Qohélet (Eclesiastés) 1 - Biblia SEPT

¹ Verbas de Qohélet, fillo de David, rei en Xerusalén.

² Nada máis ca un sopro, —di Qohélet— un lene sopro, un breve aire é todo.

I. O home, limitado e fuxidío

³ Que proveito tira o home de todas as angueiras polas que traballa baixo o sol?

⁴ Vaise unha xeración, vén outra, e a terra sempre queda.

⁵ Sae o sol, ponse o sol, volta sen folgos ó seu posto; de alí torna a xurdir.

⁶ Torna ó Sur, vira para o Norte, xira que xira, camiña o vento; volve o vento ás súas reviravoltas.

⁷ Todos os ríos van dar no mar, e o mar non se enche. Para onde os ríos camiñan, alí tornan incesantes.

⁸ Todas as verbas se esgotan; ninguén acada a expresarse. O ollo non se dá farto de ver, non se enche a orella de oír.

⁹ O que foi, iso será; o que xa se fixo, farase; pois nada hai novo baixo o sol.

¹⁰ Supón que de algo se diga: —"Mira que isto é novo". ...Pois xa aconteceu nos tempos que nos precederon.

¹¹ Non hai memoria dos devanceiros, nin a haberá dos vindeiros; non os relembrarán os que veñan despois.

Cal é o senso da vida, da sabedoría e do pracer?

¹² Eu, Qohélet, reinei sobre Israel en Xerusalén,

¹³ e propúxenme pescudar e investigar aleuto todo canto acontece baixo o sol: dura tarefa que Deus lles impón ós humanos para que nela se afanen.

¹⁴ Contemplei todas as accións que se fan baixo o sol. Resultado: todo é efémero e papar ventos.

¹⁵ O torcido non se pode endereitar, co que non hai non se pode contar.

¹⁶ Pensei para min: sen dúbida fíxenme famoso amoreando máis sabedoría ca todos os que me precederon en Xerusalén; e a miña mente acadou grande saber e ciencia.

¹⁷ Esforceime así en coñecer o que é a Sabedoría e o que son a Necidade e a Tolemia, e agora decátome de que tamén iso é papar ventos,

¹⁸ pois: "moito saber, moita molestia, e canta máis ciencia, máis sufrir".