Qohélet (Eclesiastés) 2 - Biblia SEPT

¹ Dixen entón para o meu interior: Veña! Probemos coa Ledicia, e a gozar do que é bo! Mais velaquí que tamén iso é efémero.

² Chameille ó rir "Parvadas", e da ledicia dixen: "Para que serve?"

Vaidade do pracer: Salomón

³ Cavilei no corazón de dar o corpo ó viño, mantendo a miña intención sabia, aplicándome á loucura ata descubrir se esa é a felicidade que o home poida acadar baixo o ceo no par de días que vai vivir.

⁴ Fixen cousas magníficas: edifiquei pazos, plantei viñas;

⁵ fixen para min xardíns e soutos e plantei neles toda clase de froiteiras;

⁶ cons—truín estanques de auga para con eles regar na fraga as árbores en agromo;

⁷ merquei servos e servas e tiven escravos nados na casa; e aínda gando de vacas e greas de ovellas abondo, máis que cantos me precederon en Xerusalén.

⁸ Amoreei tamén prata e ouro e tesouros de reis e provincias; procurei cantores e cantoras, e a delicia dos homes: amoríos a eito.

⁹ Superei en magnificencia a todos os que me precederon en Xerusalén; con todo ó meu carón mantívose a Sabedoría.

¹⁰ De canto os meus ollos me demandaban, nada lles neguei. Non recusei ledicia á miña arela; pois o meu ánimo gozaba de toda esta riqueza coma premio de todo o meu degoiro.

¹¹ Voltei entón os ollos para as obras que fixeron as miñas mans e para o traballo que me custara realizalas, e velaquí que todo fora un sopro e papar ventos, e que nada hai de proveitoso baixo o sol.

O valor da Sabedoría

¹² Púxenme a reparar daquela na Sabedoría e na Necidade e na Tolemia (por certo: Que vai facer o home que lle suceda ó Rei? —O que xa antes del outros fixeron),

¹³ e observei que a Sabedoría ten unha vantaxe sobre a Tolemia, coma a que lle leva a luz á tebra:

¹⁴ "O Sabio ten ollos na cara, o Necio camiña na tebra", mais sei tamén que igual destino lles cae enriba ós dous.

¹⁵ Dixen entón para min: o que lle toque ó Necio, iso tocarame a min tamén; para que souben tantísimo? —E concluín que tamén isto é un sen sentido,

¹⁶ xa que: "A longo prazo non hai lembranza nin do sabio nin do Necio"; "axiña virán os días en que todos os esquezan". "Ai! Morre o Sabio coma morre o Necio".

¹⁷ Cheguei así a odiar a vida, pois pareceume mal todo canto acontece baixo o sol, xa que todo é efémero e puro papar ventos.

Nada se consegue baixo o sol

¹⁸ E aborrecín toda a ganancia pola que traballei baixo o sol, pois heina de deixar a un descendente meu,

¹⁹ e quen sabe se será un Sabio ou un badoco? Un tal será o herdeiro do que con tanto esforzo conseguín con grande habilidade baixo o sol! Tamén iso é cousa sen xeito.

²⁰ A punto estiven de desesperar de toda a fatiga que soportei baixo o sol;

²¹ pois, pon por caso un home que lle debe o que gañou ó seu saber, prudencia e éxito, e que o teña que deixar en herdanza a un que non o traballou. Évos tamén un grande sen sentido e grande mal.

²² Abofé, que tira un home tal de todo o seu esforzo e de darlle voltas ó maxín, traballando baixo o sol?

²³ "Dores todos os días, molestias do seu loitar, noites en branco matinando", E isto sonvos tamén andrómenas!

Aproveitar a felicidade, que vén de Deus

²⁴ Non lle resta ó home cousa mellor senón comer e beber e darse boa vida do froito do seu esforzo. E ata estou certo que facer iso pende da man de Deus.

²⁵ Pois quen ten de que comer e quen pasa apuros se non é por El?

²⁶ O home que lle agrada dálle El sabedoría, ciencia, ledicia; e ó que erra, ponlle coma tarefa recoller e achegar para dalo despois a quen Deus considera. Tamén isto é sen tino e papar ventos.