Salmos 57 - Biblia SEPT

(56) Namentres pasa a aflición

¹ Do mestre do coro, segundo "Non destrúas". Poema de David. Na caverna, fuxindo de Xaúl

² Apiádate, Deus, apiádate de min, pois en ti busco agarimo; busco agarimo á sombra das túas ás, namentres pasa a aflición.

³ Eu invoco ó Deus Altísimo, o Deus que cumpre comigo.

⁴ Desde o ceo mandarame a salvación, confundirá ós que me oprimen, mandará o seu amor e a súa verdade.

⁵ Teño que morar entre leóns, que devoran ós homes. Os seus dentes son lanzas e frechas, as súas linguas coitelos afiados.

⁶ Érguete, Deus, sobre o ceo, enche a terra da túa gloria.

⁷ Tenden redes ó meu paso, para abater a miña vida; abren unha cova diante de min, e nela caerán eles mesmos.

⁸ O meu corazón, Deus, está firme, o meu corazón está firme: quero cantar e tocar salmos.

⁹ Espertade, miñas entrañas, espertade, arpa e cítola: quero espertar coa aurora.

¹⁰ Heite loar, Señor, diante dos pobos, cantareiche entre as nacións.

¹¹ O teu amor alcanza ata o ceo, a túa fidelidade, ata as nubes.

¹² Érguete, Deus, por riba do ceo, enche a terra da túa gloria.