Xeremías 9 - Biblia SEPT

Tentación de Xeremías de abandonar o pobo

¹ Quen me dera no deserto unha pousada de arrieiros, para deixar o meu pobo e afastarme deles, pois son todos uns adúlteros, unha banda de traidores.

² Manexan coma un arco a súa lingua, a mentira prevalece sobre a verdade, e dominan o país, pois dunha maldade pasan a outra, pero e a min non me recoñecen —é o Señor quen fala—.

³ Gardádevos cada un do seu veciño, non confíe ninguén no seu irmán, pois todos os irmáns enganan e todos os veciños calumnian.

⁴ Os veciños adúlanse entre eles, pero ninguén di a verdade; adestran as súas linguas para a mentira, cánsanse de cometer iniquidades.

⁵ Devolven inxuria por inxuria, traizón por traizón, refugan recoñecerme a min —é o Señor quen fala—.

⁶ Por isto así fala o Señor dos Exércitos: —Ollade: eu heinos de castigar e probar. Como os tratarei diante da filla do meu pobo!

⁷ A súa lingua é frecha mortífera, cada un di traizóns coa súa boca, e saúda coa "paz" ó seu veciño, pero no seu corazón estalle poñendo unha emboscada.

⁸ Destas cousas non lles vou pedir contas? —é o Señor quen fala—; dun pobo coma este non vou eu tomar vinganza?

Elexía pola futura ruína do pobo

⁹ Desde o alto dos montes entoarei pranto e lamento, desde as carpaceiras do descampado entoarei elexías, pois mesmo os paxaros marcharon, fuxiron os animais.

¹⁰ Converterei Xerusalén nun montón de ruínas, en cova de serpentes monstruosas, arrasarei as cidades de Xudá; non quedará un habitante.

¹¹ Quen é o sabio? Quen entende disto? A quen lle falou a boca do Señor? Que responda: Por que se arruína o país? Por que está feito unha desolación, un deserto polo que ninguén pode pasar?

¹² Repuxo o Señor, o Altísimo: —Eles abandonaron a Lei, que eu puxen ante os seus ollos, non fixeron caso da miña voz, nin camiñaron conforme ela;

¹³ Antes ben, seguiron a teima do seu corazón, seguiron tralos baales, que seus pais lles aprenderan.

¹⁴ Por isto así fala o Señor dos Exércitos, o Deus de Israel: —Velaquí que eu lle hei dar a este pobo o asente por comida, heilles dar bágoas por bebida.

¹⁵ Dispersareinos entre pobos que nin eles nin seus pais coñeceron; mandarei tras eles a espada, de novo os destruirei.

Elexía pola ruína do pobo

¹⁶ Así fala o Señor dos Exércitos: —Avisade, chamade ás carpideiras, que veñan! mandádelles recado polas mulleres máis sabias, que veñan!

¹⁷ Que veñan a toda présa e entoen un pranto por nós, que os nosos ollos se desfagan coas bágoas, que as nosas pálpebras chorreen auga.

¹⁸ Escóitase o canto dunha elexía desde Sión: "Que arruinados estamos! Que vergonza tremenda para nós! Velaquí , temos que deixar o país, bótannos dos nosos lares".

¹⁹ Escoitade, mulleres, a palabra de Deus, achegade o oído ás palabras da súa boca, aprendédelles ás vosas fillas un canto de loito, cada unha apréndalle á súa veciña o pranto.

²⁰ Subiu a Morte polas nosas fiestras, entrou nas nosas torres, para arrincar os rapaces das rúas, e os mozos das prazas.

²¹ Cantade así —é o Señor quen fala—: —Hai un estrume de cadáveres de homes, coma o esterco na herdade, coma os monllos detrás dos segadores; non hai quen os recolla.

A soberbia humana e a estima do Señor

²² Así fala o Señor: —Que non se ensoberbeza o sabio da súa sabedoría, que non se ensoberbeza o forzudo da súa forza, que non se ensoberbeza o rico da súa riqueza.

²³ Se alguén se quere ensoberbecer, que se ensoberbeza disto: de apreciarme e terme en estima a min, pois eu son o Señor que obra a misericordia, e exerce o xuízo e a xustiza na terra. Nestes é en quen eu me comprazo —é o Señor quen fala—.

²⁴ Mirade: están chegando os días —é o Señor quen fala— nos que lles pedirei contas a todos os circuncisos das súas impurezas,

²⁵ A Exipto, a Xudá e a Edom, ós amonitas e a Moab, a todos os que teñen a cabeza rapada polos lados e viven no deserto, (pois todos estes pobos son incircuncisos, pero todo Israel ten sen circuncidar o corazón).