Mateo 25 - Biblia SEPT

Parábola das dez mociñas

¹ Entón o Reino dos Ceos parecerase a dez mociñas que, collendo os seus candís, saíron recibir o noivo.

² Cinco eran parvas e cinco asisadas.

³ As parvas colleron os candís pero non os encheron de aceite;

⁴ As asisadas, en troques, cos candís levaron tamén as aceiteiras cheas.

⁵ Como o noivo tardaba, pegoulles o sono, e botaron unha durmidela.

⁶ Alá pola media noite oíuse berrar: "Veña, que chega o noivo, ídeo recibir!"

⁷ Erguéronse todas aquelas mociñas e prepararon os candís.

⁸ Entón dixéronlles as parvas ás asisadas: "Dádenos un chisco de aceite, que os nosos candís esmorecen".

⁹ Responderon as asisadas: "Non vaia ser que non chegue para vós e para nós; mellor será que vaiades á tenda e que o merquedes".

¹⁰ No intre que elas ían mercalo, chegou o noivo, e as que estaban preparadas entraron con el no banquete de vodas, e pechouse a porta.

¹¹ Máis tarde chegaron as outras mociñas chamando: "Señor, Señor, ábrenos!"

¹² Pero el respondeulles: "Asegúrovos que non vos coñezo".

¹³ Vixiade, logo, xa que non sabedes nin o día nin a hora.

Parábola dos talentos (Lc 19, 11-27)

¹⁴ Si, é tamén coma un home que, tendo que saír de viaxe, chamou polos seus criados e deulles o coidado da súa facenda.

¹⁵ A un deulle cinco talentos, a outro dous e a outro un, a cadaquén segundo a súa capacidade; despois marchou.

¹⁶ De seguida, o que recibira cinco talentos foi negociar con eles e gañou outros cinco.

¹⁷ Do mesmo xeito o que recibira dous, gañou outros dous.

¹⁸ Pero o que recibira un foi cavar un burato na terra e escondeu os cartos do seu amo.

¹⁹ O cabo de moito tempo chegou o señor daqueles criados, pedíndolles contas.

²⁰ Chegou o que recibira cinco talentos e presentoulle outros cinco dicindo: "señor, cinco talentos me entregaches, velaquí outros cinco que gañei".

²¹ Díxolle o señor: "Ben, criado fiel e cumpridor; xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito: pasa a gozar da festa do teu señor".

²² Chegou o que recibira dous talentos e dixo: "señor, dous talentos me entregaches, velaquí outros dous que gañei".

²³ E díxolle o señor: "Ben, criado fiel e cumpridor; xa que fuches fiel no pouco, poñereite á fronte do moito: pasa a gozar da festa do teu señor".

²⁴ Chegou tamén o que recibira un talento e díxolle: "señor, sei moi ben que es un home duro, que seituras onde non sementaches e recolles onde non botas.

²⁵ Por iso collín medo, e fun agachar na terra o teu talento; aquí tes o que é teu".

²⁶ Pero o señor respondeulle: "Mal criado, lacazán! Conque sabías que sego onde non semento e recollo onde non boto?

²⁷ Pois, poñías os meus cartos no banco e, así, cando eu volvese, podía coller os cartos e mais os intereses.

²⁸ Así que quitádelle o talento e dádello ó que ten dez.

²⁹ Porque ó que ten, háselle dar e abondo; pero ó que non ten, aínda o que ten se lle ha quitar.

³⁰ E ó criado inútil botádeo fóra á escuridade, onde será o pranto e mais o renxer dos dentes".

O xuízo final

³¹ Cando veña o Fillo do Home na súa gloria e todos os anxos con el, sentará no seu trono glorioso.

³² Diante del xuntaranse todas as nacións; e separará uns dos outros, como xebra o pastor as ovellas das cabras.

³³ E poñerá as ovellas á súa dereita e as cabras á súa esquerda.

³⁴ Entón dirá o Rei ós da súa dereita: "Vinde, benditos do meu Pai; recibide a herdanza do Reino preparado para vós desde a creación do mundo.

³⁵ Porque tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber; fun forasteiro e acolléstesme;

³⁶ estiven espido e vestístesme; enfermo e visitástesme; estiven na cadea e viñéstesme ver".

³⁷ Entón preguntaranlle os xustos: "Señor, cando te vimos famento e che demos de comer; ou sedento e che demos de beber?

³⁸ Cando te vimos forasteiro e te acollemos; ou espido e te vestimos?

³⁹ Cando te vimos enfermo ou na cadea e te visitamos?"

⁴⁰ O rei contestaralles: "Asegúrovos que canto fixestes cun destes irmáns meus máis pequenos fixéstelo comigo".

⁴¹ E diralles logo ós da súa esquerda: "Arredade de min, malditos; ide para o lume eterno preparado para o Satán e para os seus anxos.

⁴² Porque tiven fame e non me destes de comer; tiven sede, e non me destes de beber;

⁴³ fun forasteiro e non me acollestes; estiven espido e non me vestistes; enfermo e na cadea e non me visitastes".

⁴⁴ Eles replicaranlle: "Señor, cando te vimos famento ou sedento, forasteiro ou espido, enfermo ou na cadea e non che acudimos?"

⁴⁵ El responderalles: "Asegúrovos que canto deixastes de facerlle a un destes máis pequenos, deixastes de mo facer a min.

⁴⁶ Daquela irán estes ó castigo eterno, e os xustos á vida eterna".