Números 11 - Biblia SEPT

Murmuración do pobo

¹ Aconteceu que o pobo comezou a queixarse a oídas do Señor. Oíuno o Señor, e alporizouse. O lume do Señor acendeuse contra aquel, e devorou un extremo do campamento.

² O pobo clamou entón a Moisés; Moisés orou ó Señor, e o lume apagouse.

³ Chamouse aquel lugar co nome de Incendio, porque alí se acendera contra eles o lume do Señor.

⁴ O xentío alporizado, que ía no medio do campamento, devecía por alimentos, e os fillos de Israel comezaron de novo a chorar dicindo: —"Quen nos dará carne para comer?

⁵ Lembrámonos do peixe, que de balde comiamos en Exipto, dos cogombros, dos melóns, dos allos porros, das cebolas e dos allos.

⁶ Agora, en troques, temos a gorxa seca; non temos nada; soamente temos diante dos ollos o maná".

⁷ O maná era como a semente de coriandro, da cor do bedelio.

⁸ O pobo espallábase para o recoller; despois moíano ou esmagábano nos morteiros e cocíano nunha ola e facían del tortas dun sabor semellante ó dun pan amasado con aceite.

⁹ Cando de noite caía o orballo sobre o campamento, caía tamén o maná sobre el.

Os axudantes de Moisés

¹⁰ Oiu Moisés ó pobo chorando en familias, cada un á porta da súa tenda, e a cólera do Señor acendeuse fortemente. Nos ollos de Moisés apareceu a carraxe,

¹¹ e queixouse ó Señor con estas palabras: —"Por que me tratas tan mal a min, o teu servo? E por que non acado graza ós teus ollos? Por que botas enriba de min o peso de todo este pobo?

¹² Son eu por ventura quen concibiu a todo este pobo? Son eu quen o deu a luz, para que me digas: Lévao no teu seo, como leva unha ama o seu neno de peito, á terra que ti prometiches con xuramento a seus pais?

¹³ De onde saco eu a carne para lle dar a tanta xente coma esta? Pois están a chorar, dicindo: Dános carne para comermos!

¹⁴ Eu só non podo soportar todo este pobo, pois é moito máis pesado do que eu podo.

¹⁵ Se ti me tratas a min así, é mellor que me mates, tírame a vida, pídocho de favor, se atopei graza ós teus ollos, para que deste modo non vexa eu tanto mal".

¹⁶ O Señor respondeulle a Moisés: —"Xúntame setenta homes de entre os anciáns de Israel, dos que ti saibas que son anciáns do pobo e conselleiros. Lévaos diante da Tenda do Encontro, e que estean contigo.

¹⁷ Eu baixarei e falarei contigo alí; tomarei do espírito que hai sobre ti e meteréillelo a eles, para que leven contigo o peso do pobo, e non o leves ti só.

¹⁸ E ó pobo diraslle: Santificádevos para mañá, pois comeredes carne, xa que chorastes ós oídos do Señor, dicindo: Quen nos dará carne para comermos? Nós estabamos ben no Exipto! O Señor daravos carne para que comades.

¹⁹ Non só ides comer carne un día, nin dous, nin cinco, nin dez, nin vinte días,

²⁰ senón un mes enteiro, ata que vos saia polo nariz e vos resulte noxenta, por canto rexeitades o Señor, que está no medio de vós, e chorastes na súa presenza, dicindo: Por que saímos nós do Exipto?".

²¹ Moisés respondeu: —"Este pobo, no medio do cal eu estou, conta 600.000 de a pé, e ti dis: heilles dar carne e han comer un mes enteiro?

²² Se se matasen para eles ovellas e bois, serían abondos? Se se xuntasen para eles todos os peixes do mar, seríanlles suficientes?"

²³ O Señor respondeulle a Moisés: —"Por ventura é impotente a man do Señor? Agora vas ver por ti mesmo, se se cumpre ou non a miña palabra!"

²⁴ Saíu Moisés entón e transmitiulle ó pobo as palabras do Señor. Logo xuntou setenta homes dos anciáns do pobo e fíxoos pór de pé ó redor da Tenda.

²⁵ Descendeu o Señor nunha nube e faloulle a Moisés; despois tomou do espírito que había nel e infundíullelo ós setenta anciáns. En canto o espírito repousou sobre eles, puxéronse a profetizar; pero nunca máis o volveron facer.

²⁶ Quedaran no campamento dous homes, un deles chamado Eldad e o outro Medad. O espírito repousou tamén sobre eles, pois figuraban entre os inscritos, aínda que non saíran para a Tenda, e profetizaron no campamento.

²⁷ Un rapaz correu a comunicarllo a Moisés, dicindo: —Eldad e Medad profetizan no campamento!

²⁸ Entón Xosué, fillo de Nun, ministro de Moisés, escolleito por el, díxolle: —"Meu Señor, Moisés, prohíbellelo!"

²⁹ Mais Moisés respondeulle: —"Tes celos por min? Quen dera que todo o pobo do Señor fosen profetas, e que o Señor lles dese o seu espírito!"

³⁰ Logo Moisés volveu para o campamento, el e os anciáns de Israel.

Os paspallás

³¹ Levantouse de seguida un vento enviado polo Señor, que trouxo paspallás da outra banda do mar. Deixounos caer sobre o campamento, nunha extensión como dun día de camiño por unha banda, e como dun día de camiño pola outra, todo ó redor do campamento, e uns dous cóbados sobre a superficie da terra.

³² O pobo dedicouse todo aquel día, toda a noite e todo o día seguinte a recoller paspallás. O que menos, recolleu dez cargas deles, e fóronos esparexendo para si ó redor do campamento.

³³ Aínda tiñan a carne entre os dentes, aínda non a tiñan mascada, cando se acendeu a cólera do Señor contra o pobo e fixo na xente unha grandísima praga.

³⁴ Chamóuselle a aquel lugar co nome de Quibrot Hatavah (tumba da concupiscencia), por canto alí enterraron ó pobo concupiscente.

³⁵ De Quibrot Hatavah partiu o pobo a Haserot, e en Haserot detívose.