Salmos 104 - Biblia SEPT

(103) O alento creador

¹ Alma miña, bendice ó Señor. Señor, meu Deus, ti es moi grande, vestido de gloria e maxestade,

² envolto en luz coma nun manto. Ti estendes o ceo coma unha tenda,

³ constrúes a túa morada sobre as augas; ti pos as nubes por carro e camiñas nas ás do vento.

⁴ Dos ventos fas mensaxeiros; das labaradas de lume, os teus ministros.

⁵ Ti asentaches a terra nos seus alicerces e non abalará endexamais.

⁶ Cubríchela co manto do océano e as augas subían ó alto dos montes.

⁷ Ante a túa ameaza, fuxiron; á voz do teu trono, escaparon.

⁸ Erguéronse os montes e abaixáronse os vales ó lugar que ti lles fixaches.

⁹ Puxécheslles fronteiras que non traspasarán: non volverán cubrir a terra.

¹⁰ Ti encanas as fontes polos ríos, que corren entre montañas.

¹¹ Beben as feras do monte, apagan a sede os onagros.

¹² Nas súas ribeiras habitan paxaros, que cantan na ramallada.

¹³ Desde a túa morada regas as montañas, do froito das túas obras fártase a terra.

¹⁴ Ti fas xermolar herba para o gando, e plantas para uso dos homes, para que da terra saquen pan

¹⁵ e viño que alegra o corazón do home; para que co aceite fagan brillar o seu rostro e co pan repoñan as forzas.

¹⁶ Fártanse as árbores do Señor, os cedros do Líbano que El plantou.

¹⁷ Alí fan os paxaros o seu niño, a cegoña pon casa no seu cume.

¹⁸ Os picoutos son para as cabras, os penedos para a tobeira dos teixos.

¹⁹ Ti fixeches a lúa e as súas fases e o sol que coñece o seu poñente.

²⁰ Mandas as tebras, e anoitece, e osman as feras salvaxes.

²¹ Os leonciños brúan pola presa, piden a Deus o sustento.

²² Ao saír o sol arrédanse, vanse deitar nos seus tobos.

²³ Entón sae o home ó seu traballo, ó seu labor, ata o serán.

²⁴ Cantas son, Señor, as túas obras, todas feitas con saber! A terra está chea das túas criaturas.

²⁵ Alá o mar grande e espazoso, con réptiles que non se contan, con animais pequenos e grandes.

²⁶ Alí navegan as naves e o Leviatán, que fixeches para que rebrinque.

²⁷ Todos agardan de ti que lles botes comida ó seu tempo.

²⁸ Cando a botas, atrápana; abres a man, e fártanse de bens.

²⁹ Escondes o teu rostro, e estremecen; retiras o teu alento, e expiran, volvendo ó seu po.

³⁰ Mandas o teu alento, e son creados e renovas a cara da terra.

³¹ Gloria ó Señor por sempre, alégrese o Señor coas súas obras.

³² Cando El a enxerga, a terra treme; cando toca os montes, botan fume.

³³ Cantarei ó Señor mentres viva, tocarei para o meu Deus mentres exista.

³⁴ Que El acolla o meu cantar e alegrareime eu no Señor.

³⁵ Que se borren da terra os pecadores e que non existan máis malvados. Alma miña, bendice ó Señor.