Marcos 3 - Biblia SEPT

A curación nun sábado (Mt 12, 9-14; Lc 6, 6-11)

¹ De novo entrou na sinagoga; alí atopou un home que tiña a man tolleita.

² Todos estaban atentos, a ver se se atrevía a curalo en pleno sábado, para o poderen acusar.

³ Entón díxolle Xesús ó home da man tolleita: Érguete e ponte no medio.

⁴ E preguntoulles: Que está permitido no sábado: facer o ben, ou facer o mal; salvar a vida ou matar? Pero ninguén falou palabra.

⁵ E botándolles unha ollada, chea de carraxe e tristura, debido á dureza dos seus corazóns, díxolle ó enfermo: Estende a túa man. El estendeuna, e a man curou.

⁶ E xa ó saíren da sinagoga, os fariseos empezaron a maquinar cos herodianos no xeito de acabaren con el.

Novas curacións na ribeira do mar de Galilea (Mt 4, 24-25; Lc 6, 17-19)

⁷ Xesús foi cos seus discípulos para a ribeira do mar, seguido por unha grande multitude, chegada de Galilea e Xudea.

⁸ Tamén de Xerusalén, Idumea, da outra banda do Xordán e mais da comarca de Tiro e Sidón. Acudiron a el, despois de oíren as cousas que facía.

⁹ El encargoulles ós seus discípulos que lle tivesen preparada unha lanchiña, para que a xente non se lle botase enriba;

¹⁰ porque curara a tantos que todos o querían tocar e ficar así ceibos das súas doenzas.

¹¹ Mesmo os malos espíritos, cando o vían, se prostraban ante el, proclamando: Ti es o Fillo de Deus.

¹² Pero el ameazábaos, para que non o descubrisen.

A elección dos Doce (Mt 5, 1; 10, 1-4; Lc 6, 12-16)

¹³ E subindo ó monte, chamou os que el quixo, e xuntáronse con el.

¹⁴ Logo designou Doce para que o acompañasen, e para envialos a predicar

¹⁵ con poder de botar o demo fóra.

¹⁶ Estes foron os Doce que designou: Simón, a quen lle puxo de nome Pedro;

¹⁷ Santiago, o fillo de Zebedeo e mais o seu irmán Xoán, ós que lles puxo de sobrenome Boanerxes, que quere dicir fillos do Trebón;

¹⁸ Andrés e Filipe, Bartolomeu e Mateu, Tomé e Santiago o fillo de Alfeo, Tadeu e Simón o Zelota,

¹⁹ e Xudas Iscariote, o traidor.

Calumnias dos letrados, e desconfianza dos seus parentes (Mt 12, 24-32; Lc 11, 15-23; 12, 10)

²⁰ E foron para a casa; alí xuntouse de novo tanta xente, que nin podían comer.

²¹ E cando o souberon os seus parentes, foron buscalo á forza; porque a xente dicía que perdera o sentido.

²² Os letrados que baixaran de Xerusalén, dicían: "ten dentro a Belcebú; bota fóra os demoños co poder do príncipe dos demoños".

²³ El chamou por eles e púxolles estas comparanzas: Como pode Satán botar a Satán?

²⁴ Se un reino está dividido en contra de si mesmo, non se pode manter en pé.

²⁵ Se unha casa está dividida en contra de si mesma, non pode subsistir.

²⁶ Así que, se Satán está dividido e loita contra si mesmo, non pode subsistir e está perdido.

²⁷ Ninguén pode entrar na casa dun home forte, e roubarlle canto ten, se primeiro non o amarra; só entón poderá arramplar con canto hai na casa.

²⁸ Tede por seguro que todo se lles perdoará ós homes, os pecados e cantas blasfemias digan;

²⁹ pero a quen blasfeme contra o Espírito Santo, nunca se lle perdoará, e cargará eternamente co seu pecado.

³⁰ Isto dicíao porque eles acusábano de que tiña dentro un espírito malo.

A nai e os irmáns de Xesús (Mt 12, 46-50; Lc 8, 19-21)

³¹ Nisto chegan súa nai e mais os seus irmáns, e mandárono chamar desde fóra.

³² Era moita a xente que estaba sentada arredor del, e fóronlle dicir: Aí fóra están túa nai e mais teus irmáns, que te veñen buscar.

³³ El respondeu: Quen é miña nai, e quen son meus irmáns?

³⁴ E mirando os que estaban sentados arredor del, dixo: Velaí a miña nai e mais os meus irmáns:

³⁵ pois o que cumpra a vontade de Deus, ese é o meu irmán, a miña irmá e miña nai.