Xeremías 51 - Biblia SEPT

Cuarto oráculo de castigo contra Babilonia e salvífico para Israel e Xudá

¹ Así fala o Señor: Vou suscitar contra Babilonia e contra os habitantes do Niño, contra os que se levantan contra min, unha forza destrutora.

² Mandarei a Babilonia uns ventos, que a aventarán e deixarán baleira a súa terra. De todo o arredor caerán sobre ela no día da desgraza.

³ Que o exército avance, avance, que o exército teña garbo da súa armadura; non teñades compaixón dos seus soldados, consagrade á destrución todo o seu exército.

⁴ Que caian feridos de morte na capital dos caldeos, que caian atravesados pola espada nas súas rúas.

⁵ Pois nin Israel nin Xudá están viúvas do seu Deus, do Señor dos Exércitos, aínda que as súas capitais están cheas de culpa ante o Santo de Israel.

⁶ —Fuxide do medio de Babilonia, que cada un salve a súa vida, non perezades por causa da súa iniquidade, pois é o momento da vinganza para o Señor, é o momento do desquite para quen lle paga o seu merecido.

Cuarta lamentación pola caída de Babilonia

⁷ Na man do Señor, Babilonia era unha copa de ouro que emborrachaba a todo o mundo: do seu viño beberon as nacións e por isto todas se volveron tolas.

⁸ Babilonia caeu de repente e esnaquizouse: lamentádevos por ela. Collede bálsamo para a súa dor, Quizais cure!

⁹ Nós tratamos de curar a Babilonia, pero non curou. Abandonádea e marchemos cada un ó seu país, pois a súa sentencia chega ó ceo, e érguese ata as nubes máis finas.

¹⁰ O Señor sacou á luz os nosos dereitos: Vinde e cantemos en Sión a obra do Señor noso Deus.

Himno profético ó Señor que xulga a Babilonia

¹¹ Limpade as frechas, enchédeas de veleno. O Señor espertou o espírito dos reis de Media. Contra Babilonia está o seu plan de destruíla. Si, a vinganza do Señor é a vinganza polo seu templo.

¹² Fronte ás murallas de Babilonia levantade a bandeira, reforzade a garda, poñede postos de sentinelas, colocade xentes para emboscadas. Si, tal como o Señor dixo dos habitantes de Babilonia, tal como o planeou, así o fai.

¹³ Ti, señora de riquezas, vives entre moitas augas, chegou a túa fin, a medida da túa existencia.

¹⁴ O Señor dos Exércitos xura pola súa vida: Heite encher de homes coma de saltóns, que clamarán contra ti: "Vitoria!".

¹⁵ El fixo a terra co seu poder, creou a terra de labor coa súa sabedoría, estendeu o ceo coa súa intelixencia.

¹⁶ Un trono! El pon no ceo un fragor de augas e fai subir nubes do cabo da terra, produce os lóstregos para a chuvia, e saca o vento dos seus depósitos.

¹⁷ Embrutécese o home coa súa suor, avergónzase todo fundidor cos seus ídolos, pois as súas imaxes son mentira, e non hai espírito nelas,

¹⁸ son cousa va, obra de burla: o día en que lles pidan contas, perecerán.

¹⁹ Non é coma elas o Lote de Xacob, pois é o que crea todo; nin é coma elas o Cetro da súa herdanza que ten por nome o Señor dos Exércitos.

²⁰ Ti es o meu martelo, a miña arma de guerra: contigo esmagarei pobos, contigo destruirei reinos.

²¹ Contigo esmagarei cabalos e os seus cabaleiros, contigo esmagarei carros e os seus aurigas.

²² Contigo esmagarei ó home e á muller, contigo esmagarei a vellos e rapaces, contigo esmagarei a mozos e mozas,

²³ contigo esmagarei ó pastor e ó seu rabaño, contigo esmagarei ó arador e á súa xugada, contigo esmagarei a rexedores e maxistrados.

²⁴ E deste xeito volvereille a Babilonia e ós caldeos todas as atrocidades que ós vosos ollos cometeron contra Sión, —é o Señor quen fala—

Quinto oráculo de castigo

²⁵ Velaquí vou contra ti, Montaña de Perdición, —é o Señor quen fala—, que exterminas a terra toda. Estendo a miña man contra ti, bótote a rolos desde os penedos, e convértote na Montaña da Queima.

²⁶ E xa non collerán de ti pedras de ángulo, nin pedras para alicerces, pois serás eterna desolación —é o Señor quen fala—.

Quinta lamentación: A Guerra Santa contra Babilonia

²⁷ Levantade a bandeira nas capitais, tocade o corno entre as nacións, declarade a guerra santa das nacións contra ela, convocade contra ela os reinos: a Ararat, a Miní e a Axquenaz; constituíde contra ela oficiais de recrutamento, mandade contra ela cabalos coma horribles saltóns.

²⁸ Declarade a guerra santa das nacións contra ela: os reis dos medos, os seus gobernadores e todos os seus rexedores e todas as cidades do seu imperio.

²⁹ Tremerá a cidade e retorcerase, pois o pecado de Babilonia mantén firmes os plans do Señor: converter a cidade de Babilonia nunha desolación por falta de habitantes.

³⁰ Os heroes de Babilonia deixan de loitar, sentan nas fortalezas; afrouxan a súa valentía, vólvense mulleres. Queimaron as moradas de Babilonia, están rotos os seus ferrollos.

³¹ Un correo corre ó encontro doutro correo, un mensaxeiro ó encontro doutro mensaxeiro, para anunciarlle ó rei de Babilonia que a súa cidade foi tomada dun cabo ó outro.

³² As pasaxes están tomadas, ás defensas dos fortíns prendéronlles lume, e os combatentes están estarrecidos.

Sexto oráculo de castigo contra Babilonia

³³ Si, así fala o Señor dos Exércitos, o Deus de Israel: A capital de Babilonia é coma unha eira no tempo de achanzala, dentro dun pouco virá o tempo da malla.

³⁴ Nabucodonosor comeunos e chupounos o sangue, o rei de Babilonia deixounos coma un prato ben repañado, enguliunos coma o Tanín, encheu o seu bandullo, ó seu pracer, fíxonos desaparecer.

³⁵ "A opresión que sufriu e a vinganza do meu sangue está sobre Babilonia", —di a poboación de Sión— "O meu sangue está sobre os habitantes de Caldea" —di Xerusalén—.

³⁶ Por isto así fala o Señor: Eu defenderei o teu preito, e voume encargar da túa vinganza; vou secar o seu mar, vou deixar sen auga as súas fontes.

³⁷ Babilonia volverase unha morea de ruínas, unha morada de serpentes, un horror e unha burla, por falta de habitantes.

³⁸ Roxen en moreas coma leóns, roxen coma cachorros de leóns:

³⁹ cando estean excitados, eu preparareilles o seu banquete, emborrachareinos para que estean alegres, e durmirán un sono eterno, non espertarán —é o Señor quen fala—.

⁴⁰ Fareinos baixar ó matadoiro, como años, coma carneiros e castróns.

Sexta lamentación pola caída de Babilonia e orde de abandonar a cidade

⁴¹ Como? Foi conquistada Xexak, foi capturado o esplendor de toda a terra? Como? Volveuse unha desolación Babilonia entre os pobos?

⁴² Subiu o mar sobre Babilonia, está cuberta polo tumulto das ondas do mar;

⁴³ As súas cidades vólvense unha desolación, terra reseca e erma, cidades nas que ninguén habita, polas que ningún humano pasa.

⁴⁴ Pídolle contas a Bel en Babilonia, e quítolle da boca o seu bocado; as nacións xa non volverán onda el, mesmo caerá a muralla de Babilonia.

⁴⁵ Sae, meu pobo, do medio dela, salvade cada un a vosa vida do incendio da ira do Señor.

⁴⁶ Que non se vos intimide o corazón, non teñades medo ás noticias que se oen no país: nun ano corre unha noticia, despois disto noutro ano, outra noticia: opresión no país, un tirano contra outro tirano.

Sétimo oráculo de castigo contra Babilonia e de liberación para Xudá

⁴⁷ Pois ben! Velaí chegan os días, nos que lles pedirei contas ós ídolos de Babilonia, e todo o seu país se avergonzará, e todos os seus feridos de morte caerán no medio dela.

⁴⁸ Entón cantarán sobre Babilonia un canto de triunfo o ceo e a terra e todo o que hai neles, pois do norte vén cara a ela o que a vai destruír —é o Señor quen fala—.

⁴⁹ Certo, caerá Babilonia por causa dos mortos de Israel, así como por causa de Babilonia caeron mortos do mundo enteiro.

⁵⁰ Os que escapedes da espada, marchade e non vos deteñades, desde lonxe invocade ó Señor, que Xerusalén se afinque no voso corazón.

⁵¹ Sentimos a confusión ó oír os insultos, a vosa cara cubriuse de vergonza, ó entraren estranxeiros nos lugares santos do templo do Señor.

⁵² Pois ben! Velaí chegan os días —é o Señor quen fala— nos que lles pedirei contas ós seus ídolos, e os feridos queixaranse en todo o seu país.

⁵³ Aínda que Babilonia suba ata o ceo, aínda que faga máis esgrevia a altura do seu refuxio, baixo as miñas ordes entrarán nela os devastadores —é o Señor quen fala—.

Sétima lamentación pola caída de Babilonia

⁵⁴ Alaridos de socorro veñen desde Babilonia, prantos angustiosos desde o país dos caldeos.

⁵⁵ É o Señor que está a destruír Babilonia, que fai desaparecer dela todo grito. Retumba o fragor das súas ondas coma o mar océano, resoa o tumulto dos seus gritos:

⁵⁶ é que vén contra ela, contra Babilonia, o destrutor; ela é a que fai romper os seus arcos, pois o Señor é o Deus da retribución: devolve ben ás claras.

⁵⁷ Eu emborracho ós seus grandes e ós seus sabios, ós seus rexedores, ós seus maxistrados e ós seus soldados: durmirán un sono eterno, e non espertarán —Oráculo do Rei que ten por nome Señor dos Exércitos—.

Oitavo oráculo: Oráculo de castigo definitivo contra Babilonia

⁵⁸ Así fala o Señor dos Exércitos: As anchas murallas de Babilonia serán arrasadas, as súas altas portas serán queimadas. Para nada traballaron as nacións, para o lume cansaron os pobos.

Xesto simbólico de Xeremías contra Babilonia

⁵⁹ Este foi o encargo que lle ordenou o profeta Xeremías a Seraías, fillo de Nerías, fillo de Maseías, cando este marchou a Babilonia con Sedecías, rei de Xudá, no ano cuarto do seu reinado (Seraías era o xefe das provisións).

⁶⁰ Xeremías escribira nun libro toda a desgraza que ía vir sobre Babilonia; todos estes oráculos escritos contra Babilonia.

⁶¹ Xeremías díxolle a Seraías: —Cando chegues a Babilonia trata de ler todos estes oráculos.

⁶² Entón dirás: "Señor, ti mesmo declaraches acerca deste lugar que os destruirías de tal xeito que non quedase nel habitante, nin home nin animais: volverase unha eterna ruína".

⁶³ E cando acabes de ler este libro, haslle atar unha pedra e botaralo no Éufrates,

⁶⁴ dicindo: "Deste xeito hase afundir Babilonia e non se levantará, por causa da desgraza que eu vou traer sobre ela"". Ata aquí chegaron os oráculos de Xeremías.