Santiago 2 - Biblia SEPT

Distingos nas comunidades

¹ Meus irmáns, a fe que temos no noso Señor Xesús Cristo, o glorioso, non cadra ben con certos distingos entre persoas.

² Entra na vosa asemblea é un supoñer un home cun anel de ouro, vestido con moita galanura, e entra tamén un pobre vestido con farrapos;

³ se vos fixades no que vai ben vestido, e lle dicides: "ti acomódate ben aquí", e ó pobre "ti queda de pé aí", ou "senta no chan ós meus pés",

⁴ non estades facendo distincións entre vós mesmos, converténdovos en xuíces de criterios inicuos?

⁵ Escoitádeme ben, meus irmáns queridiños: seica non escolleu Deus os pobres deste mundo para seren ricos na fe e herdeiros do Reino que Deus prometeu ós que o aman?

⁶ Vós, en troques, abafastes o pobre. Seica non son os ricos os que vos asoballan e os que vos levan a xuízo?

⁷ Non son eles tamén os que aldraxan o fermoso nome que se invocou sobre vós?

⁸ Facedes moi ben se, con todo, cumprides á perfección a Lei rexia da Escritura que di: "Amarás o teu próximo coma a ti mesmo".

⁹ Pero se andades con favoritismos, pecades, e a lei havos acusar de transgresores.

¹⁰ Porque quen garda toda a Lei, aínda que só quebrante un mandado, ten que responder de todos,

¹¹ pois o que dixo: "non fagas adulterio", tamén dixo: "non mates". E, se non adulteras pero matas, xa non cumpres coa Lei.

¹² Falade e facede as cousas como acae a quen a lei da liberdade vai xulgar,

¹³ pois terá un xuízo sen misericordia o que non foi misericordioso; a misericordia está por riba do xuízo.

A fe móstrase nos feitos

¹⁴ Irmáns benqueridos, que proveito lle trae a un dicir que ten fe, se non ten feitos? Acaso o poderá salvar esa fe?

¹⁵ Se un irmán ou unha irmá andan espidos e necesitados do pan de cada día,

¹⁶ e vai un de vós e dilles: "ídevos en paz, quentádevos e fartádevos", pero non lles dá aquilo que lle cómpre ó seu corpo, que proveito levan?

¹⁷ Pois o mesmiño pasa coa fe: se non ten feitos, leva a morte no seu cerne.

¹⁸ Pode dicir alguén: "ti tes a fe, eu teño os feitos". Móstrame a túa fe sen feitos que eu polos feitos heiche de mostrar a miña fe.

¹⁹ Ti cres que só hai un Deus? Fas ben, pero iso tamén o cren os demos e mais tremen.

²⁰ Queres entender dunha vez, parvo, que a fe sen feitos está morta?

²¹ Os feitos xustificaron ó noso pai Abraham, cando ofreceu o seu fillo Isaac enriba do altar, non si?

²² Fíxaste como a fe colabora cos seus feitos e como polos feitos a fe chegou á súa madurez?

²³ Así se cumpriu a Escritura que di: "Abraham tivo fe en Deus e iso valeulle de xustificación", de xeito que mesmo se lle chamou amigo de Deus.

²⁴ Xa vos decatades de como son os feitos os que xustifican o home e non só a fe.

²⁵ O mesmo podemos dicir da prostituta Rahab: seica non a xustificaron os feitos, cando recibiu os mensaxeiros e os encamiñou logo por outros carreiros?

²⁶ O mesmo que un corpo sen alento está morto, así tamén a fe sen feitos morta está.