Xeremías 10 - Biblia SEPT

¹ Escoitade as palabras que vos di o Señor, casa de Israel:

² Así fala o Señor; Non aprendades o comportamento dos xentís, non lles teñades medo ós sinais do ceo; os xentís si que lles teñen medo.

³ A relixión dos xentís: que cousa baleira! Cortan unha árbore na bouza, trabállana con gubia as mans dun artista,

⁴ Adórnana con prata e con ouro, asegúrana con cravos e martelo, para que non se mova.

⁵ Fan abominacións na súa presenza, pero eses deuses non responden co castigo; levántanos, pero non camiñan; non lles teñades medo, porque non fan mal, e tampouco nada lles fai ben.

⁶ O seu aniquilador es ti, Señor, ti es grande, e grande é o teu Nome. Polo teu poder

⁷ quen non te respectará a ti, Rei dos xentís? Que ben che acae o teu poder! Entre os sabios dos xentís e entre todos os reis, que aniquilador hai coma ti?

⁸ Son todos necios e aparvados; insensatos ós que congrega unha madeira.

⁹ Traen follas de prata de Tárxix, e ouro de Ofir traballo de artistas, mans de fundidor, vestidos de púrpura violeta e púrpura vermella, todos eles obra de expertos.

¹⁰ En troques, Iavé é o Deus da firmeza, El é o Deus da vida eterna, o Rei eterno; coa súa ira estremécese a terra, os pobos non son capaces de aguantar o seu noxo.

¹¹ Por iso habédeslles dicir: "Os deuses que non fixeron o ceo nin a terra desaparecerán da terra e de debaixo do ceo".

¹² Fixo a terra co seu poder, fixo existir os campos coa súa sabedoría, e coa súa intelixencia estendeu o ceo.

¹³ Dá el un berro, e retumban as augas no ceo, fai subir as nubes desde o cabo da terra, fai que os lóstregos se volvan chuvia e fai saír das súas arcas o vento.

¹⁴ Queda abraiado todo home polo que está vendo, todo fundidor se avergonza dos seus ídolos, pois as súas imaxes son mentira, non teñen espírito en si,

¹⁵ son unha cousa va, produto dunha burla, perecerán o día que se lles pidan contas.

¹⁶ Non é coma elas o Deus que lle tocou a Xacob, pois El é o creador de todo: Israel é a tribo da súa herdanza. O seu nome é Señor dos Exércitos.

Lamentación e oración no momento do asedio

¹⁷ Xunta xente na cidade humillada, pois vivirás no asedio.

¹⁸ Así fala o Señor: —Velaquí que esta vez tirareilles pedras ós habitantes da cidade, farei que os cerquen ata que os collan.

¹⁹ Ai de min! Quebranto é a miña paga, a ferida é a miña herdanza. Mais dixen para min: coidarei a ferida, soportareina.

²⁰ A miña tenda está destruída, todas as súas cordas están arrincadas, os meus fillos escaparon de min, e xa non existen; non hai quen estenda de novo a miña tenda, quen erga as miñas lonas.

²¹ —Velaquí os pastores: están parvos, xa non buscan a Deus, por isto non dan tino, e todo o seu rabaño anda disperso.

²² Velaquí: está chegando o ruído que oístes, o grande boureo desde o país do Norte, para converter en desolación as cidades de Xudá, en escondedoiro de serpentes.

²³ Xa sei, Señor, que o home non é dono do seu camiñar, e que ninguén é capaz de marchar e asegurar os seus pasos.

²⁴ Corríxeme, Señor, pero con xeito, non con ira; se non, vólvesme á nada.

²⁵ Desafoga a túa ira contra os pobos que non te recoñecen, contra as tribos que non invocan o teu Nome; pois quixeron devorar a Xacob, devoralo e facelo desaparecer, e esnaquizaron os seus lares.