹² O outro día, a xente que viñera á festa, oíndo que Xesús viña a Xerusalén,

¹³ Apañou ramas das palmeiras e saíulle ó encontro exclamando: Hosanna!: Bendito o que vén no nome do Señor, o Rei de Israel!.

¹⁴ Xesús atopou un burriño, e montou nel, conforme está escrito:

¹⁵ Non temas, filla de Sión, mira que vén o teu rei, montado nun burriño.

¹⁶ O comezo os seus discípulos non comprenderon estas cousas; pero cando Xesús foi glorificado, entón lembráronse de que estaban escritas del e que así llas fixeron.

¹⁷ As persoas que estaban con el cando mandara a Lázaro saír da sepultura e o resucitara de entre os mortos, daban público testemuño.

¹⁸ Tamén lle saíu ó encontro a xente, pois oíran que el fixera este sinal.

¹⁹ Pero os fariseos dixeron entre eles: "Vedes que non conseguides nada; mirade para aí: todo o mundo foi detrás del".

Sinais da proximidade da hora: 12, 20-36

²⁰ Algúns dos que subían a adorar no día da Festa eran gregos.

²¹ Achegáronse a Filipe, o de Betsaida de Galilea, e pedíronlle: Señor, queremos ver a Xesús.

²² Foi Filipe e díxollo a Andrés; Andrés e mais Filipe foron dicirllo a Xesús.

²³ Xesús respondeulles: Chegou a hora de que sexa glorificado o Fillo do Home.

²⁴ Évos ben certo: se o gran de trigo cae na terra pero non morre, quedará el só; pero se morre, dará froito abondoso.

²⁵ Quen ama a súa vida, pérdea; mais quen aborrece a súa vida neste mundo, poñeraa a salvo para unha vida eterna.

²⁶ Se alguén quere servirme, que me siga; e alí onde estou eu, estará tamén o meu servidor. Se alguén me serve, hao honrar o Pai.

²⁷ Agora o meu espírito está turbado. E que hei de dicir: Pai, sálvame desta hora? Pero se para iso cheguei a esta hora!

²⁸ Pai, glorifica o teu Nome. Chegou entón unha voz do ceo: Xa o glorifiquei, e glorificareino aínda de novo.

²⁹ O oílo o xentío alí presente, dicía que fora un trono; outros dicían: "faloulle un anxo".

³⁰ Xesús interveu dicindo: Esta voz non foi por min, senón por vós.

³¹ Agora é o xuízo deste mundo; agora ó príncipe deste mundo vano botar fóra.

³² E eu, cando me ergan da terra, atraerei a todos cara a min.

³³ Dicía isto, indicando de que morte había de morrer.

³⁴ Respondeulle entón a xente: Nós coñecemos pola Lei que o Mesías permanece para sempre; como dis ti que ten que ser erguido o Fillo do Home? Quen é ese Fillo do Home?

³⁵ Xesús contestoulles: Aínda por un pouco estará a luz entre vós. Camiñade mentres tedes a luz, para que a tebra non vos atrape: quen camiña na tebra, non sabe para onde vai.

³⁶ Mentres tedes a luz, crede na luz, para que vos volvades fillos da luz. Xesús en falando estas cousas, fuxiu e agachouse deles.

Conclusión do ministerio público de Xesús: 12, 37-50

³⁷ Pero, mesmo facendo Xesús tantos dos seus signos diante deles, non creron nel,

³⁸ de xeito que se cumprise a palabra que dixo o profeta Isaías: Señor, quen creu na nosa predicación? E a quen se manifestou o brazo do Señor?

³⁹ Por iso non podían crer, pois tamén dixo Isaías:

⁴⁰ Cegou os seus ollos e endureceu os seus corazóns, non sexa que os seus ollos vexan e a súa mente entenda e se convertan e eu os salve.

⁴¹ Dixo isto Isaías, pois viu a súa gloria e falou del.

⁴² Con todo, moitos, tamén de entre as autoridades, creran nel, mais por causa dos fariseos non o confesaban, para que non os apartasen da sinagoga,

⁴³ pois preferiron a gloria dos homes antes cá gloria de Deus.

⁴⁴ Xesús gritou: Quen cre en min, realmente non cre en min, senón naquel que me mandou;

⁴⁵ e quen me ve a min, ve a quen me mandou.

⁴⁶ Eu son a luz que veu ó mundo, para que todo o que cre en min non permaneza nas tebras.

⁴⁷ Se alguén escoita as miñas palabras e non as garda, eu non o xulgo, pois non vin para xulgar o mundo, senón para o salvar.

⁴⁸ Quen me despreza e non recibe as miñas palabras, ten quen o xulgue: a palabra que eu falei hao xulgar no derradeiro día.

⁴⁹ Porque eu non falei pola miña conta, senón que o mesmo Pai, que me mandou, deume a encomenda do que debo dicir e do que hei de falar.

⁵⁰ E eu sei que a súa encomenda é vida eterna. Por iso, as cousas que eu falo, fáloas como mas dixo o Pai.