Xeremías 48 - Biblia SEPT

Xuízo de castigo divino contra Moab

¹ Acerca de Moab, así fala o Señor dos Exércitos, o Deus de Israel: Ai do poder do Nebó! Está arrasado. Ai da súa capital! Está arrasada e conquistada. Ai da súa fortaleza, desolada e desfeita!

² Xa desapareceu o renome de Moab. Desde Hexbón proxectaron desgrazas contra el: "Vaiamos e eliminémolo de entre os pobos". Desde Dimón chorarás a berros, pois perséguete a espada.

³ Desde Horonaim veñen gritos pedindo socorro, grande ruína e devastación.

⁴ Moab está devastada, os seus aflixidos fan oír grandes clamores.

⁵ Quen excita as súas meixelas con choro aumenta o choro. O rebelarse contra os seus vieiros angustiosos escoita os gritos de desolación:

⁶ Correde e salvade a vosa vida! Sede no deserto coma o burro salvaxe.

⁷ Velaí: por fiarte das túas obras e dos teus tesouros, tamén ti serás conquistada. E Kemox irá ó desterro, xunto cos seus sacerdotes e os seus príncipes.

⁸ O conquistador entrará en todas as cidades, e ningunha cidade escapará. Perderase a veiga, será devastada a chaira —é a sorte que dixo o Señor—.

⁹ Dádelle sal a Moab, pois certo que se renderá. As súas cidades volveranse unha desolación, por falta de quen habite nelas.

¹⁰ Maldito quen cumpre o encargo do Señor con pouco xeito, maldito quen retén a súa espada apartada do sangue.

¹¹ Moab está en paz desde a súa xuventude, descansa tranquilo coma o viño na súa borra, pois non foi trasfegado dunha cuba a outra: ó desterro non foi; por isto permanece nel o sabor, e o aroma non se alterou.

¹² Pois ben, velaí chegan días —é o Señor quen fala— nos que lle mandarei trasfegadores que o trasfeguen; derramarán as cubas e esnaquizarán as cántaras de barro.

¹³ Moab avergonzarase de Kemox, como a casa de Israel se avergonzou de Betel, o motivo da súa confianza.

¹⁴ Como vos atrevedes a dicir: Nós somos valentes, homes fortes para a guerra?

¹⁵ O devastador do Moab e das súas cidades sobe, o escollido dos seus soldados baixa ó matadoiro —oráculo do Rei, que ten por nome Señor dos Exércitos—.

¹⁶ A desgraza de Moab está a punto de chegar, o seu desastre vén á présa desde as augas abismais.

¹⁷ Chorade por el todos os seus veciños, todos os que coñecedes o seu renome. Dicide: Como se partiu a vara de mando, o cetro da gloria!

¹⁸ Baixa do trono, senta no chan seco, poboación da filla de Dibón, porque o devastador de Moab sobe contra ti, destrúe as túas cidades ben muradas.

¹⁹ Mantente firme no camiño, e estate en vela, poboación filla de Aroer, pregúntalles ó fuxitivo e ó que escapa, e dilles: "Que pasou?".

²⁰ Moab está avergonzada, está tan horrorizada: —Laméntate, pide auxilio; anunciádeo no Arnón: Moab está arrasada!

²¹ Xa vén o xuízo de condenación sobre a terra chá: Sobre Holón, Iasah, Mofeat,

²² sobre Dibón, Nebó e Bet—Diblataim,

²³ sobre Quiriataim, Bet Gamul, Bet Meón,

²⁴ sobre Queriot e Bosrah, e sobre todas as cidades do país de Moab, as de lonxe e as de cerca.

²⁵ Partiu o corno de Moab, e o seu brazo rompeu —é o Señor quen fala—.

²⁶ Emborrachádea, pois a súa débeda co Señor fíxose grande; que caia Moab no seu vómito, que se converta en obxecto clamoroso de riso para ti.

²⁷ Acaso Israel non foi para ti o mesmo obxecto de riso, cando se atopou entre ladróns? Acaso non abaneaches a cabeza con burla, todas cantas veces as túas verbas se dirixiron a ela?

²⁸ Deixade as cidades e vivide entre os penedos, habitantes de Moab; sede coma as pombas que aniñan ó outro lado dun barranco.

²⁹ Estamos informados da soberbia do orgulloso Moab, crecen a súa insolencia e o seu orgullo, a súa presunción e mais a altivez do seu corazón.

³⁰ Eu coñezo a súa arrogancia —é o Señor quen fala—: inxustiza é o que fan coas súas mans.

³¹ Por isto lamentareime por Moab, clamarei por todo Moab, haberá pranto polos homes de Quir—Heres.

³² Máis cós choros por Iazer, chorarei eu por ti, viña de Sibmah: os teus bacelos traspasan o mar, máis aló do mar chega a túa axuda; pero o devastador caerá sobre a túa colleita e a túa vendima.

³³ Desaparecerá o gozo e a alegría das viñas e das chairas de Moab. Acabarei co viño das súas cubas; o trono da tormenta si que o avolverá, un trono e mais dous tronos.

³⁴ Os berros de auxilio de Hexbón chegan ata Elaleh, ata Iahás. Lanzan os seus gritos desde Soar ata Horonaim, a xovenca de tres anos; pois mesmo as fontes de Nimrim se volven unha desolación.

³⁵ En Moab acabarei —é o Señor quen fala— con quen ofrece holocaustos nas ermidas dos outeiros, e con quen queima incenso ós seus deuses.

³⁶ Por isto o meu corazón axítase por Moab como unha frauta e como unha frauta xeme o meu corazón polos homes de Quir—Heres, por isto o máis precioso da arada volverase un ermo.

³⁷ Velaí toda cabeza pelada; e toda barba rapada; en todas as mans incisións; e sobre os riles os sacos;

³⁸ en todas as terrazas de Moab e en todas as súas prazas todo é unha lamentación, pois eu esnaquicei a Moab coma cacharro inútil —é o Señor quen fala—.

³⁹ Que horrorizada está! Lamentádevos! Como volve as costas Moab avergonzada! Converteuse na burla e no escarnio de todos os seus veciños.

⁴⁰ Así fala o Señor: Velaí, coma unha aguia voa e estende as súas ás contra Moab.

⁴¹ As súas cidades serán conquistadas, e as súas fortalezas tomadas. No día aquel o corazón dos soldados de Moab será coma o corazón dunha muller nas angustias do parto.

⁴² Moab deixará de ser un pobo, porque se ensoberbeceu contra o Señor,

⁴³ O terror, o pozo e o cepo están ante ti, habitante de Moab —é o Señor quen fala—.

⁴⁴ Quen escapa da presenza do terror, cae no pozo; e quen sobe do pozo é collido no cepo. Eu fago vir sobre el, sobre Moab, o ano das súas contas —é o Señor quen fala—.

⁴⁵ O amparo de Hexbón detéñense os fuxitivos sen forzas, de Hexbón sae lume, e chamas saen do neutral Sihón, devoran a cabeza de Moab polos dous lados e o cranio dos fillos da destrución.

⁴⁶ Ai de ti, Moab! Está perdido o pobo de Kemox. Os teus fillos son levados á catividade, e as túas fillas ó desterro.

⁴⁷ Pero ó cabo duns anos volverei a traer ós desterrados de Moab —é o Señor quen fala—. Ata aquí o xuízo de Moab.