Mateo 24 - Biblia SEPT

A destrución do templo (Mc 13, 1-13; Lc 19, 41-44; 21, 5-19)

¹ Saíu Xesús do templo e, segundo ía camiñando, acercáronselle os discípulos e sinaláronlle as construcións do templo.

² El díxolles: Vedes todo isto? Pois eu asegúrovos que se derrubará ata que non quede pedra sobre pedra.

³ Estando el sentado no Monte das Oliveiras, achegáronselle os seus discípulos, preguntándolle en privado: Anda, dinos cando van pasar estas cousas, e cal será o sinal da túa chegada e da fin do mundo.

⁴ Respondeulles Xesús: Estade atentos para que ninguén vos desoriente.

⁵ Moitos virán dicindo: "Eu son o Mesías". E desnortarán a moita xente.

⁶ Cando oiades falar de guerras ou de rumores de guerra, coidadiño con alarmarvos; pois teñen que vir, pero aínda non será a fin.

⁷ Erguerase pobo contra pobo, reino contra reino; haberá fame e terremotos en diversos lugares;

⁸ e todo isto non será máis có comezo das dores.

⁹ Daquela entregaranvos ás torturas, mataranvos e odiaranvos todos os pobos por causa miña.

¹⁰ Entón moitos fallarán na fe, traizoaranse uns a outros e aborreceranse mutuamente.

¹¹ Aparecerán moitos falsos profetas, enganando a moita xente.

¹² E, ó crecer a maldade, arrefriarase o amor da maioría.

¹³ Pero o que persevere ata o final, salvarase.

¹⁴ Proclamarase esta Boa Nova do Reino en todas partes para dar testemuño a todos os pobos. Entón será a fin.

A destrución de Xerusalén (Mc 13, 14-24; Lc 21, 20-24)

¹⁵ E cando vexades que a abominación da desolación, anunciada polo profeta Daniel, está no lugar santo enténdao ben o lector,

¹⁶ entón quen estea en Xudea que fuxa ó monte;

¹⁷ quen estea na azotea que non baixe á casa nin para coller cousa ningunha;

¹⁸ e quen estea na leira que non volva atrás a pola capa.

¹⁹ Ai das que estean embarazadas ou criando naqueles días!

²⁰ Rogade para que a vosa fuxida non cadre no inverno, nin nun sábado.

²¹ Porque haberá unha gran angustia, como non a houbo desde o principio do mundo, nin nunca máis a haberá.

²² E, de non se abreviaren aqueles días, ninguén sairía con vida; pero por mor dos elixidos han ser abreviados.

²³ Se entón vos dixer alguén: "Mirade, velaquí está o Mesías", ou "alí o está", non lle fagades caso.

²⁴ Pois aparecerán falsos Mesías e falsos profetas, que farán grandes sinais e prodixios para desorientar a xente, e, se fose posible, incluso os mesmos elixidos.

²⁵ Mirade que quedades avisados.

²⁶ E se vos dixer alguén: "Mirade, está no deserto", non saiades; "mirade, está agachado na casa", non fagades caso.

²⁷ Pois, como o lóstrego sae do Oriente resplandecendo ata o Occidente, así será cando veña o Fillo do Home.

²⁸ Onde estea o cadáver amoréanse os voitres.

A chegada do Fillo do Home (Mc 13, 24-27; Lc 21, 25-28)

²⁹ Inmediatamente despois da calamidade daqueles días, o sol hase escurecer, a lúa deixará de aluar, as estrelas caerán do ceo e as potencias celestiais abalarán.

³⁰ Entón aparecerá o sinal do Fillo do Home no ceo. E todas as razas da terra daranse golpes no peito, vendo chegar o Fillo do Home enriba das nubes, con moito poder e gloria.

³¹ E enviará os seus anxos cunha grande trompeta, para reuniren os elixidos desde os catro ventos, de cabo a cabo do mundo.

Exemplo da figueira (Mc 13, 28-31; Lc 21, 29-33)

³² Aprendede da figueira esta comparanza: cando reverdecen as súas pólas e agroman as súas follas, botades de conta que o verán está preto.

³³ Así tamén vós, cando vexades que pasan estas cousas, caede na conta de que está pretiño: á porta.

³⁴ Asegúrovos que non pasará esta xeración sen que antes suceda todo isto.

³⁵ O ceo e mais a terra pasarán, pero as miñas palabras non pasarán.

O día e a hora (Mc 13, 32-37; Lc 17, 26-30. 34-36)

³⁶ E en canto ó día aquel e á hora, ninguén sabe nada, nin os anxos do ceo, nin o Fillo; só o Pai.

³⁷ Coma nos tempos de Noé, así pasará cando veña o Fillo do Home.

³⁸ Antes do diluvio comían, bebían e casaban ata o día que Noé entrou na arca;

³⁹ e de nada se decataron ata que veu o diluvio, e os enguliu a todos. O mesmo pasará cando veña o Fillo do Home.

⁴⁰ Entón estarán dous homes no agro; levarán a un e deixarán ó outro.

⁴¹ Estarán dúas mulleres moendo no muíño, levarán unha e deixarán a outra.

⁴² Vixiade, porque non sabedes nada do día no que virá o voso Señor.

⁴³ Entendédeo ben: se soubese o dono da casa a que hora vai chegar o ladrón, estaría á espreita e non permitiría que lle asaltasen a casa.

⁴⁴ Así tamén: estade vós preparados, porque na hora menos pensada preséntase o Fillo do Home.

Parábola do criado fiel (Mc 13, 33-37; Lc 12, 41-48)

⁴⁵ Quen é o criado fiel e prudente, a quen o Señor encargou o coidado de dar de comer á servidume no seu debido tempo?

⁴⁶ Ditoso o criado aquel a quen o seu amo, cando chegue, o atope cumprindo coa súa tarefa!

⁴⁷ Tende por seguro que lle encomendará toda a súa facenda.

⁴⁸ Pero se aquel mal empregado di para si: "O meu amo aínda non vén para agora",

⁴⁹ e empeza a bourar nos seus compañeiros, comendo e bebendo cos borrachos,

⁵⁰ o día menos pensado e á hora máis imprevista chégalle o amo

⁵¹ e bótao fóra, cos hipócritas; alí será o pranto e mais o triscar dos dentes.