Marcos 12 - Biblia SEPT

Parábola da viña (Mt 21, 33-46; Lc 20, 9-19)

¹ E comezou a falarlles en parábolas: Un home plantou unha viña, rodeouna cun valado, cavou nela un lagar e construíu un caseto para o garda. Logo arrendóullela a uns viñateiros, e marchou para lonxe.

² No seu tempo, mandou un criado para cobrarlles as rendas da viña ós viñateiros

³ Pero eles, botáronse enriba del, zorregáronlle duro, e despedírono coas mans baleiras.

⁴ Vaise el e mándalles outro criado, pero tamén mallaron nel e aldraxárono.

⁵ Mandoulles outro, e matárono; e a outros moitos bouraron neles e matáronos.

⁶ Pero aínda lle quedaba un a quen mandar, o seu fillo benquerido; e mandóullelo de último, dicindo para si: "El é fillo meu, e hano respectar".

⁷ Pero os viñateiros comentaron: "Oi! Este é o herdeiro: veña, matámolo e herdanza para nós!".

⁸ E agarrárono, matárono e botárono fóra da viña.

⁹ Que fará o dono da viña? Volverá, acabará con estes viñateiros e daralles a viña a outros.

¹⁰ Ou seica non lestes aquilo da Escritura: A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal;

¹¹ esa colocouna o Señor; que regalía para nós!?

¹² Decatándose de que a parábola ía por eles, quixérono prender, pero por medo á xente, deixárono e fóronse.

A contribución do César (Mt 22, 15-22; Lc 20, 20-26)

¹³ Mandáronlle algúns fariseos e herodianos, para o pillaren nalgunha pregunta.

¹⁴ O que chegaron onda el, preguntáronlle: Mestre, sabemos que es sincero, e non andas con miramentos, porque ti non te deixas levar polos respectos humanos, senón que ensinas o verdadeiro camiño de Deus. Está permitido pagarlle a contribución ó Cesar, ou non? Pagámoslla ou non lla pagamos?

¹⁵ Xesús, decatándose da súa hipocrisía, contestoulles: E por que me queredes comprometer? A ver, traédeme un denario para que o vexa.

¹⁶ Eles leváronllo, e el preguntoulles: De quen é esta imaxe e de quen fala esta inscrición? Contestáronlle: É do César.

¹⁷ Xesús replicoulles: Pois logo dádelle ó César o do César, e a Deus o de Deus. E ficaron pasmados.

Acerca da resurrección (Mt 22, 23-33; Lc 20, 27-40)

¹⁸ Chegaron uns saduceos deses que negan que haxa resurrección, e preguntáronlle:

¹⁹ Mestre, Moisés deixou escrito: Se lle morre a alguén o seu irmán, deixando muller sen fillos, case coa viúva de seu irmán, para lle dar descendencia.

²⁰ Pois dunha vez había sete irmáns. O primeiro casou, e morreu sen fillos;

²¹ o segundo casou coa viúva e morreu tamén sen deixar fillos; o mesmo lle pasou ó terceiro;

²² e ningún dos sete deixou descendencia. O cabo, morreu tamén a muller.

²³ Ora, cando resuciten, de cal deles vai ser a muller, se ela estivo casada cos sete?

²⁴ Xesús contestoulles: Non será que andades descamiñados precisamente porque non comprendedes nin a Escritura nin o poder de Deus?

²⁵ Pois cando resuciten nin casarán eles nin elas, porque serán coma anxos do ceo.

²⁶ E volvendo á resurrección dos mortos, non tedes lido no Libro de Moisés, no episodio da silveira, como lle falou Deus dicindo: Eu son o Deus de Abraham, o Deus de Isaac e o Deus de Xacob?

²⁷ Ben, pois El non é Deus de mortos, senón dos vivos. Así que ides moi descamiñados.

O principal mandamento (Mt 22, 34-40; Lc 10, 25-28)

²⁸ Un letrado, que oíra a discusión, decatándose do ben que lles respondera, preguntoulle: Cal é o mais importante de todos os mandamentos?

²⁹ Xesús respondeulle: O primeiro é: Escoita, Israel: o Señor é o noso Deus, o Señor é único,

³⁰ e amarás o Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con todo o teu entendemento e con todas as túas forzas.

³¹ O segundo é: Amarás o teu próximo coma a ti mesmo. Non hai mandamentos máis importantes ca estes.

³² O letrado replicou: Moi ben, Mestre, estás no certo cando dis que El é único e non hai outro fóra del;

³³ e que amalo con todo o corazón, con todo o entendemento e con todas as forzas, e o próximo coma a un mesmo, é mais importante do que todos os sacrificios e holocaustos.

³⁴ Xesús, vendo que respondera con moito tino, díxolle: Non estás lonxe do Reino de Deus. E ninguén se atreveu a facerlle máis preguntas.

Fillo e Señor de David (Mt 22, 41-46; Lc 20, 41-44)

³⁵ Ensinando no templo, preguntou: Como din os letrados que o Mesías é fillo de David?

³⁶ O mesmo David dixo, inspirado polo Espírito Santo: Díxolle o Señor ó meu Señor: senta á miña dereita, que vou poñer os teus inimigos coma estrado dos teus pés.

³⁷ Ora, se David o chama Señor, como vai ser o seu fillo? E a numerosa multitude escoitaba engaiolada a Xesús.

Denuncia ós letrados (Mt 23, 1-36; Lc 11, 43; 20, 45-47)

³⁸ El seguía ensinando: Coidado cos letrados! Gustan moito de se pasearen con vestidos fachendosos, e que lles fagan reverencias polas rúas;

³⁹ buscan os primeiros postos nas sinagogas e mais nos banquetes.

⁴⁰ E acábanlles cos bens ás viúvas, facéndose os piadosos. Pero serán xulgados como lles cómpre.

Xenerosidade da viúva pobre (Lc 21, 1-4)

⁴¹ Sentado fronte por fronte da sala do tesouro, ollaba para a xente que botaba cartos no peto. E moitos ricos botaban con fartura.

⁴² E nisto viu unha viúva pobriña botar uns céntimos nada máis, unha miseria coma quen di.

⁴³ Entón chamou ós seus discípulos, é díxolles: Asegúrovos que esa pobre viúva botou máis cós ricos todos.

⁴⁴ Pois eles botaron o que lles sobraba, pero ela na súa pobreza, botou todo canto tiña para vivir.