Salmos 42 - Biblia SEPT

(41) A miña alma ten sede

¹ Do mestre do coro. Poema dos coreítas.

² Como devece a cerva pola auga dos regatos, así devece por ti, meu Deus, a miña alma.

³ A miña alma ten sede do Deus vivo: cando verei o rostro de Deus?

⁴ As miñas bágoas son, día e noite, o meu pan, mentres decote me din: —"Onde está o teu Deus?".

⁵ Cando diso me lembro, desafoga comigo a miña alma: —"Eu marchaba á fronte do pobo cara á casa de Deus, entre voces de xúbilo e loanza de xentío en festa".

⁶ Por que desacougas, miña alma, e por que andas inqueda? Volverei aínda a loalo: a miña salvación, o meu Deus.

⁷ A miña alma esmorece, e por iso lémbrome de ti, desde o Xordán, o Hermón e o Misar.

⁸ Un abismo chama a outro con voces de cachoeira; as túas cristas e as túas ondas pasan por riba de min.

⁹ Polo día outorga o Señor a súa axuda, pola noite cántolle ó Deus da miña vida.

¹⁰ Direille: —"Miña rocha, por que te esqueces de min? Por que terei que andar penando, asoballado polo inimigo?".

¹¹ Québranseme os ósos polas burlas dos opresores, que decote me din: —"Onde está o teu Deus?".

¹² Por que desacougas, miña alma, e por que andas inqueda? Espera en Deus. Volverei aínda a loalo: a miña salvación, o meu Deus.