Salmos 142 - Biblia SEPT

(141) Ti coñeces os meus vieiros

¹ Poema, de David. Cando estaba na caverna. Pregaria.

² Clamo a voces polo Señor, cara ó Señor eu suplico;

³ verto diante del a miña queixa, conto diante del o meu apuro.

⁴ Cando o espírito se me encolle, ti coñeces os meus vieiros. No camiño por onde vou téñenme postas trampas.

⁵ Miro á dereita para ver, e non hai un coñecido. Non teño onde refuxiarme, non hai quen coide de min.

⁶ Cara a ti clamo, Señor, e digo: —"Ti es o meu refuxio, a miña sorte na terra da vida".

⁷ Atende ó meu clamor, pois estou esgotado. Líbrame dos meus perseguidores, pois son máis fortes ca min.

⁸ Tírame da prisión, e loarei o teu nome. En min veranse os xustos coroados, porque ti cumpres comigo.