Lucas 11 - Biblia SEPT

A Oración (Mt 6, 9-15; 7, 7-11)

¹ Dunha vez despois de estar el orando en certo lugar, un dos discípulos pediulle: Mestre, apréndenos a rezar, como lles aprendeu Xoán ós seus discípulos.

² Respondeulles: Cando recedes, dicide: Pai, sexa santificado o teu Nome! Pai, veña o teu Reino!

³ Dános cada día o noso pan.

⁴ E perdoa os nosos pecados, como tamén perdoamos nós a todo o que nos debe; e non nos sometas á tentación.

⁵ Logo continuou: Botade de conta que un de vós ten un amigo, que vos presentades na casa del pola noite, fóra, e que lle dicides: "Amigo, déixame tres bolos de pan,

⁶ que me veu un amigo de viaxe, e non teño nada que lle poñer diante".

⁷ E que aquel, desde dentro, responde: "Non me amoles, está a porta pechada, eu e mais os nenos estamos na cama: non me podo erguer agora para chos dar".

⁸ Desde logo que, se non se levanta para llos dar por se tratar dun amigo, cando menos por ser teimudo, erguerase e hallos dar.

⁹ Por iso dígovos: "Pedide e recibiredes, buscade e atoparedes, petade a abrirásevos.

¹⁰ Que todo o que pide, recibe; o que busca, atopa; e a quen peta, abriráselle".

¹¹ Ou logo, que pai hai entre vós que, se o seu fillo lle pide un peixe, lle dá unha cobra?

¹² Ou se lle pide un ovo, dálle un alacrán?

¹³ Pois se vós, sendo ruíns, ben lles sabedes dar cousa boas ós vosos fillos, canto máis o Pai celestial dará o Espírito Santo ós que llo pidan!

Xesús e Belcebul (Mt 9, 32-34; 12, 22-30. 43-45; Mc 3, 22-27)

¹⁴ Estaba botando un demo mudo; e cando saíu o demo, falou o mudo. A xente quedou abraiada,

¹⁵ pero algúns deles dixeron: Este bota fóra os demoños co poder de Belcebul, xefe dos demos.

¹⁶ Outros, para probalo, reclamábanlle un sinal do ceo.

¹⁷ Pero el, coñecéndolles o que pensaban, díxolles: Todo reino dividido contra si mesmo fica asolado, caendo casa sobre casa.

¹⁸ Pois ben, se Satán está dividido contra si mesmo, como se vai soster o seu reino? Vós dicides que boto os demos co poder de Belcebul.

¹⁹ Pero se eu boto os demoños co poder de Belcebul, co poder de quen os botan vosos fillos? Por iso eles mesmos serán os vosos xuíces.

²⁰ Pero se boto os demos co poder de Deus, é que xa chegou a vós o Reino de Deus.

²¹ Mentres un home forte e armado garda o seu pazo, os seus bens están seguros.

²² Pero se chega un máis forte, e o vence, quitándolle as armas nas que confía, repartirá o botín.

²³ Quen non está comigo está contra min, e quen non recolle comigo derrama.

Volta do espírito malo (Mt 12, 43-45)

²⁴ Cando o espírito malo sae do home, vai polos ermos adiante buscando acougo; se non o atopa, di: "Volverei á miña casa de onde saín";

²⁵ e, ó chegar, atopa a casa varrida e ordenada.

²⁶ Entón vai, colle consigo outros sete espíritos aínda peores ca el, e entrando todos, establécense alí; resultando que á fin aquel home acaba estando peor do que ó principio.

A verdadeira felicidade

²⁷ Mentres el dicía estas cousas, unha muller de entre a xente exclamou en voz alta: Ditoso o ventre que te levou e os peitos que te criaron!

²⁸ Pero el replicoulle: Ditosos máis ben os que escoitan a Palabra de Deus e a gardan.

O sinal de Xonás (Mt 12, 38-42; Mc 8, 12)

²⁹ A xente xuntábase arredor del e Xesús púxose a dicirlles: Esta é unha xeración perversa; reclama un sinal, pero non se lle vai dar máis sinal có de Xonás.

³⁰ Pois coma Xonás foi sinal para os ninivitas, así o será tamén o Fillo do Home para esta xeración.

³¹ A reina do Sur enfrontarase no Xuízo con estes homes, e fará que os condenen, porque ela veu desde o cabo do mundo para escoitar a sabedoría de Salomón; e aquí está quen é máis ca Salomón.

³² Os habitantes de Nínive enfrontaranse no Xuízo con esta xeración e farán que a condenen, porque eles convertéronse cando escoitaron a predicación de Xonás; e aquí está quen é máis ca Xonás.

A lámpada (8, 16; Mt 5, 15; 6, 22-23; Mc 4, 21)

³³ Ninguén acende unha lámpada para metela nun recuncho ou debaixo dun cazolo, senón enriba dun candeeiro, para que cantos entren vexan a luz.

³⁴ A luz do teu corpo é o teu ollo. Se o teu ollo está san, todo o teu corpo estará alumado; pero se está malo, tamén o teu corpo estará na escuridade.

³⁵ Mira ben, logo, que a luz que hai en ti non sexa realmente escuridade.

³⁶ Se o teu corpo está alumado, sen traza de escuridade, estará resplandecente coma cando a candea te aluma relucente.

Contra os fariseos e xuristas (20, 45-47; Mt 23, 1-36; Mc 12, 38-40)

³⁷ Mentres falaba, un fariseo convidouno a comer na súa casa. Entrou e púxose á mesa.

³⁸ O fariseo estrañoulle que non se lavase antes de comer.

³⁹ Pero o Señor díxolle: Vós, os fariseos, limpades por fóra a copa e mais o prato, e por dentro estades ateigados de roubos e maldade.

⁴⁰ Sodes parvos! O que fixo o de fóra, non fixo tamén o de dentro?

⁴¹ Pois logo, dade en esmolas o que hai dentro, e veredes como tódalas cousas serán limpas para vós.

⁴² Ai de vós, fariseos! Pagades o décimo pola menta, pola ruda e por tódalas verduras, e deixades a un lado a xustiza e mais o amor de Deus. Pero é isto o que hai que practicar, aínda que sen descoidar o outro.

⁴³ Ai de vós, fariseos, que devecedes polos primeiros postos nas sinagogas, e porque vos fagan reverencias nos rueiros!

⁴⁴ Ai de vós, que sodes coma sepulcros que non se ven, e que a xente pisa sen se decatar!

⁴⁵ Entón un xurista, tomando a palabra, replicoulle: Mestre, dicindo esas cousas, tamén nos aldraxas a nós.

⁴⁶ El contestoulle: Ai tamén de vós, os xuristas, porque botades enriba dos homes fardos insoportables, e vós nin cun dedo os tocades!

⁴⁷ Ai de vós, que lles facedes grandes panteóns ós mesmos profetas que asasinaron vosos pais!

⁴⁸ Así aprobades co voso testemuño o que fixeron vosos pais: eles asasinaron e vós facedes os panteóns.

⁴⁹ Por iso dixo a Sabedoría de Deus: "Mandareilles profetas e apóstolos, e perseguirán a uns e asasinarán a outros";

⁵⁰ de xeito que a esta xeración se lle han pedir contas do sangue dos profetas vertido desde a Creación do mundo:

⁵¹ desde o sangue de Abel ata o sangue de Zacarías, que morreu entre o Altar e o Santuario. Si, seguro que se lle han pedir contas a esta xeración.

⁵² Ai de vós, xuristas, porque levastes a chave do saber! Nin vós entrastes nin deixastes entrar ós que querían entrar.

⁵³ E saíndo de alí, os letrados e fariseos empezaron a encirralo, tirándolle da lingua,

⁵⁴ para ver se o pillaban no que dicía.