Salmos 78 - Biblia SEPT

(77) As leccións da historia

1 Poema, de Asaf.

¹ Poema, de Asaf. Escoita, meu pobo, a miña instrución, atende as miñas palabras.

² Vouche falar en parábolas, exporche vellas adiviñas.

³ O que oímos e sabemos, o que os pais nos contaron,

⁴ non llelo podemos calar a seus fillos; témolo que contar ás xeracións vindeiras: as glorias do Señor, o seu poder, e os milagres que fixo.

⁵ El fixou unha norma en Xacob, deulle unha lei a Israel e mandou a nosos pais que llela ensinasen a seus fillos,

⁶ para que a xeración vindeira a coñeza e os fillos que nazan llela conten ós seus fillos.

⁷ Estes porán en Deus a súa esperanza, non se esquecerán das súas obras, gardarán os seus mandatos.

⁸ Así non serán coma seus pais, xente rebelde e teimuda, raza de ánimo inquedo, de espírito infiel a Deus.

⁹ Os fillos de Efraím, bos arqueiros, volveron as costas á hora do combate;

¹⁰ non gardaron o pacto de Deus, refugaron a súa lei;

¹¹ esqueceron as súas obras, os prodixios que El lles mostrara.

¹² Diante de seus pais fixera marabillas, na terra de Exipto, nos campos de Soán.

¹³ Fendeu o mar para lles dar paso, as augas fixeron diques.

¹⁴ Coa nube guiábaos polo día e con faro de lume pola noite.

¹⁵ Fendeu rochas no deserto e deulles de beber con abundancia;

¹⁶ da rocha sacou caudais, auga corrente coma ríos.

¹⁷ Eles seguiron pecando, ofendendo no deserto ó Altísimo.

¹⁸ Tentaron a Deus no corazón, pedíronlle comida por cobiza.

¹⁹ Falaban así contra Deus: —"Poderá Deus pór unha mesa no deserto?

²⁰ Se bateu a rocha e deitou auga, e reverteron os regachos, poderá tamén darnos pan e prover ó pobo de carne?".

²¹ Sentiuno o Señor e indignouse, acendeuse a súa ira contra Xacob, ferveu o seu noxo contra Israel,

²² por non teren confianza en Deus nin esperanza no seu socorro.

²³ Ordenou logo ás nubes desde arriba, abriu as portas do ceo,

²⁴ e fixo chover maná para comeren; deulles trigo do ceo.

²⁵ Comeu o home pan dos fortes, deulles sustento a fartar.

²⁶ Fixo soprar no ceo o vento do leste, dirixiu con poder o vento do sur,

²⁷ e choveu, coma po, carne sobre eles e, coma area do mar, aves aladas.

²⁸ Botóullelos no mesmo campamento, arredor das súas tendas.

²⁹ Comeron ata se fartaren, cumpriulles os seus degoros.

³⁰ Pero non desistiron no antollo, cando tiñan aínda na boca a comida.

³¹ A ira de Deus acendeuse contra eles, deu morte ós máis fortes, e dobregou a flor de Israel.

³² Con todo isto aínda pecaron, non creron nos seus prodixios.

³³ El reduciu a súa vida a un sopro, os seus anos a un suspiro.

³⁴ Cando os castigaba, eles buscábano, volvíanse e corrían cara a Deus,

³⁵ lembrando que Deus era a súa rocha, o Deus Altísimo o seu redentor.

³⁶ Coa boca tratábano de enganar; coa lingua, de lle mentir.

³⁷ Mais o seu corazón non era firme, non eran fieis á súa alianza.

³⁸ Por piedade perdoaba El as súas culpas e non os destruía. Moitas veces contivo a súa ira, non deixou acender o seu noxo,

³⁹ facendo conta de que eran carne, sopro que se vai e que non volve.

⁴⁰ Cantas veces se rebelaron no deserto e incomodaron a Deus na soidade!

⁴¹ Tentaron a Deus moitas veces, incomodaron ó Santo de Israel.

⁴² Non facían conta da man que un día os redimira da opresión,

⁴³ cando fixo sinais en Exipto, escarmentos nos campos de Soán.

⁴⁴ Converteu en sangue os seus ríos e non podían beber as súas augas.

⁴⁵ Mandoulles moscas que os picaban e ras que os infestaban.

⁴⁶ Entregoulles ós saltóns as súas colleitas; o froito do seu traballo, á lagosta.

⁴⁷ Bateu coa sarabia as súas viñas e coa xeada as súas figueiras.

⁴⁸ Entregou os seus gandos ó pedrazo; ós raios, as súas facendas.

⁴⁹ Descargou sobre eles a súa ira, o noxo, o furor, a indignación, mensaxeiros de desgrazas arreo.

⁵⁰ Deu renda solta ó seu noxo, non escondeu da morte as súas vidas, mais entregounos á peste.

⁵¹ Feriu os primoxénitos de Exipto, as primicias do vigor nas tendas de Cam.

⁵² Sacou coma rabaño ó seu pobo, guiouno coma un fato polo deserto.

⁵³ Conduciuno seguro, sen temor, mentres o mar cubría os inimigos.

⁵⁴ Levounos á súa terra santa, ó monte que adquirira coa súa dereita.

⁵⁵ Botou de diante deles ós pobos, deulles en sorte o seu herdo, apousentou nas súas tendas as tribos de Israel.

⁵⁶ Eles tentaron, provocaron ó Deus Altísimo, non gardaron os seus preceptos.

⁵⁷ Coma seus pais, desertaron, traizoaron, volvéronse, coma arco enganoso.

⁵⁸ Cos seus santuarios nos altos provocárono, cos ídolos acenderon os seus celos.

⁵⁹ Sentiuno Deus e indignouse, mesmo refugou a Israel.

⁶⁰ Abandonou o templo de Xiloh, tenda da súa morada entre os homes.

⁶¹ Deixou na catividade os seus valentes, o seu orgullo en poder do opresor.

⁶² Entregou o seu pobo á espada, incomodouse contra o seu herdo.

⁶³ O lume engulipou os seus mozos e non houbo cantares para as mozas.

⁶⁴ Os seus sacerdotes caeron pola espada e as súas viúvas non choraron.

⁶⁵ Espertou o Señor coma dun sono, coma guerreiro arrolado polo viño,

⁶⁶ e bateu nos seus inimigos polas costas, deixounos para eterna vergonza.

⁶⁷ Desbotou as tendas de Xosé, non elixiu a tribo de Efraím,

⁶⁸ elixiu a tribo de Xudá, e o monte Sión que El amaba.

⁶⁹ Construíu o seu santuario nun outeiro fundamentouno para sempre, coma a terra.

⁷⁰ Elixiu ó seu servo David, colleuno dos curros do rabaño.

⁷¹ De detrás das ovellas levouno para alindar o seu pobo Xacob, o seu herdo Israel.

⁷² Alindouno con recto corazón, dirixiuno con man intelixente.