Lucas 20 - Biblia SEPT

A autoridade de Xesús (Mt 21, 23-27; Mc 11, 27-33)

¹ Estando naqueles días ensinando ó pobo e anunciando a Boa Nova no templo, presentáronse os sumos sacerdotes, os letrados e mais os senadores,

² e preguntáronlle: Con que autoridade fas estas cousas? Quen che deu tal autoridade?

³ El respondeulle: Vouvos facer tamén eu unha pregunta. A ver, contestade:

⁴ O bautismo de Xoán era cousa de Deus ou dos homes?

⁵ Eles matinaban: "Se lle respondemos de Deus, vainos preguntar: E daquela por que non lle fixestes caso?

⁶ Pero se lle respondemos: dos homes, a xente toda vainos correr a pedradas, porque está convencida de que Xoán era un profeta".

⁷ E acabáronlle dicindo que non o sabían.

⁸ Xesús replicoulles: Pois eu tampouco non vos vou dicir con que autoridade fago estas cousas.

Parábola da viña (Mt 21, 33-46; Mc 12, 1-12)

⁹ Entón púxose a contarlle á xente esta parábola: Un home plantou unha viña, arrendóullela a uns viñateiros e marchou para lonxe.

¹⁰ No seu tempo mandou un criado para cobrarlles as rendas da viña. Pero os viñateiros zorregáronlle duro e despedírono coas mans baleiras.

¹¹ Volveulles mandar outro criado; pero eles mallaron nel, aldraxárono e despedírono coas mans baleiras.

¹² E volveulles mandar aínda un terceiro; pero eles tamén o malferiron e expulsaron.

¹³ Entón dixo o dono da viña: "Que farei? Voulles mandar o meu fillo benquerido: seguro que o respectan".

¹⁴ O velo, os viñateiros apalabráronse uns cos outros entre si: "Este é o herdeiro; matámolo, e a herdanza é para nós".

¹⁵ E botárono fóra da viña e matárono. Que fará o dono da viña?

¹⁶ Volverá, acabará con estes viñateiros, e daralles a viña a outros. O oíren isto exclamaron: Non pode ser!

¹⁷ Pero el, mirándoos fixamente, díxolles: Que significa, logo, o que di a Escritura: A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal?

¹⁸ Todo o que caia enriba desa pedra, esnaquizarase; pero aquel enriba do que ela caia, quedará esmagado.

¹⁹ Decatándose de que ía por eles a parábola, os letrados e mais os sumos sacerdotes quixeron botarlle as mans naquel mesmo momento; pero tivéronlle medo á xente.

A contribución ó César (Mt 22, 15-22; Mc 12, 13-17)

²⁰ Entón puxéronse á espreita e mandáronlle uns espías, que finxían hipocritamente seren boa xente, para ver se o pillaban nalgún delito, e así podéreno entregar á xurisdición do gobernador.

²¹ Así dixéronlle: Mestre, sabemos que falas e ensinas rectamente, e non xulgas polas aparencias, senón que mostras o camiño verdadeiro de Deus.

²² Está permitido pagar a contribución ó César ou non?

²³ El coñeceulles a mala intención e contestoulles:

²⁴ Mostrádeme un denario. De quen é esta imaxe e de quen fala esta inscrición? Contestáronlle: É do César.

²⁵ Xesús replicoulles: Pois logo dádelle ó César o do César; e a Deus o de Deus.

²⁶ Non puideron pillalo en ningún dito diante do pobo, e, pasmados da súa resposta, quedaron caladiños.

Acerca da resurrección (Mt 22, 23-33; Mc 12, 18-27)

²⁷ Chegaron algúns saduceos eses que negan que haxa resurrección e preguntáronlle:

²⁸ Mestre, Moisés deixou escrito: "Se lle morre a alguén o seu irmán sen deixar fillos, que case coa viúva de seu irmán, para lle dar descendencia".

²⁹ Pois dunha vez había sete irmáns. O primeiro casou, e morreu sen fillos.

³⁰ Despois casou con ela o segundo;

³¹ e logo o terceiro; e así os sete foron casando coa viúva, morrendo tamén sen deixar fillos.

³² O cabo, morreu tamén a muller.

³³ Ora, cando resuciten, de cal deles vai ser a muller, se estivo casada cos sete?

³⁴ Xesús contestoulles: Neste mundo os homes e mais as mulleres casan entre eles.

³⁵ Pero os que sexan dignos da vida futura e da resurrección de entre os mortos, non casarán nin eles nin elas,

³⁶ pois non poden morrer. Son coma anxos, e son fillos de Deus por naceren na resurrección.

³⁷ E que resucitan os mortos, ben o deixou indicado Moisés, cando dixo do Señor, no episodio da silveira: O Deus de Abraham, o Deus de Isaac e o Deus de Xacob.

³⁸ E Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos, para El todos están vivos.

³⁹ E nisto algúns dos letrados dixéronlle: Ben falado, Mestre.

⁴⁰ Pois xa non se atrevían a preguntarlle máis nada.

O fillo de David (Mt 22, 41-46; Mc 12, 35-37)

⁴¹ Preguntoulles Xesús: Como din que o Mesías é fillo de David?

⁴² O mesmo David di no libro dos Salmos: Díxolle o Señor ó meu Señor: séntate á miña dereita,

⁴³ que vou poñer os teus inimigos coma estrado dos teus pés.

⁴⁴ Ora, se David o chama Señor, como vai ser o seu fillo?

Denuncia dos letrados (11, 37-54; Mt 23, 1-36; Mc 12, 38-40)

⁴⁵ E diante de toda a xente, díxolles ós seus discípulos:

⁴⁶ Coidado cos letrados! Gústalles moito de se pasearen ben traxados, e que lles fagan reverencias polas rúas; buscan os primeiros postos nas sinagogas e mais nos banquetes.

⁴⁷ E acábanlles cos bens ás viúvas, co pretexto de faceren longos rezos. Pero hanos xulgar co máis severo castigo.