Salmos 55 - Biblia SEPT

(54) Un refuxio da violencia

¹ Do mestre do coro, con instrumentos de corda. Poema de David.

² Escoita, Deus, a miña oración, non te escondas da miña súplica.

³ Aténdeme, respóndeme, que me abalan as coitas.

⁴ Contúrbame a ameaza do inimigo, o barullo dos malvados. Botan calamidades sobre min, afróntanme con asaño.

⁵ O corazón retórceseme dentro, asáltanme medos de morte;

⁶ éntranme terrores e tremores e cóbreme o espanto.

⁷ Penso: —"Quen me dese ás de pomba para voar e pousar!

⁸ Fuxiría moi lonxe, faría pousada no deserto.

⁹ Atoparía axiña agarimo do furacán e da treboada".

¹⁰ Confunde, Señor, baralla as súas linguas, pois vexo na cidade violencia e discordia:

¹¹ día e noite xiran ó redor das súas murallas. Dentro dela están o crime e a intriga;

¹² no seu seo, a calamidade; das súas prazas non se afastan a opresión e o engano.

¹³ Se fose meu inimigo o que me aldraxa, eu sabería aturalo; se fose meu adversario o que me oprime, eu agacharíame del.

¹⁴ Mais es ti, un do meu igual, meu amigo e compañeiro,

¹⁵ con quen tiven doce intimidade, con quen fun de festa á casa de Deus.

¹⁶ Que a morte os sorprenda, que caian vivos no abismo, xa que dentro deles mora a maldade.

¹⁷ Eu invoco ó meu Deus, e o Señor hame salvar.

¹⁸ A tarde, á mañá e ó mediodía, quéixome suspirando, e el hame escoitar.

¹⁹ Sacarame con ben da loita, aínda que sexan moitos contra min.

²⁰ Deus escoitará e humillaraos, El, que goberna desde sempre, pois nin hai neles emenda nin teñen temor de Deus.

²¹ Erguen a man contra os amigos e violan os pactos.

²² Falan coa suavidade da manteiga, pero pensan na guerra; as súas palabras soan moles coma aceite, pero son coitelos afiados.

²³ Encomenda ó Señor a túa sorte, que El te sosterá: El non deixa nunca que o xusto abanee.

²⁴ Ti, Deus, botaralos no pozo da perdición. Os criminais e os traidores non mediarán os días da súa vida; pero eu confío en ti, Señor.