Proverbios 8 - Biblia SEPT

A Sabedoría onda Deus

¹ Velaquí a Sabedoría que chama, o discernimento ergue a súa voz

² nos cumios, á beira dos camiños, apóstase nas congostras,

³ xunto ás portas da cidade, a carón das cancelas, pregoa:

⁴ É por vós, homes, por quen chamo, a miña voz diríxese á humanidade.

⁵ Inxenuos, aprendede a habilidade, necios, adquiride siso;

⁶ escoitade, que vou dicir cousas elevadas, o que dirán os meus labios é honrado,

⁷ pois a miña boca moumea a verdade e os meus labios aborrecen o mal.

⁸ Todos os meus ditos son honestos, non hai neles cousa torta nin perversa;

⁹ todos eles son sinceros para o home asisado, e rectos para cantos acadaron saber.

¹⁰ Aceptade a miña instrución mellor có diñeiro e o coñecemento máis có ouro refinado,

¹¹ pois a sabedoría vale máis do que as perlas e non ten comparanza co máis prezado.

¹² Eu, a Sabedoría, convivo coa prudencia, sei dar cos procedementos axeitados.

¹³ (Temer a Deus é odiar o mal) Eu aborrezo o orgullo e a fachenda, a mala conduta e a boca perversa;

¹⁴ meus son o plano político e a competencia, a intuición e mais o poder;

¹⁵ polo meu medio reinan os reis e os gobernantes decretan leis xustas;

¹⁶ por min administran os estadistas e mais os magnates: todo o que ten dereito a gobernar.

¹⁷ Eu amo a quen me ama e quen me procura hame encontrar;

¹⁸ eu traio fartura e honra, riqueza ben fundada e xustiza;

¹⁹ o meu froito é mellor có ouro bruto e có refinado, o meu produto vale máis cá prata de lei;

²⁰ eu marcho polo vieiro da xustiza, polas vereas da equidade,

²¹ repartindo propiedades ós que me aman e enchendo os seus tesouros.

²² O Señor produciume ó encetar a súa tarefa, antes das súas actividades;

²³ desde a antigüidade, desde o remoto pasado fun formada, antes das orixes da terra.

²⁴ Cando non había océanos abismais, fun parida, cando non había fontes, mananciais de auga;

²⁵ Aínda non foran afincadas as montañas, antes dos outeiros, fun dada a luz;

²⁶ cando aínda non fixera a terra e as campías nin os terróns primeiros do mundo,

²⁷ cando afirmaba o ceo, alí estaba eu; cando gravaba o cerco arredor do abismo,

²⁸ cando aseguraba as nubes no alto e daba enerxía ás fontes subterráneas,

²⁹ cando lle impuxo os lindes ó mar de xeito que as augas non incumprisen o seu mandato, cando fixaba os alicerces da terra,

³⁰ Alí mesmo estaba eu, cabo del, coma un mestre de obras, dándolle gusto día tras día, folgando diante del continuamente,

³¹ recreándome no orbe da terra, e o meu pracer foron os seres humanos.

³² Escoitádeme, xa logo, filliños: felices os que seguen os meus camiños;

³³ Atendede a instrución e sede sabios, non a refuguedes.

³⁴ Feliz o home que me escoita velando as miñas portas día a día, gardando os marcos da miña cancela;

³⁵ pois quen me atopa atopou a vida e obtivo o favor do Señor;

³⁶ mais quen me ofende, a si mesmo se violenta, todos os que me odian, aman a morte.