Proverbios 14 - Biblia SEPT

¹ A muller sabia constrúe o seu lar, a tolemia destrúeo coas propias mans.

² Quen ten bo proceder teme o Señor, o de camiños tortos desprézao.

³ O falar do parvo é unha vara nas súas costas, as palabras dos sabios defenden.

⁴ Falta de gando, mingua de gran; forza no boi, colleita farturenta.

⁵ Testemuña de lei non mente, testemuña falsa burbulla mentiras.

⁶ O parvo procura sabedoría e non a atopa, mais para o intelixente o saber é cousa doada.

⁷ Fuxe do rastro do tolo, non encontrarás nel labios asisados.

⁸ O saber do astuto acláralle o camiño, a tolemia dos parvos lévaos ó engano.

⁹ Os necios búrlanse da culpa, os honrados distinguen o facer axeitado.

¹⁰ Só o espírito sabe da propia amargura, ningún alleo ten parte na súa ledicia.

¹¹ O casal dos perversos vénse abaixo, a tenda dos honrados prospera.

¹² As veces coida un que é recto o seu camiño, e, ó remate, vai dar na morte.

¹³ Mesmo no rir sofre o corazón, e a ledicia acaba na dor.

¹⁴ O renegado fartarase do seu proceder, e o home bo, do das súas obras.

¹⁵ O inxenuo dá creto ó que sexa, o asisado calcula os seus pasos.

¹⁶ O sabio é cauto e afástase do mal, o parvo chímpase tan seguro.

¹⁷ O impulsivo fai toleiras, mais o que bota contas agarda.

¹⁸ Os inxenuos teñen por herdanza a necidade, o asisado abrangue o saber.

¹⁹ Os malvados dobréganse diante dos bos, e os impíos, ás portas do xusto.

²⁰ O pobre é odiado mesmo do seu compañeiro, o rico ten amigos a milleiros.

²¹ Quen aldraxa ó seu veciño, peca; bendito quen se apiada dos pobres.

²² Por caso non erran os que argallan o mal? A bondade e a fidelidade son para os que fan o ben.

²³ Todo traballo ten o seu proveito, mais o parolar leva á miseria.

²⁴ A coroa dos sabios é a súa riqueza, diadema dos insensatos é a necidade.

²⁵ Testemuña de fiar salva vidas, o perxuro é un enredante.

²⁶ O temor do Señor é a fortaleza dun home, para os seus fillos é un refuxio.

²⁷ O temor do Señor é fonte de vida que afasta das trapelas da morte.

²⁸ Pobo numeroso é orgullo do rei; mingua de xente, ruína do príncipe.

²⁹ Demostra bo siso o lento na ira, quen ten arroutadas ben proba que é parvo.

³⁰ Animo temperado, saúde no corpo; a envexa corroe os ósos.

³¹ Quen asoballa ó pobre inxuria ó seu creador, e faille honra quen acorre a un mendigo.

³² Pola súa malicia o malo é refugado, mais ten confianza o xusto cando morre.

³³ En mente atinada mora a sabedoría, no interior dos necios expira.

³⁴ A xustiza fai grande a unha nación, o pecado é a desgraza dos pobos.

³⁵ O favor do rei vai ó ministro avisado; a súa carraxe, ó desvergonzado.