Xoán 11 - Biblia SEPT

A morte de Lázaro: 11, 1-16

¹ Había un enfermo, Lázaro de Betania, da aldea de María e da súa irmá Marta.

² María fora a que unxira ó Señor con perfume e lle enxugara os pés cos seus cabelos; o seu irmán Lázaro era o enfermo.

³ Por iso, as irmás mandaron a dicirlle a Xesús: Señor, mira, o que amas está enfermo.

⁴ O oílo, dixo Xesús: Esta enfermidade non é para a morte, senón para a gloria de Deus, a fin de que por ela se glorifique o Fillo de Deus.

⁵ Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela, e mais a Lázaro.

⁶ Aínda que oíu que este estaba enfermo, deixouse estar aínda por dous días no sitio onde se atopaba.

⁷ Despois disto, díxolles ós discípulos: Vaiamos outra vez á Xudea!

⁸ Os discípulos respondéronlle: Mestre, aínda non hai nada que te querían apedrar os xudeus, e vas ir outra vez alí?

⁹ Xesús replicou: Non hai doce horas de día? Se alguén camiña de día, non tropeza, pois ve a luz deste mundo;

¹⁰ mais se alguén camiña de noite, tropeza, pois non hai luz nel.

¹¹ En dicindo isto, proseguiu: Lázaro, o noso amigo, dorme; pero eu vouno espertar.

¹² Dixéronlle entón os discípulos: Señor, se dorme, curará.

¹³ Xesús dicíao da morte. Pero eles coidaban que falaba do repouso do sono.

¹⁴ Entón Xesús díxolles abertamente: Lázaro morreu,

¹⁵ e alégrome por vós de non estarmos alí, para que creades. Así que vamos onda el!

¹⁶ Díxolles entón Tomé o chamado Xemelgo ós outros discípulos: Vaiamos tamén nós morrer con el!

Xesús é a Resurrección e a Vida: 11, 17-27

¹⁷ Cando chegou Xesús, atopouse con que Lázaro xa levaba catro días no sepulcro.

¹⁸ Betania estaba preto de Xerusalén, a uns tres quilómetros:

¹⁹ moitos dos xudeus foran onda Marta e María para lles daren o pésame polo irmán.

²⁰ Cando oíu Marta que Xesús estaba chegando, saíulle ó encontro. María, en cambio, quedou na casa.

²¹ Díxolle entón Marta a Xesús: Señor, se ti estiveses aquí, meu irmán non morrería;

²² pero eu sei que, aínda agora, Deus che concederá calquera cousa que lle pidas.

²³ Xesús díxolle: Teu irmán resucitará.

²⁴ Marta respondeulle: Ben sei que resucitará na resurrección, no día derradeiro.

²⁵ Díxolle Xesús: Eu son a resurrección e a vida. Quen cre en min, aínda que morra, vivirá;

²⁶ e todo o que vive e cre en min, non morrerá endexamais. Cres ti isto?

²⁷ Ela respondeu: Si, Señor: eu creo que ti es o Cristo, o Fillo de Deus, que había de vir ó mundo.

Conmoción e pranto de Xesús: 11, 28-37

²⁸ E, ditas estas cousas, saíu e chamou por María, súa irmá, dicíndolle polo baixo: O Mestre está aquí e chama por ti.

²⁹ Ela, ó oílo, ergueuse de contado e foi onda el.

³⁰ (Aínda non chegara Xesús á aldea, senón que estaba no mesmo sitio onde o atopara Marta).

³¹ Entón os xudeus que estaban con ela na casa para lle daren o pésame, vendo a María que se ergueu de contado e saíu, foron detrás dela, coidando que ía á sepultura para chorar alí.

³² María chegou onde estaba Xesús e, ó velo, caeu ós seus pés, dicíndolle: Señor, se ti estiveses aquí, non morrería meu irmán.

³³ O ver Xesús que ela estaba chorando, e tamén os xudeus que viñeran con ela, apertóuselle o corazón e, profundamente conmovido,

³⁴ preguntou: Onde o puxestes? Contestáronlle: Señor, ven ver.

³⁵ E Xesús botouse a chorar.

³⁶ Entón comentaban os xudeus: "Ai que ver como o quería!"

³⁷ Pero algúns deles dixeron: "E logo este, que deu vista ós ollos dun cego, non podía facer que non morrese?"

Xesús devólvelle a vida a Lázaro: 11, 38-44

³⁸ Xesús estremecéndose de novo, chegou á sepultura. Era unha cova, e tiña unha pedra por riba.

³⁹ Xesús ordenou: Arredade a pedra. Marta, a irmá do finado, díxolle: Señor, xa cheira, que leva catro días.

⁴⁰ Xesús contestoulle: Non che dixen que se cres, verás a gloria de Deus?

⁴¹ Arredaron entón a pedra. Xesús ergueu os ollos e dixo: Meu Pai, douche grazas porque me escoitaches.

⁴² Eu ben sabía que ti sempre me escoitas, pero díxeno pola xente que está aquí, para que crean que ti me mandaches.

⁴³ E dito isto, gritou con voz forte: Lázaro, ven para fóra!

⁴⁴ Saíu o morto; tiña os pés e as mans atados con vendas e a cara envolta nun sudario. Xesús ordenoulles: Desenleádeo e deixádeo ir.

O Sanedrín decide quitarlle a vida a Xesús: 11, 45-53

⁴⁵ Entón, moitos dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixo, creron nel.

⁴⁶ Pero algúns deles foron onda os fariseos, e contáronlles o que fixera Xesús.

⁴⁷ Entón os sumos sacerdotes e os fariseos reuniron o Sanedrín e dicían: Que imos facer? Porque este home fai moitos signos.

⁴⁸ Se o deixamos así, todos crerán nel e virán os romanos e quitarannos o noso lugar santo e mais a nosa nación.

⁴⁹ Pero un deles, Caifás, que era o Sumo Sacerdote aquel ano, díxolles: Non entendedes nada.

⁵⁰ Non coidades que vos convén que morra un home polo pobo e non que pereza a nación enteira?

⁵¹ Iso non o dixo pola súa conta, senón que, sendo Sumo Sacerdote aquel ano, profetizou que Xesús había de morrer pola nación;

⁵² e non só pola nación, senón tamén para reunir os fillos de Deus que estaban dispersos.

⁵³ Por iso, desde aquel día, decidiron matalo.

Xesús retírase á espera da "hora": 11, 54-57

⁵⁴ En consecuencia, Xesús xa non andaba á vista entre os xudeus. Marchou para a rexión estremeira co deserto, a unha vila chamada Efraím, e alí permanecía cos seus discípulos.

⁵⁵ Estaba próxima a Pascua dos xudeus e subiron moitos daquela rexión a Xerusalén antes da Pascua, para se purificaren.

⁵⁶ Andaban entón buscando a Xesús, e cando estaban no templo, preguntábanse entre eles: "Que vos parece? Non virá á festa?".

⁵⁷ Pero os sumos sacerdotes e os fariseos tiñan dada orde de que, se alguén sabía onde estaba, que o comunicase para lle botaren man.