Lamentacións 4 - Biblia SEPT

Cuarta lamentación

¹ (Alef) Ah, como se enferruxou o ouro, como escureceu o ouro máis fino! As pedras do templo están esparexidas na cabeceira das rúas!

² (Bet) Os fillos de Sión, gloriosos (e) merecentes de aprecio coma o ouro fino, como son considerados olas de barro, obra das mans do oleiro?

³ (Guímel) Si, os chacais ofrecen os peitos para que mamen as súas crías, (pero) a filla do meu pobo, cruel!, que avestruz do deserto!

⁴ (Dálet) A lingua dos meniños de leite pégaselles ó ceo da boca coa sede, os rapaciños piden pan, non hai quen llelo reparta.

⁵ (He) Os que comían manxares saborosos, alentan inando nas rúas, os que foron criados sobre a púrpura, abrazan (agora) o esterco.

⁶ (Vau) A iniquidade da filla do meu pobo era máis grande có pecado de Sodoma, foi aniquilada nun instante coma ela, sen que nela se movesen as mans.

⁷ (Zain) Os seus nazireos eran máis puros cá neve, eran máis brancos có leite, o seu corpo era máis vermello cós corais, a súa figura era zafiro.

⁸ (Het) (Agora) o aspecto deles é máis negro cá ferruxe, non se recoñecen nas rúas, a súa pel está pegada ós seus osos, está reseca coma un pau.

⁹ (Tet) Foron máis ditosos os mortos pola espada cós mortos da fame. Si, aqueles foron máis valentes sendo acoitelados (cós que) careceron dos produtos do campo.

¹⁰ (Iod) As mans das piadosas mulleres coceron a seus propios fillos, que lles serviron de alimento durante a caída da filla do seu pobo.

¹¹ (Kaf) O Señor esgotou a súa furia, librou o incendio da súa ira, prendeu o lume (da súa ira) en Sión, que devorou os seus cimentos.

¹² (Lámed) Non creron os reis da terra, nin todos os que reinan no mundo, que o adversario e inimigo entrase polas portas de Xerusalén.

¹³ (Mem) Por causa dos pecados contra os seus profetas, (e) da iniquidade contra os seus sacerdotes, por verteren no medio dela sangue de xustos,

¹⁴ (Nun) andaron cegos polas rúas, lixáronse co sangue vertido, sen que se lles puidese tocar os vestidos.

¹⁵ (Sámek) "Apartade! Un impuro!" dicíasenos. "Apartade! Apartade! Non toquedes!" Cando fuxiron tamén andaron errantes. Dicían os pobos: "Non continuarán de emigrantes (aquí)".

¹⁶ (Pé) A presenza do Señor mandounos ó abismo (para) non seguir contemplándoos, (pois) non respectaran os sacerdotes, non tiveran piedade dos anciáns.

¹⁷ (Ain) Os nosos ollos consumiranse de novo, procurando a nosa axuda en van. Desde as nosas atalaias outeamos por un pobo que non nos poderá salvar.

¹⁸ (Sade) Espreitan os nosos pasos, sen podermos camiñar polas nosas prazas. Está preto a nosa fin, cúmprense os nosos días. Si, chega a nosa fin.

¹⁹ (Qof) Os nosos perseguidores son máis lixeiros cás aguias do ceo, polos montes perséguennos, no deserto póñennos emboscada.

²⁰ (Rex) O perfume dos nosos narices, o unxido do Señor, está preso nos calabozos de eles, del pensabamos: "A súa sombra viviremos entre os pobos".

²¹ (Xin) Exulta e énchete de ledicia, filla de Edom, que habitas no país de Us, tamén onda ti chegará a copa, beberala ata espirte de borracha.

²² (Tau) El completou o castigo da túa iniquidade, filla de Sión, non volverá a levarte á catividade. El pasa revista á túa iniquidade, filla de Edom, á débeda do teu pecado.