Marcos 5 - Biblia SEPT

Curación dun endemoñado (Mt 8, 28-34; Lc 8, 26-39)

¹ Chegaron á outra banda do mar, ó país de Gadara.

² E conforme saltou da barca, un endemoñado saíulle ó encontro desde os sepulcros

³ onde moraba, pois nin con cadeas o podían apreixar.

⁴ Moitas veces xa intentaran termar del con cadeas e grillóns; pero rompía as cadeas e esnaquizaba os grillóns, e ninguén era capaz de o domear.

⁵ Pasaba os días e as noites berrando polos sepulcros monte adiante, mancándose coas pedras.

⁶ Axiña que viu a Xesús de lonxe, foi correndo prostrarse ante el,

⁷ gritando con toda forza: Que teño que ver contigo, Xesús, Fillo do Altísimo? Pídoche por Deus que non me atormentes.

⁸ Pois Xesús mandáralle: Bótate fóra dese home, espírito malo.

⁹ E preguntoulle tamén: Como te chaman? El respondeulle: Chámanme lexión, porque somos moitos.

¹⁰ E pedíalle con moita ansia que non os botase daquela terra.

¹¹ E como había unha boa manada de porcos comendo pola aba do monte,

¹² todos aqueles demos rogáronlle a Xesús: Mándanos onda aqueles porcos, para entrarmos neles.

¹³ El accedeu e, saíndo do home, fóronse meter nos porcos, que en número duns dous mil se chimparon polo barranco abaixo, e foron afogar no mar.

¹⁴ Os porqueiros fuxiron, levando a nova á vila e ás aldeas. A xente ía ver o que pasaba.

¹⁵ Chegaron onde estaba Xesús, e viron o endemoñado, o mesmo que tivera a lexión, sentado e cheo de xuízo; todos ficaron pasmados.

¹⁶ Os que presenciaron aquilo contáronlles o que pasara co endemoñado e mais cos porcos.

¹⁷ Entón empezaron a pedirlle que se afastara daquelas terras.

¹⁸ E cando el se embarcara, o que estivera endemoñado rogáballe que o deixase ir con el.

¹⁹ Pero Xesús non llo permitiu, senón que lle dixo: Vaite para a túa casa, onda os teus, e cóntalles todo o que o Señor, compadecido, fixo contigo.

²⁰ El marchou e comezou a pregoar, pola Decápole adiante, canto lle fixera Xesús. Todos ficaban pasmados.

A filla de Xairo e a muller con hemorraxias (Mt 9, 18-26; Lc 8, 40-56)

²¹ Pasando de novo nunha barca para a banda de enfronte, xuntouse moita xente arredor del, que estaba na beira do mar.

²² Nisto chegou un dos xefes da sinagoga, chamado Xairo, que, ó velo, botouse ós seus pés

²³ suplicándolle: A miña filla está a piques de morrer; ven impor sobre ela as túas mans, para que sande, e viva.

²⁴ E foise con el, seguido de moito xentío, que o estrullaba.

²⁵ Había unha muller, que padecía hemorraxias desde doce anos atrás,

²⁶ e levaba sufrido moito cos médicos, que lle acababan cos bens; total para nada, porque a cada paso ía a peor.

²⁷ Como oíra falar do que facía Xesús, achegouse entre a xente por detrás e tocoulle o seu vestido,

²⁸ dicindo para si: "Aínda que non sexa máis que tocarlle o seu vestido, ficarei sa".

²⁹ E secándoselle a fonte da hemorraxia, sentiu no seu corpo que estaba curada do mal.

³⁰ Axiña Xesús, decatándose da forza que saíra del, volveuse e preguntou: Quen me tocou na roupa?

³¹ Os discípulos respondéronlle: Ti ben ves a xente preméndote; e aínda preguntas por quen te tocou?

³² Pero el seguía mirando arredor, para ver quen fora.

³³ Daquela, a muller, medorenta e tremendo, sabendo o que lle sucedera, veu caer ante el contándolle toda a verdade.

³⁴ El díxolle: Filla, a túa fe sandoute, vaite en paz, curada para sempre da túa doenza.

³⁵ Aínda estaba el falando, cando chegaron da casa do xefe da sinagoga a dicirlle: A túa filla acaba de morrer. Para que andar xa molestando ó Mestre?

³⁶ Pero Xesús, ó escoitar o que estaban a falar, díxolle ó xefe da sinagoga: Non temas, abonda que teñas fe.

³⁷ E non permitiu que ninguén o acompañase, fóra de Pedro, Santiago e Xoán, o irmán de Santiago.

³⁸ O chegaren á casa do xefe da sinagoga, vendo o gran barullo que facían con choros e lamentos,

³⁹ entrou e díxolles: A que vén tanto barullo e tanto chorar? A meniña non morreu, está a durmir.

⁴⁰ E todos facían riso del. Pero botándoos a todos fóra e levando con el os pais da meniña e mais os seus acompañantes, entrou onde estaba a nena.

⁴¹ Colleuna pola man e díxolle: —Talitha, qumi (que quere dicir: "rapaza, érguete").

⁴² A rapaciña ergueuse de contado, e botouse a andar, que xa tiña doce años. E aquela xente quedou coa boca aberta.

⁴³ El insistiulles en que non llo contasen a ninguén, e mandou que lle desen de comer.