Marcos 9 - Biblia SEPT

¹ E engadiu: Tede por seguro que algúns dos aquí presentes non han morrer sen veren antes chegar o Reino de Deus con gran poder.

A transfiguración (Mt 17, 1-13; Lc 9, 28-36)

² Seis días despois colleu Xesús a Pedro, Santiago e Xoán, e subiu con eles sós ó coto dun monte. Alí transfigurouse na súa presenza.

³ Os seus vestidos viráronse resplandecentes, brancos coma ningún bataneiro do mundo os podería branquexar.

⁴ Nisto apareceron Elías e mais Moisés, e estaban a falar con Xesús.

⁵ E Pedro, tomando a palabra, díxolle a Xesús: Mestre, que ben estamos aquí! Imos facer tres tendas: unha para ti, outra para Elías e a outra para Moisés.

⁶ Tan asustado estaba, que non sabía o que dicía.

⁷ E unha nube cubriunos coa súa sombra, mentres saía dela unha voz: Este é o meu fillo benquerido, escoitádeo.

⁸ E de súpeto, mirando arredor, xa non viron a ninguén, fóra de Xesús.

⁹ Cando baixaban do monte, Xesús encargoulles que non contasen nada ata que o Fillo do Home resucitase de entre os mortos.

¹⁰ Eles colleron ben o aviso; pero empezáronse a preguntar uns a outros o que querería dicir aquilo de "cando resucite de entre os mortos".

¹¹ E preguntáronlle: Como é que din os letrados que primeiro ten que vir Elías?

¹² El contestoulles: Elías ten que vir primeiramente a restablecelo todo. Pero entón, como é que está escrito que o Fillo do Home ten que padecer moito e ser aldraxado?

¹³ O que vos digo é que Elías xa veu e que fixeron con el canto lles petou, como estaba escrito del.

O neno epiléptico (Mt 17, 14-21; Lc 9, 38-43)

¹⁴ O chegaren onde estaban os outros discípulos, atoparon moita xente arredor, e uns letrados discutindo con eles.

¹⁵ En canto que a xente o albiscou, correu sorprendida a saudalo.

¹⁶ El preguntoulles: De que estades a discutir?

¹⁷ Un deles respondeu: Mestre, trouxen o meu fillo, que ten un espírito que non o deixa falar.

¹⁸ Cando se apodera del, tírao no chan, o rapaz bota escuma pola boca, e renxe os dentes, e fica teso. Rogueilles ós teus discípulos que o librasen, e non puideron.

¹⁹ El contestou: Oh xeración incrédula! Ata cando terei que estar convosco? Ata cando terei que aturarvos? Traédemo acá.

²⁰ Trouxéronllo, e, mal viu a Xesús, o espírito sacudiu violentamente o neno, que rolou polo chan, escumando pola boca.

²¹ Entón preguntoulle Xesús ó pai: Desde cando anda así? El respondeulle: Desde picariño.

²² E hai veces que mesmo o bota no lume ou na auga, para acabar con el. Pero se podes facer algo, ten dó do rapaz e bótanos unha man.

²³ Xesús contestoulle: Como que "se podo"? Para quen ten fe non hai imposibles.

²⁴ Inmediatamente, o pai do neno exclamou: Creo; axúdame no que lle falta á miña fe!

²⁵ Vendo Xesús que a xente se amoreaba, increpou ó espírito malo: Espírito mudo e xordo, mándocho eu: sae deste rapaz e non volvas entrar nel nunca máis.

²⁶ E dando berros e fortes sacudidas, saíu, deixando o neno coma morto; de tal xeito que moitos xa dicían que morrera.

²⁷ Pero Xesús, colleuno pola man e ergueuno ata que se mantivo de pé.

²⁸ O entraren con el na casa, preguntábanlle á parte os discípulos: E por que non o demos botado nós?

²⁹ El respondeulles: Esta caste non sae se non é a forza de oración.

Novo anuncio da paixón (Mt 17, 22-23; Lc 9, 44-45)

³⁰ E marcharon de alí, atravesando a Galilea sen enredar nela, porque non quería que o soubese ninguén;

³¹ pois ía informando ós discípulos, dicíndolles: O Fillo do Home vano entregar nas mans dos homes, que o matarán; pero, despois de morto, pasados tres días, ha resucitar.

³² Eles non entendían o que lles dicía, pero non se atrevían a preguntarllo.

Quen é o mais importante? (Mt 18, 1-5; Lc 9, 46-48)

³³ Chegaron a Cafarnaún, e, cando estaban na casa, preguntoulles: De que viñades discutindo polo camiño?

³⁴ Eles calaron, porque no camiño discutiran entre si sobre quen era o máis importante.

³⁵ Xesús sentou, chamou polos Doce e díxolles: O que queira ser o primeiro, que sexa o derradeiro e o servidor de todos.

³⁶ E, collendo un neno, púxoo no medio deles e abrazándoo, dixo:

³⁷ Quen acolle a un destes nenos no meu nome, acólleme a min; e quen me acolle a min, non é a min a quen acolle, senón a Aquel que me mandou.

Quen non está contra nós, está connosco (Lc 9, 49-50)

³⁸ Díxolle Xoán: Pois vimos un que botaba demos no teu nome e quixémosllo privar porque non é dos nosos.

³⁹ Xesús contestoulle: Pois non llo privedes, porque ninguén que faga milagres no meu nome fala despois mal de min.

⁴⁰ O que non está contra nós, está connosco.

⁴¹ Ademais, todo aquel que vos dea un vaso de auga por serdes seguidores de Cristo, tende por seguro que non quedará sen recompensa.

O escándalo (Mt 18, 6-9)

⁴² E a quen escandalizar un destes pequeniños que cren en min, éralle mellor que lle colgasen do pescozo unha pedra de muíño, e o largasen ó mar.

^43-44 E se a túa man te fai caer, córtaa: máis che vale entrar toco na vida que ir parar coas dúas mans ó inferno, no lume que nunca se apaga.

^45-46 E se o teu pé te fai caer, córtao: mellor será que entres coxo na vida, que ir dar cos dous pés no inferno.

⁴⁷ E se o teu ollo te fai caer, arríncao: máis che vale entrar cego no Reino de Deus e non que te boten cos dous ollos no inferno,

⁴⁸ onde o verme non morre nin o lume se apaga.

⁴⁹ Pois todo se salga co lume.

⁵⁰ O sal é bo, pero se o sal se volve insulso, con que o salgaredes? Que non falte o sal entre vós, e vivide en paz.