Lamentacións 2 - Biblia SEPT

Segunda lamentación

¹ (Alef) Ai! O Señor coa súa ira envolveu en nubes á filla de Sión. Tirou do ceo na terra o esplendor de Xerusalén. Si, no día da súa ira, non se acordou do estrado dos seus pés.

² (Bet) O Señor devorou, sen ter compaixón, todos os pasteiros de Xacob, destruíu co seu noxo as prazas fortes da casa de Xudá, emborcallou na terra e profanou o seu reino e os seus príncipes.

³ (Guímel) No ardor da súa ira arrincou todo o poder de Israel, fixo voltar para atrás a súa dereita, lonxe da presenza do inimigo, e incendiou a Xacob con lume flamexante, que devora todo arredor.

⁴ (Dálet) Tensou o seu arco coma un inimigo, puxo en posición a súa dereita, coma un adversario matou a todos os que antes eran preciosos ós seus ollos, tamén na tenda da filla de Xudá verteu o lume da súa ira.

⁵ (He) O Señor mesmo foi o inimigo que devorou a Israel, destruíu todos os seus pazos, arrasou as súas prazas fortes e multiplicou na filla de Xudá o choro e o lamento.

⁶ (Vau) Arremeteu violentamente contra a súa tenda coma contra un escudo, destruíu a tenda do seu encontro, o Señor fixo esquecer en Sión festas e sábados, e rexeitou co furor da súa ira ó rei e ó sacerdote.

⁷ (Zain) Profanou o Señor o seu altar, desprezou o seu santuario, abandonou no poder do inimigo as paredes dos pazos de Xudá. Lanzouse un berro no templo do Señor coma nun día de lamentación.

⁸ (Het) Decidiu o Señor destruír a muralla da filla de Sión. Estendeu o cordel (a súa man), non apartou a destrución. El fixo que o terraplén e a muralla dobrasen, derrubáronse a un tempo.

⁹ (Tet) As súas portas afundíronse debaixo da terra, os seus ferrollos desfixéronse e romperon, o seu rei e os seus príncipes están entre os pagáns. Non hai oráculo ningún. Tampouco os seus profetas atopan revelación do Señor.

¹⁰ (Iod) Os anciáns da filla de Sión están sentados no chan, choran, botan po sobre a cabeza, vístense de saco, as mozas de Xerusalén abaixan a cabeza ata a terra.

¹¹ (Kaf) Os meus ollos consómense en bágoas, férvenme as entrañas, o meu humor está polo chan, por causa da ruína da filla do meu pobo, cando vexo os rapaciños e os meniños de peito esmoreceren nas prazas da cidade.

¹² (Lámed) Dinlles ás súas nais: "Onde está o pan e mais o viño?"; mentres quedan sen folgos, asasinados, nas prazas da cidade, mentres expiran no seo das súas nais.

¹³ (Mem) Que testificarei a teu favor? Con que te compararei, filla de Xerusalén? A que te asemellarei para consolarte, virxe, filla de Sión? É grande, grande coma o mar a túa ruína! Quen te curará?

¹⁴ (Nun) Os teus profetas proclaman coma revelacións a falsidade e a impostura, non denuncian a túa iniquidade para que poidas volver da catividade. Si, anúncianche coma revelación oráculos de falsidade e sedución.

¹⁵ (Sámek) Todos os que pasan polo camiño baten as palmas contra ti, asubían e moven a cabeza cara a ti, filla de Xerusalén: "Esta é a cidade da que se debería dicir: fermosura perfecta, alegría de toda a terra".

¹⁶ (Pé) Abren a súa boca contra ti todos os teus inimigos, asubían e renxen os dentes, din: "Tragámola!" Ah, este é o día que esperabamos: xa chegou, xa o vemos!

¹⁷ (Ain) O Señor fixo o que se propuxera, cumpriu o seu dito, o que El mandou desde os tempos antigos. Destruíu e non tivo compaixón. O teu inimigo alegrouse de ti, ergueuse o poder dos teus adversarios.

¹⁸ (Sade) Que o teu corazón lle pida axuda ó Señor, porque lle falta a muralla á filla de Sión: Verte lágrimas coma un río de día e de noite. Non cedas ante o teu cansazo! Que non descanse a meniña dos teus ollos!

¹⁹ (Qof) Levántate, berra durante a noite, ó comezo do cambio da garda. Verte coma auga os teus coidados diante da presenza do Señor. Levanta cara a El as túas palmas, pola vida dos teus meniños, que están esmorecidos de fame nas praciñas de todas as rúas.

²⁰ (Rex) Olla, Señor, e considera a quen tratas deste xeito: as mulleres teñen que devorar os seus fillos, os meniños que aínda maman! O sacerdote e o profeta son asasinados no templo do Señor!

²¹ (Xin) O rapaz e o vello déitanse por terra nas rúas; as miñas mozas e os meus mozos caen pola espada. No día da túa ira asasinas e degolas sen teres compaixón.

²² (Tau) Convocarás a todos os que me encheron de pavor, coma no día da asemblea, pois no día da ira do Señor non houbo fuxido nin escapado: o meu inimigo acabou cos que eu alimentei e criei.